| |
Logboek april 2007 [ maart - februari - januari - december - november/oktober ] | | 30-04-2007 | Cusco - Leve de Koningin!
We leven mee met NL hoor en missen deze fantastische feestdag!
Het secretariaat in Haren heeft weer een update doorgegeven van de giften voor onze projecten (THANX!!!) en de barometer gaat nu warempel naar de € 11.000. Dit overtreft echt onze stoutste verwachtingen!!
Vandaag wilden we richting Machu Pichu, maar Pier voelt zich niet zo lekker: keelontsteking en dan ben je op deze hoogte ook meteen merkbaar kortademig. Toch wilde hij vanmiddag op en neer naar.
Pisac, een grote Incasite bekend om de bijzondere terrassen, maar ook tempels, graven, ceremoniele baden, militaire stukken. Vrij compleet. Weer indrukwekkend; ook de jongens blijft het fascineren. Ze lopen door de gangetjes, over de trappetjes, door de poortjes. Alsof ze achterna gezeten worden door de Spanjaarden, en de laatste stukken fort moeten beschermen...
    | | 29-04-2007 | Cusco
Vandaag maken we een wandeling langs Inca ruines: Inca baden, Inca fort, tempel van de Maan en nog een Inca fort. Het is onvoorstelbaar hoe de Inca's gigantische stenen hebben gebruikt en die ook precies pas konden maken. Deze muren hebben al veel aardbevingen overleefd! Bij het laatste fort is een enorme slag geleverd tegen de Spanjaarden. Bijna onneembaar, maar toch net niet. Duizenden indianen dood op het slagveld en zwermen condors boven de lijken...
We krijgen een goede indruk hoe groots het Inca rijk geweest moet zijn: de paleizen in de stad Cusco en de forten en tempels er omheen...
    | | 28-04-2007 | Cusco
Pier komt als een ware mechanicien terug. Vandaag heeft hij twee schokbrekers - die hier op de camping lagen voor de liefhebber - vervangen. Ze waren beter dan degene die onder de auto zaten, vandaar. Nu lijkt de accu weer niet bij te laden, dus moet de tweede accu ook vervangen worden... | | 27-04-2007 | Cusco
De barometer is door de 10.000 Euro geschoten! Geweldig!!!
Een keuteldagje: lekker in het zonnetje ontbijten; Pier weet de dieselpomp te repareren; 's middags het leuke stadje Cusco in. Het stikt hier van de toeristische winkeltjes, die overigens erg leuke spulletjes verkopen. Cusco is een prachtig stadje met gebouwen die op de fundamenten van de Inca-paleizen zijn gebouwd. Dat kun je zien ook. Oude kerken, pleintjes, restaurantjes... We gaan bij Stichting Hope langs voor informatie over hun projecten, proberen uit te zoeken hoe we het handigst en goedkoopst in Machu Pichu kunnen komen. Dan begint het te regenen en wij lopen hier in t-shirt rond! Hartstikke koud dus. We trekken de nieuw gekochte t-shirts over onze kleren aan en zoeken een restaurantje om te eten. De jongens genieten van een portie bitterballen met frietjes in de NLse bar.
    | | 26-04-2007 | Cusco
's Nachts is het koud, dus we komen er pas uit als het zonnetje op de tent staat. Dan is het ook meteen heerlijk. Pier heeft gisteren al een bakkertje ontdekt met heerlijk bruin brood!
We doen vandaag weer nix. Dat wil zeggen: wat schoolwerk, garagewerk, websitewerk Er is hier wifi op de camping en werkelijk iedereen doet wat werk op zijn laptoppie! Ik neem wat kampeeradresjes over van andere Nederlanders die we nu al ettelijke malen tegen zijn gekomen; vanaf Torres del Paine, La Paz tot hier... En zo heeft iedereen weer tips en trucs voor elkaar. Zo kregen we ook een telefoonnummer van de toeristische politie: "als je problemen met de politie hebt, moet je zeggen dat je dit nummer even wilt bellen. Dan mag je zo verder...!"
Cuzco = Machu Pichu, dus ook hierover worden ervaringen uitgewisseld. Een retourtje MP kost al gauw zo'n $150 dollar! Entree kost 40 dollar (en vanaf volgend jaar $100); trein $100; overnachting, bus, gids etc. etc. Een dure liefhebberij dus. We overwegen nu ernstig om niet naar MP te gaan. Er zijn ook nog andere mooie Inca-sites te bekijken... en we hebben ook al behoorlijk wat ruines gezien. Diane en Johan de Koe bieden nu aan om op de kids te passen zodat Pier en ik samen kunnen...! Even overdenken hoe we dit kunnen organiseren.
Eerst vanavond Koninginnedag-feest. Alle Nederlanders zijn door de consul uitgenodigd om Koninginnedag te vieren (enigszins vervroegd, maar wie maalt daar om?) in een Nederlandse pub. Alles wat maar enigszins oranje is, trekken we aan: oranje trekkingbroeken, t-shirts, fleece-truien. Nog even onder de douche haren wassen en dan kunnen we ... Bij binnenkomst krijgen we een oranje lintje opgespeld, een welkomstwoord van de consul die overigens geen NLs spreekt, en zingen het Wilhelmus (2 coupletten zelfs). De bitterballen, haring, paling, kaasblokjes doen de ronde en vinden gretig aftrek! Veel mensen in een gezellige oranjebar, mensen die in de hulpverlening werken, stage lopen of studeren, en natuurlijk de toeristen. Het is een heel gezellige avond!
  | | 25-04-2007 | Cusco
De camping blijkt een heerlijke plek. Een Nederlands stel heeft hier van de tuin een camping gemaakt... Je snapt niet dat bij iedere stad niet zo'n plekkie te vinden is. Een gat in de markt. Er staan hier continu zo'n 8 (truck)campers, motorrijders en kampeerders. Een gezellige boel. De mannen verzamelen zich rond een auto met problemen. Elke auto heeft wel wat: een VW moet onderdelen uit Canada over laten schepen want dat is hier niet te krijgen, een Landrover start niet (relais van de dieselpomp kapot), een truckcamper laat de cabine kantelen voor een doorsmeerbeurt, een camper heeft problemen met een rem (wiel eraf om te repareren). Kortom: genoeg vertier voor de mannen.
Pier kijkt nog 'es of 'ie de dieselpomp kan repareren, maar weer tevergeefs. Een Canadees die toch op strooptocht gaat voor onderdelen voor zijn VW, probeert voor ons nieuwe bouten voor de kardanas te kopen, maar beide opdrachten worden niet met succes afgerond. We gaan vandaag weer 'es voor een bbq met 6 kippenpootjes en aardappelsalade.
Zodra de zon weg is - zo rond 6 uur al! - wordt het koud. Op het terrein staat ook een huisje met een kacheltje en 's avonds verzamelt iedereen zich hier. Mooie verhalen doen de ronde - bijvoorbeeld dat je een body bag in de auto zou moeten hebben hier... Iedereen heeft al de nodige kilometers gereisd door Midden en Zuid Amerika en dus ook de nodige anekdotes te vertellen! | | 24-04-2007 | Puno - Cusco
Om 7 uur haalt Pier de auto weer uit de garage (moet wel want de auto's staan als haringen in een tonnetje tegen elkaar...) en zet deze pal voor het hotel. Tassen in de auto en even naar de markt om een lekkere fruitsalade met joghurt of fruitsapje te halen. Heerlijk.
Als we weer bij de auto komen, staat tot onze grote schrik de deur van de auto open!!! Hoteleigenaar erbij. Blijkt dat de auto via het slot opengebroken is. De hoteleigenaar heeft het misbaksel betrapt en eruit getrapt en vervolgens de auto in de gaten gehouden. We missen gelukkig helemaal nix! Dat is dus een duidelijke waarschuwing voor Peru. Je kunt de auto geen half uur alleen laten staan. Later blijkt ook dat sommige auto's zelfs hun kentekenplaten eraf hebben gehaald omdat dit ook gejat wordt. We waarderen Argentinië en Chili nog meer: hoe heerlijk was het om hier gewoon ergens je tent neer te kunnen zetten en de auto gewoon te kunnen parkeren zonder zorgen... Afijn, we beseffen hoeveel geluk we hebben gehad met deze hotelbewaker, geven hem een vet compliment en een nog vettere fooi!
De pechdag blijkt nog niet compleet. Als we richting Cusco rijden, blijkt de pomp die de diesel uit de extra tank naar de "gewone" tank pompt, kapot. Pier zoekt het euvel, maar kan het niet vinden. Afijn, een keertje extra tanken dan maar...
Even later vliegen twee honden onder de auto! Een enorme klap. Een hond dood, de andere mank.
Even later weer een hoop herrie: een hard metalig geluid. We kunnen niet verder rijden. Onder de auto gekeken, blijkt dat drie van de vier bouten van de kardanas onder de auto liggen! Net bij een controlepost, dus een hoop "hulp". Pier maakt de kardanas weer provisorisch vast. Hopen dat hij het redt tot Cusco. Eerst elke paar kilometer kijken, maar hij blijft gelukkig zitten.
Hebben we nu genoeg pech gehad???
Door alle oponthoud komen we weer in het donker aan. In Cusco is er net een optocht met veel muziek, dansende mensen met maskers en prachtig verkleed. We vinden de camping gelukkig snel en zetten de grote tent op want we willen hier wat langer blijven. Uitspraak van de dag is van Pier als we 's avonds in een leuk restaurantje zitten: "zoveel pech vandaag en toch ben ik helemaal gelukkig!"
     | | 23-04-2007 | Puno
Dè bezienswaardigheid van het Titicaca meer, zijn de drijvende eilanden waar de Uru indianen op wonen. Na de Tiwanaku periode waren er oorlogszuchtige stammen die dit gebied probeerden te overheersen. De Uru indianen hadden hier geen zin in en hebben in het Titicaca meer eilanden van riet gemaakt om aan die vijandige stammen te ontkomen. Waanzinnig creatieve oplossing!!! Het is wel zeer toeristisch maar ook heel erg bijzonder om te zien. De eilanden zijn zo'n 2 meter dik (alleen maar riet!!!), huisjes erop, schooltjes, een beetje aarde erop waar groeten en aardappels geteeld worden, visvijvers waar de forel gevangen wordt... Er zijn zelfs eilandjes waar ook varkens gehouden worden. De mensen lopen hier op blote voeten. Thom heeft ervaren dat je op sommige plekken er zo doorheen kan zakken (tot zijn middel!)... Bij een beetje golfslag zie je de "grond" meedeinen. We varen nog een stukje met een boot, ook helemaal van riet gemaakt, naar een paar andere eilandjes. Wat moet het hier stil zijn 's avonds en 's nachts!
's Middags hebben we even nix te doen. Dan is het meteen jammer en onhandig dat we niet kamperen maar in een basic hotelkamer zitten. We zien een mega glijbaan en daar maken we de middag vol. Nog even over de markt, restaurantje en de dag zit er weer op.
     | | 22-04-2007 | La Paz - Tiwanaku - Puno (Peru)
Tiwanaku ligt op de route: overblijfselen van een pre-Inca cultuur van 500 BC tot 1200 AC. Tempelxcomplexen, irrigatiekanalen, begraafplaatsen en twee prachtige musea. Indrukwekkend om te zien en gelukkig is men veel aan het renoveren! Met een Engelssprekende gids wordt zo'n plek nog tien keer zo interessant. Ook de jongens vinden het prachtig.
We kunnen vandaag lekker doorrijden. Allemaal asfalt over de hoogvlakte. We rijden continu rond de 4000 meter! En dan nog zie je steeds maar weer bergen links en rechts, soms met sneeuwkapjes!
De grensovergang Bolivia - Peru gaat gesmeerd. Peru is meteen anders: heel veel bakfietsen, fiets- en autoriksja's (we wanen ons soms zelfs weer in India!), de akkers zien er meer gestructureerd uit, de huisjes over het algemeen minder armoedig en zelfs zien we hier en daar landbouwwerktuigen!
We rijden net in het donker Puno binnen, hotelletje, auto weer in een beveiligde garage, hapje eten. Peru blijkt ook meteen duurder dan Bolivia. Wat rustiger aan dus, anders overschrijden we continu ons dagbudget...
  | | 21-04-2007 | La Paz
Rustig dagje. Geen zin om de stad in te gaan. We hebben een overdosis stad gehad de laatste tijd. Dat gaat toch sneller vervelen dan de natuur (voor ons tenminste).
Een jonge lama komt de camping op lopen. Koen heeft een lamastaartje gevonden en hiermee proberen de jongens de lama te verleiden...
Het blijkt mogelijk om quads te huren en dat behoeft geen verder overleg. De jongens staan te springen! We gaan meteen de weg op, een bergweg op en neer langs een canyon (rustig de buitenbochtjes sturen). Prachtige uitgesleten zandrotsen: pilaren en kastelen. Voor ons allemaal voor het eerst, dus kicken! Tenslotte mogen ook de jongens nog rijden, ook op de bergweg langs de canyon! Alles is goed gegaan en we zijn weer heelhuids thuisgekomen. Nog lekker zwemmen om ons af te stoffen...
Morgen Boliva uit --> Peru in...
    | | 20-04-2007 | Cochabamba - La Paz
Eindelijk een dag met asfalt rijden, dus lekker opschieten dachten we. Moet ook wel met een kleine 400 km voor de boeg. Toch konden we de verleiding niet weerstaan om even langs de markt te rijden en 15 DVD's te kopen (3 voor € 1) en lekker fruit.
Helaas moeten we eerst weer 1000 meter klimmen naar ruim 4000 meter en later nog twee maal een pas van ruim 4000 meter over. De eerste 100 km duurt daardoor al 3 uur. Dat gaan we nooit halen!
Gelukkig volgde daarna een hoogvlakte van zo'n 250 km (op 4000 meter dus!!) met nog steeds bergen links en rechts... Dat betekende lekker doorscheuren; nou ja, met de Landcruiser zo'n 90 km/uur, maar toch. Aan het einde van de middag zien we La Paz liggen, hier en daar torenen bergen van 6500 meter met sneeuwkapjes boven alles uit. Prachtig! De Andes is weer in zicht!
La Paz zelf ligt in een kom. Als je de hoogvlakte af komt rijden, zie je de miljoenen stad liggen in de diepte en ook tegen de bergen aan geplakt. We weten toch nog te verdwalen en zo wordt het weer donker als we tenslotte om 7 uur aankomen. Een hotel (van een Zwitser) met een parkeerplaats waar de auto en tentjes neerzetten en waar twee bekende auto's staan van mensen die we al meerdere malen tegengekomen zijn. Grappig zo'n weerzien!
We eten..... KAASFONDUE! Smullen hoor!
     | | 9-04-2007 | Toro Toro - Cochabamba
Vanochtend Thom's verjaardag gevierd met slingers, ballonnen en cadeautjes. Zelfs Walter en Sonja kwamen met een speciaal Boliviaans cadeau voor hem: een prachtig vestje dat jonge mannen dragen op een feest. Thom vond het helemaal geweldig (nog mooier dan zijn horloge...!).
De rest van de dag was minder feestelijk voor hem: inpakken en rijden naar Cochabamba.
's Avonds nog wel feestelijk gegeten in Cochabamba al kostte het even om iets te vinden. Het restaurant dat hij had uitgezocht in de Lonely Planet bestond niet meer. We krijgen de indruk dat de Lonely Planet van Bolivia tenminste zo'n 10 jaar verouderd is.
Weer een hotelletje gevonden (met gerage) met een prachtige groene patio. 't Lukt toch elke keer weer...
      | | 18-04-2007 | Toro Toro
De prachtige grot Umajalanta bezocht, met gids. En dat was maar goed ook want we hebben een kruip-door-sluip-door route van 4,5 kilometer door de grot afgelegd. "Dit is de mooiste dag van mijn leven", aldus Luuk! Geweldig vonden ze het: ondergrondse rivier, watervallen, stalactieten en stalagmieten; door de modder, over plankjes, door spleten en weer in een nieuwe grot komen...
's Middags een rustig middagje, weer uitgebreid met Walter en Sonja (hotel/campingbaas) gekletst over het wel en wee in Bolivia. Het zijn heel aardige en open mensen en begrijpen ook af en toe niets van het Boliviaanse leven...
    | | 17-04-2007 | Toro Toro
Dit Nationaal Park is echt een juweeltje. Een enorm spoor van giga dino-tracks (van de Ceratops en Ankilosaurus) zijn direct buiten het dorp te bewonderen, te betasten, te betreden. Versteende platen modder zijn hier door aardbewegingen omhoog gekomen en zo zijn sporen zichtbaar geworden. 25 miljoen jaar geleden hebben deze beesten hier gewoon gelopen; het grootste deel was toen zee! De vrouwen doen naast/onder deze tracks de was, want het zijn mooie grote platen om de was te drogen... Honderd meter verder weer tracks van een kleinere drietenige dino (de Carnosaurus). Daarna rijden we (met verplichte gids) verder en al gauw wandelen we naar beneden de canyon in, waar de rivier zich doorheen perst: groenblauwe poeltjes, watervallen van bovenaf, sub-tropische vegetatie (varen, mossen etc). Paradijselijk. Terwijl ik me laat masseren door een waterval zie ik de groene parkieten overvliegen. Een prachtige speeltuin, met grotten, gangetjes achter de watervallen langs, rotsen beklimmen en in het water vallen...
Daarna lopen we naar een aantal natuurlijk bruggen: rotsen die zo weggesleten is dat er nog een bruggetje over is. En weer zien we prachtige dino tracks (van de Coelurosaurus); je ziet de nagels van het beest nog in de afdruk terug! Heel indrukwekkend.
Moe (want het valt allemaal niet mee op ruim 3000 meter!) komen we terug. De Boliviaanse vrouw van de camping vraagt ons natuurlijk hoe het was en we raken weer aan de praat. Het is prachtig, maar de mensen hier beseffen niet welk een bijzonderheid ze in de achtertuin hebben. Als ze hun stoepje moeten bestraten, hakken ze zonder pardon de dichtstbijzijnde platen in stukken; dino tracks of niet. Er kwam eens een man met enorme kiespijn, die dus naar de tandarts wilde, maar geen geld had. Hij had een plaat steen met een dino-track in zijn handen. Of hij die aan haar kon verkopen! Hij vroeg 20 Bolivianos (2 Euro), ze gaf hem 15 Bv en hij kon zijn kies laten trekken! Zij heeft het stuk steen gelukkig meegenomen naar het museum in La Paz! Men heeft niet door wat het toerisme kan betekenen voor hen. Dat is ogenschijnlijk te lange termijn. Alles wat geld waard is, wordt "gekaapt" en verkocht. Zo hebben mensen in Cochabamba (de city hier) de stalactieten en stalagmieten uit een prachtige grot, in hun achtertuin staan! Het gebied met zeefossielen is helaas al zo goed als leeggeroofd. Zelfs Luuk is stomverbaasd en verontwaardigd als ik hem dit vertel... Wat een indrukwekkende dag!
       | | 16-04-2007 | Sinigavi - Toro Toro
Vandaag dan het laatste stukkie naar Toro Toro. Wat een onderneming! Wel weer een lekkere picknick bij een breedstromende rivier waar je je zo heerlijk op de stroom, mee kunt laten drijven; of springsplekjes kunt vinden. We hopen dat we er zo zijn, maar ook vandaag valt het tegen. Na elke splitsing vragen of je op de goede route zit; als je tenminste een levende ziel tegenkomt en als men dan Toro Toro kent. Het goede teken is dat men Toro Toro nu begint te kennen, dus blijkbaar komen we dichterbij. Nog zo'n 100 kilometer, maar da's een giga-eind als de weg zo slecht is; gauw zpo'n 4-5 uur. Op nog twee uur rijden houdt een vrouwtje ons aan en vraagt of ze mee mag naar TT. Ze propt zich achterin en stuitert mee. De weg wordt nog slechter; een pas van ruim 3000 meter over kruipen, nog een uurtje en dan... zien we Toro Toro liggen. Een gejuich stijgt op! We vinden meteen een mooie camping met... een heerlijke, schone, witte, privé wc met een warme douche erbij!!! En ook niet gek: door een Italiaan gerund die vanavond pizza voor ons zal bakken. En die waren toch lekker! Overigens leert een blik op de GPS dat we hemelsbreed 26 km van Tin Tin verwijderd zijn. Dat heeft ons een volle dag rijden gekost!
's Avonds nog lang gekletst met de campingbaas en zijn Bolivaanse vrouw. Ze spreken aardig Engels. Ook zij hebben problemen om goede, betrouwbare mensen te vinden die willen werken. Voor 20 Bolivianos (2 Euro) kunnen ze een dag voor de zgn. Coöperativa werken en da's aardig wat. De meeste mensen komen een paar dagen en dan haken ze af, moeten naar de schapen of hebben weer genoeg geld voor een paar dagen. De Boliviaanse vrouw ("gevlucht" uit de drukke miljoenen stad La Paz) is ook van mening dat Bolivia niet arm is. Het land heeft zoveel rijkdom aan mineralen, ertsen, vruchtbare grond, water; maar "de mensen willen hier niet werken. Ze houden liever hun hand op." Het landschap waar we de afgelopen dagen doorheen gereden zijn is heel vruchtbaar. De mensen hebben hun groenten, wat vee, halen e.e.a nog uit de natuur zelf; verkopen af en toe wat op de zondagsmarkt en hebben daar blijkbaar genoeg aan. Deze mensen leven zo in en met de natuur. Ze zijn er bijna een onderdeel van.
Heel veel hulpprojecten in deze regio: schoolbussen van Unicef, waterprojecten door de EU, artsen zonder grenzen. Maar wat gebeurt er als deze kranen dichtgaan. De mensen volgen diverse cursussen (over land bewerken, hygiene etc), krijgen ontbijt en lunch (misschien is dat wel de reden dat ze gaan...) maar vervolgens verandert er niets!! (En dit alles vertelt door een Bolivaanse...!)
    | | 15-04-2007 | Aiguile - Sinigavi
De een na de ander stort in van de spuitpoep. We hebben veel gegeten bij kraampjes op straat, maar dit lijkt van een ordinaire fondue te zijn in een goed restaurant in Sucre... Grrr. Pier is aardig opgeknapt van een nachtje slapen, maar ik word steeds gammeler. Ik lijk wel stoned... Mijn hoofd tolt op mijn lijf. Als we denken dat we er bijna zijn arriveren we in het dorpje Tin Tin. Volgens onze kaart is dit de laatste stop voordat we in Toro Toro arriveren, zo'n 25 km verderop. Voor de zekerheid vragen we het maar weer. In het dorp geniet iedereen van de zondagsrust. Dat betekent op het plein zitten met een dikke wang van de coca bladeren. Met enige moeite vinden we iemand die we kunnen verstaan. Maar op de een of andere manier lukt het niet om uit te leggen dat we willen weten welke weg naar Toro Toro voert. Dan valt het kwartje als we onze kaart laten zien. Grote hilariteit in het dorp en er worden al gauw meer mensen bij geroepen. Blijkt dat er helemaal geen weg van Tin Tin naar Toro Toro voert. Ja, zeggen ze uiteindelijk. Als we echt willen, dan kunnen we er wel naar toe lopen. Aaaarggh, onze kaart blijkt niet te kloppen. Nu was het al geen echte kaart, maar een poster, die we zelf als kaart hebben gevouwen. Maar beter zijn we nog niet tegen gekomen. Gelukkig komt op een gegeven moment een andere auto Tin Tin inrijden, die zich ons probleem aantrekt. Zoonlief zit achter het stuur en achterin zit een dame als was ze de koningin van Lombardije. Ze zegt dat we haar mogen volgen en zal ons op de juiste omweg zetten. Af en toe stoppen ze bij een boertje en we krijgen de indruk dat ze de baas is van die boeren. Bovendien zien we tot onze verbazing dat hun 4WD gevuld is met de chauffeur, de 'koningin', 2 kinderen en nog 6 dames en een hond met een jasje aan. En dan te bedenken dat wij onze wagen vol vinden... Bij de splitsing krijgen we nog een boodschappenbriefje mee met de dorpen die we vanaf nu moeten volgen. De weg is abominabel slecht en het schiet weer 'es voor geen meter op. Daarnaast nog elk half uur een spuitpoepstop. We trekken zo een aardig spoor door Bolivia! Tegen zessen zetten we op onze achterste benen de tentjes op vlak langs de weg.Geen puf meer om te koken; Koen (de enige niet-zieke) moet maar genoegen nemen met een broodje; en iedereen ligt om 7 uur plat. 't Is inmiddels ook pikkedonker. Ik doe nog net een laatste schoonmaakbeurt in de rivier als er drie mensen aan komen lopen uit het dorpje 100 meter verderop. We kunnen hier niet blijven staan. 't Is te gevaarlijk want men zal ons als zwervers aanzien en .... bla bla bla. Dat kunnen we er net nog bij hebben. De kids liggen al plat en wij kunnen de boel weer opbreken! Op de plaza kunnen we staan; daar is het veiliger en daar is licht. Waar we de puf vandaan haalden weet ik niet, maar kids weer aankleden, slaapzakken en matjes weer in de auto. Thom en Pier nemen de North Face tentjes omgekeerd op hun hoofd, lopen door de rivier naar de plaza van het dorpje en knallen de tenten weer neer. Een kindje dat hen langs ziet lopen, kijkt alsof ze buitenaardse wezens ziet!! Er is een heel smerige sta-wc waarvan het gat verstop zit (3x raden met wat...) met een hoop wc-papier in een hoek. Lekker als iedereen aan de spuitpoep is. De hele nacht is het een af en aan lopen naar de wc, er gaan 3 rollen wc-papier per dag door. Nog wat ongelukjes erbij en ons geluk is compleet! Maar, geluk bij een ongeluk, het dorp waar we nu zitten blijkt Sinigavi te zijn, het voorlaatste plaatsje van de koningin, dus we zitten op het goede spoor. Wordt morgen vervolgd.... | | 14-04-2007 | Sucre - Aiguile
We hebben nog 9 dagen in Bolivia; 23 april moeten we het land uit zijn. (Bij binnenkomst krijg je een visum voor 30 dagen...) Tegen die tijd moeten we dus bij Lago Titicaca zijn op de grens met Peru. We moeten rekening houden met langzame rijtijden en dus moeten we gaan schrappen. Jammer, want Bolivia heeft nog zoveel moois te bieden!
Parc National Toro Toro moet prachtig zijn en ligt niet zo ver weg. In kilometers dan... Tegen vijven weer 'es een lekke band ;-( Ellende komt nooit alleen: Pier aan de spuitpoep en de rest volgt (op Koen na). We dachten ervan verschoond te blijven, maar de ellendigheid is compleet: buikkramp, lamlendigheid, lood in de benen, spuitpoep, schrale kontjes...
De band is snel verwisseld en de tijd dringt alweer. We zien een track door de rivier en we belanden op een met onkruid begroeid voetbalveld. Daar zitten wat mensen bonen te doppen op een kleed. Groeit aan de bomen hier, gaat in grote zakken en morgen gaat het naar de (zondags)markt in Aiguile. Het is frappant om te merken hoeveel dingen men hier "gewoon" uit de natuur haalt. Een vrouwtje komt ons een paar komkommerachtige vruchten brengen, waarvan de inhoud kunt eten. Zou lekker zacht en zoet zijn. We proeven voor ons fatsoen, maar vinden het geen succes. Er blijken behoorlijk wat mensen te wonen; de huisjes zie je niet... Die zijn vaak dezelfde kleiachtige kleur als de grond en staan tussen het groen. Iedereen die langs loopt zegt gedag; soms heel schuchter, soms met een mond vol cocabladeren (stinken vreselijk uit hun b...) uitgebreid mompelen. 't Is weer heel apart om te beleven.
 | | 13-04-2007 | Sucre is een prachtige, suikerwitte stad met veel koloniale gebouwen: hoog, patio's, giga deuren met deurkloppers, kerken in alle soorten en maten, lieve pleintjes en leuke doorkijkjes... Het ligt ook tussen bergen waar mooie plekjes moeten zijn. Vandaag een dagje cultuur snuiven: ijsje eten op een plaza; van prachtige uitzichten en doorkijkjes genieten; twee grote kerken in, op én onder (alle kerken zijn met onderaardse tunnels met elkaar verbonden).
       | | 12-04-2007 | Potosí - Sucre
Gisteren hadden we de vijfde lekke band. Pier heeft hem 's morgens snel laten repareren. Het bleek dat er nog troep in zat van de vorige plakbeurt. Slordig natuurlijk! Maar, zoals Pier dan zegt: "what do you want for nothing?"
We gaan naar een vulkaan met een kratermeer waar destijds de Inca "keizer" uit Cuzco (nu Peru) kwam baden! Het blijkt een perfect rond, groen kratermeer te zijn met warm water van 35 °C. HEERLIJK! Het wordt ons afgeraden om naar het midden van het meertje te zwemmen want er zijn een paar mensen verdwenen. Volgens ons kan het geen kwaad en we denken dat een paar dronkaards die niet/matig kunnen zwemmen te ver van de kant zijn gegaan... Toch doen we het maar niet en volgens de jongens zwemt er een anaconda (mensen etende slang) in het midden. Het is genieten om weer eens lekker te kunnen plonsen.
's Avonds willen we overnachten in een hotelletjes met thermische baden, net buiten Potosí. Helaas blijkt ook dit vergane glorie. Het rustieke hotelletje, met mooie binnentuin is gesloten. De thermische baden bestaan nog als zwembad... We besluiten door te rijden naar Sucre, 120 km over een goede asfaltweg. Toch doen we hier ook zo'n 3 uur over: bergen en bochten. Het laatste uur in het donker. Gelukkig heeft onze Lonely Planet een leuk guesthouse maar in een stad zonder straatnaambordjes... Als we in Sucre bijna de verkeerde kant van een eenrichtingsweg in rijden, ontfermt een aardig local zich over ons en rijdt voor naar dit guesthouse (zelfs met garage). In Boliva laten we de auto niet graag op straat staan. Inmiddels hebben we de ladder, de zandplaten en reserveband al van sloten voorzien, maar toch... Boliva is veel armer en alles is geld waard. In de steden wordt ook meer gebedeld... We zijn dus blij al we de auto in een garage kunnen zetten.
 | | 11-04-2007 | Pulacayo - Potosí (4100 meter hoogte)
's Morgens betalen we ons hotelmannetje 3 euro voor de logies, ruimen de tafels en stoelen weer keurig op en gaan richting Posotí. De Landcruiser heeft weinig power op deze hoogte en Bolivia is één en al berg. Ik had verwacht dat de zgn. Altiplano (waar we nu rondreizen) een hoogvlakte zou zijn. Nou is het wel hoog (van 2500 - ruim 4000 meter) maar nix is vlak! Zelf hijgen we ook enorm als we een paar stappen moeten verzetten, dus de auto ook! Ze produceert veel zwarte rook en dat baart ons wel zorgen. Pier vervangt een luchtfilter en bij een helder riviertje stoppen we om met een schuursponsje de motor nog 'es extra schoon te maken. Rustig aan rijden we verder en gelukkig gaat het goed. Over 200 km rijden we 6 uur! Sommige stukken weg zijn gewoon een wasbord: stuiteren over ribbels! De auto heeft weinig grip, dus ook weer heel rustig rijden. Geduld is een schone zaak (zou mijn moeder zeggen...). We gaan bijna naar asfalt verlangen!
Aan het einde van de middag arriveren we in Potosí. Ooit de rijkste, grootste stad van Latijns-Amerika vanwege de zilvermijn. Prachtige historie en enorme tragedie: de Spanjaarden hebben een brug van zilver kunnen leggen van hier naar Spanje en nog genoeg zilver gehad om erover te kunnen vervoeren; daarvoor zijn wel miljoenen slaven uit Afrika gehaald toen de Indianen het werk niet bleken te overleven. Drie eeuwen lang is de zilverberg leeggehaald en zijn er 15.000 mijnwerkers overleden! Ooit hebben hier 200.000 mensen gewoond. Toen de mijn gesloten is woonden er 10.000 mensen, de 80 (!!) kerken zijn leeggehaald en gesloten. Nu wordt er nog steeds in de mijn gewerkt door coöperaties, maar de omstandigheden zijn weinig beter dan in koloniale omstandigheden. De stad zelf puilt uit van koloniale historie! Smalle kronkelstraatjes (weet dat alle dorpen/stadjes hier uit vierkante blokken bestaan), overhangende houten balkonnetjes, hoge gebouwen met patio's.
's Avonds eten we in een restaurantje dat door een paar meiden is opgezet. Een Spaanse die goed engels spreekt, vertelt ons hoe moeilijk het is om hier iets op te zetten. Ze woont en werkt hier nu meerder jaren en gelooft niet meer dat Bolivia arm is: "de mensen hebben hier gewoon een andere levenswijze". Van de een op de andere dag komen twee koks niet meer opdagen... Van te voren uit betalen, betekent ook een grote kans dat het personeel niet komt. Steeds meer vinden we het jammer dat we zo beperkt Spaans spreken; je mist zoveel van het leven hier... Het is zo geweldig als je met mensen in contact kan komen die hier wonen en werken. Dat merk je vooral als je iemand ontmoet die wel Engels spreekt!
    | | 10-04-2007 | Uyuni - Pulacayo
Pier is vroeg opgestaan om de schokbreker te laten repareren. Op de afgesproken 8 uur is er natuurlijk nog niemand (hij leert het ook nooit...). Dan maar eerst ontbijten en een uurtje later. Om 10 uur komt hij gelukkig thuis: de verdewenen ophanging van de schokbreker is er weer aangelast. Maar de schokbreker had zijn beste tijd gehad, dus heeft meteen maar twee nieuwe schokbrekers gekocht (à € 14 per stuk!) en er op laten zetten (ook voor € 14!). Dit soort reparaties zijn zo goedkoop dat we erover denken om de auto in Lima nog even helemaal in de bloemetjes te laten zetten (bijv. tectyleren).
Luuk heeft vannacht overgegeven en Thom 's morgens vroeg. Ik denk dat het een lichte zonnesteek is. De eerste dag heeft iedereen braaf met petten, zonnebrand en zonnebrillen rondgelopen, maar gisterenochtend hebben we er niet voldoende aangedacht. De zoutvlakte is zo intens wit dat het dan dus al gauw fout gaat! Gelukkig dus "slechts" een zonnesteekje en geen voedselvergiftiging. Pier heeft een joekel van een blaar op zijn lip, dus we zoenen heel voorzichtig!
Thom en Luuk houden 's ochtends alles binnen dus gaan we 's middags toch maar op pad. We arriveren rond een uurtje of één in Pulacayo, een mijndorp van weleer. De zilvermijn is al in de 17de eeuw geopend en is een bruisende stad geweest van 20.000 mensen. En dat in the middle of nowhere. In 1959 is de mijn gesloten en nu wonen er nog zo'n 2000 mensen: een semi-ghost town. We besturen en beklimmen eerst allerlei oude stoomlocomotieven. Onder andere de trein die Butch Cassidi en de Sundance Kid hebben beroofd!. Dit alles staat hier gewoon weg te roesten en in te storten en allerlei kinderen spelen er in en er op; zou het spoorwegmuseum eens moeten weten!). Het kost ons minsten een uur om een gids te vinden. Een mannetje die zelf 36 jaar in de smelterij heeft gewerkt, leidt ons rond. We mogen een klein stukje de mijn zelf in. De rest is te gevaarlijk, want men is verder op met explosieven in de mijn aan het werk. Jammerlijk natuurlijk! Daarna leidt hij ons het dorp rond. Waanzinnig indrukwekkend. De mijn is dus wel in 1959 gesloten, maar dat betekent dat alle machinale bewerking is gestopt. Alles gebeurt nu met de hand! Vrouwtjes met kind en mannetjes slaan met een ijzeren stang of hamer grote stenen met mineralen tot kleine stukjes. Loodzwaar werk. Maar die mensen weten precies wat ze doen en herkennen exact waar zilver, lood, brons en zink in zit. Zo wordt de berg afgegraven. De gids vertelt ook over het leven van weleer en laat ons diverse gebouwen zien (o.a. een societeit). Zo waren er wel 5 verenigingen die elk hun eigen sportclubs hadden. Er is zelfs een vrouwen basketbalteam naar de olympische spelen geweest! Een gigantische bakkerij waar duizenden broden per dag werden gebakken... Nu is het stil. Geen machines meer, geen bruisend verenigingsleven meer. Het lijkt me heel deprimerend om te leven in een stad waarvan de meeste huisjes en gebouwen tot ruines (zijn) verworden.
Er schijnt een hotel te zijn, maar we moeten eerst wachten tot de administrador uit de mijn komt. Dat kan nog wel twee uur duren, maar dan is het zeven uur en donker en koud. We besluiten zelf maar op straat te gaan koken. Net als het water voor de pasta kookt, komt onze gids met een mannetje aan van een ander hotel. Daar is alles (keuken, water, bedden, licht) en we kunnen er terecht. We mikken het water op straat, pakken weer in en gaan met het mannetje mee. Waar we nu weer terecht komen, is bizar! Een totaal leeg hotel, vergane glorie, kamers met bedden en dekens. (Schoon, geen muizen of ratten. Ik denk dat het daar te hoog voor is!)
We pakken een paar tafels en stoelen. De keuken is donker, geen afvoer, twee houtovens zonder hout, dus we zetten onze brander maar op een tafel. Van de vier kranen in de badkamer doet eentje het...als je "verkeerde" kant op draait. De douches doen het niet, maar dat was ook boven verwachting geweest. Luuk krijgt al meteen een schok als hij het licht in de badkamer aan wil doen... Kortom: een krakkemikkige maar o zo bijzondere plek. We eten onze bekende pastahap en 's avonds doen we nog een potje... Kolonisten!
       | | 09-04-2007 | Isla Pescado (Salar de Uyuni) - Uyuni
Iedereen heeft heerlijk geslapen en niemand heeft het koud gehad. In de kleine North Face tentjes is het ook goed op temperatuur te houden met z'n drietjes.
We spelen en keutelen lekker rond. Pier bouwt een fort, Koen en Luuk bunkers; vinden grotten en spleten; Anneke vindt een dode cactus die we als trofee voorop de auto binden. Stijn vindt ook cactushout en ziet bijzondere kangeroe-konijnen. We maken artistieke foto's op de zoutvlakte (althans, dat vinden we zelf...). Wat een bijzondere plek is het hier. Fantastisch om mee te maken!
Op weg terug naar Uyuni volgen we de sporen van andere auto's en komen zonder problemen aan. Het engste stukje is aan het eind, als we nog een stuk door het zoute water moeten. Als je vast komt te zitten... Door al het zout en het zoute water gaan er allerlei lampjes branden: oliedruk maximaal (gekeken, maar nix loos), filterlampje... We zijn blij als we weer op de weg zijn en rijden rechtstreeks door naar een autowasserij. Daar wordt voor € 4 de auto (en motor!) schoongemaakt (4 mensen die er een uur mee bezig zijn): hogedrukspuit, draaipunten gesmeerd, met diesel nagespoten (zou in NL nooit mogen! de rotzooi komt gewoon in het oppervlakte water), gesopt en gepoetst. Zelfs kleine jongens worden hier ingezet na schooltijd om te helpen.
Nu een garage zoeken voor de schokbreker die afgebroken was. De schokbreker zelf is nog wel ok, maar een bevestigingspunt is afgebroken. Toch maar repareren voordat we weer over deze bereslechte wegen verder gaan. (Zie ook Pier's pagina Landcruiser BJ45). Morgenochtend 8 uur kan 'ie gerepareerd worden. Dus hier in Uyuni maar weer naar ons bekende hotelletje...
Vind Pier toch de GPS weer terug!!!
      | | 08-04-2007 S20 08.244'
W067 48.948' | Uyuni - Salar de Uyuni - Isla Pescado
Zondag eerste paasdag. Terwijl het vrijdag en zaterdag stil was in het dorp i.v.m. Pasen, gaat nu het leven weer volop verder. De markt is weer open en druk. Heel vreemd voor ons! Blijkbaar is hier het lijden van Jezus belangrijker dan de opstanding! Maar wel makkelijk want we moesten nog brood en zonnebrillen hebben voor onze tocht over de Salar de Uyuni.
We rijden bijtijds richting het zoutmeer. Daar komen meer 4x4-auto's die een jeeptour maken, dus die kunnen we mooi volgen. Dat is wel nodig ook, want als je verkeerd rijdt en in het water terecht komt, kun je vast komen te zitten en heb je vette pech. Je schijnt er vrijwel niet meer uit te komen. Bovendien hebben we geen idee welke richting we uit moeten. Alles is wit en er is geen weg.
Dit is echt waanzinnig. We rijden eerst door het water, passeren hoopjes zout die prachtig weerspiegelen. Deze zoutvlakte is zo groot als half Nederland en bevat minimaal 40.000 miljard ton zout!!! Er liggen zo'n 35 eilandjes in; allemaal van lavasteen.
Al gauw wordt de zoutvlakte droog en scheuren we over zoutasfalt (aldus Luuk). Ineens komen langs een zouthotel midden in deze witte vlakte. Muren, tafels en stoelen van zout! Het is heel bizar. 't Lijkt wel of we op een enorme zee van sneeuw en ijs rijden, maar is toch echt zout! De eilandjes lijken wel te zweven. Ook een auto die je in de verte ziet lijkt wel in de lucht te rijden. De bergen spiegelen in het wit. Je kijkt tientallen kilometers ver! Na 80 km arriveren we bij een eiland vol met reuzencactussen. Er zijn picknicktafels (ook van zout) en hier maak ik een lekkere picknick (salade, bakkie koffie, broodje). De jeeptours hebben hier ook hun lunch dus het is hier druk. Mensen maken de gekste foto's op deze witte vlakte.
We zien het eiland waar we gaan kamperen vlakbij liggen, maar het is toch 25 km verder. Nu zijn we hier alleen. Prachtig. Wat is dit een gek natuurfenomeen. Valt bijna niet te beschrijven. De jongens vermaken zich met het bekijken van de vormen in het zout, Koen vindt een geweer van cactushout, Pier komt met een enorme dode cactus aanzeulen (voor ons lampenkapje van cactushout! Dat wordt dus nog zagen morgen), ze maken forten van lavasteen. Op tijd eten, want zodra de zon weg is, wordt het meteen ijskoud. Vannacht zal het vriezen, dus de kids liggen er om 7 uur al in! Wij zitten nog even in de auto aan de tafel (wat is dat toch handig; en lekker warm) en genieten van de 200 foto's die we vandaag gemaakt hebben. Het handige van een digitale camera: schieten en nog 'es schieten en 's avonds de boel filteren. Maar nu hebben we er nog 80 over...
       | | 07-04-2007 | Uyuni
Vandaag wordt de auto gerepareerd - nieuwe koppelingsplaten - en hebben we dus weer ruim de tijd om schoolwerk te doen en de website bij te werken. Morgen naar de Salar de Uyuni waar je schijnt te kunnen kamperen! Ben benieuwd. Alvast fijne paasdagen gewenst! Het uploaden is vandaag niet gelukt. GRRR. Na anderhalf uur in het internetcafé, was de power van de laptop leeg en konden we onverrichter zake weer naar het hotel. Gelukkig nog wel een nieuwe column naar J/M door kunnen sturen. Maar toen heb ik onze memory stick in de computer laten zitten! Sukkel die ik ben!!!
 | | 06-04-2007 | Uyuni (3670 meter hoog)
Pier's GPS is gejat, dus we kunnen geen gps-posities meer doorgeven. Hij baalt enorm! We snappen nog niet hoe en wanneer. Waarschijnlijk is er iemand van het "hotel" geweest die met een sleutel binnen kon komen. Het "hotel" van vannacht was zo slecht dat zelfs wij het voor gezien houden. We gaan naar de buren: een hotel met op de gang een grote tafel. Dat is voor ons altijd lekker, omdat de kids hier dan schoolwerk kunnen doen en we 's avonds evt. daar kunnen zitten.
We slapen nu steeds in hospedajes en hotels. 't Is niet duur, maar slaapt absoluut niet beter. We missen Patagonië, met name het kamperen. Het wakker worden en een riviertje in kunnen springen. We laten de auto met gemengde gevoelens 's avonds op straat staan. Bang voor diefstal van onderdelen van de auto (ladder, high-jack, zandplaten) of inbraak. Vandaag moet de band gerepareerd worden. Bovendien merkten we gisteren dat de koppeling niet naar behoren werkt. Koppelingsplaten versleten? Moeten we dus ook naar laten kijken.
Het is vandaag Goede Vrijdag en niemand blijkt te werken vandaag! Vreemde gewaarwording voor ons omdat normaliter de zaken zelfs op zondag gewoon doorgaan. Winkeltjes zijn dicht. We maken van de nood een deugd: kids doen schoolwerk en wij houden ons bezig met de planning van de rest van de trip.
's Avonds blijkt hoe intens Goede Vrijdag hier wordt beleefd. Zuid-Amerika is katholiek. Een enorme processie trekt door de straten. Hier en daar in de straat staan kruizen opgesteld en daar houdt de stoet halt. Een man met luidsprekers leest een passage uit het lijdensverhaal van Jezus voor en steeds eindigt het met een gebed. Het is indrukwekkend om te zien hoeveel mensen met de processie meelopen. Het ziet zwart van de mensen! Achter me staat een vrouwtje die het "Onze Vader" luid meebid; even verder een vrouwtje die het mee prevelt. Schoolkinderen lopen mee en dragen ook een soort muziekinstrumenten waar ze herrie meemaken. Dan volgt Jezus op een stoel in een rode mantel, met doornenkroon en gaten in de handen; gedragen door middelbare school meiden. Een groot kruis wordt gedragen door twee mannen op blote voeten met een paarse "klu klux clan"-puntmuts over het hoofd en een paarse mantel aan. Een glazen doodskist met Jezus erin, wordt eveneens gedragen door mannen met zo'n paarse kap over het hoofd, paarse mantel en op blote voeten. Maria met een dode Jezus in haar armen wordt gedragen door mannen. Achteraan lopen militairen met de geweren in de aanslag! Dat doet heel vreemd aan in een religieuze processie. Alsof ze willen zeggen: meelopen of ik schiet! Het meest indrukwekkend is nog wel dat er zoveel mensen meelopen en meebidden. Het lijkt of heel Uyuni op de been is.
Jammer genoeg waren de batterijen van het fototoestel leeg, dus kunnen we geen beelden laten zien...
's Avonds eten we in een restaurantje 'Kaktus', waar op de vloer met woestijnzand is gestort. Grappig. Na een kwartiertje proef ik zout aan mijn vingers en komen we tot de ontdekking dat het geen zand, maar zout is! Een tafel bestaat uit een glasplaat op zoutblokken. Bijzondere foto's van de Salar de Uyuni (de grootste zoutwoestijn ter wereld) aan de wand. Een sfeervol restaurantje, maar we zitten er alleen! Er wordt geen alcohol geschonken i.v.m. Goede Vrijdag en er klinkt ook geen muziek. We spelen Jengo (stapel blokken waar je er steeds eentje uit moet trekken tot de toren omvalt) met veel herrie en eten lamavlees. We nemen nog een toetje in een pizzarestaurant waar wel een wijntje geschonken wordt, muziek klinkt en bomvol zit.
 | | 05-04-2007 | San Antonio de Lipez - Uyuni
Ai, ai, ai. We hebben een grote fout gemaakt. We zouden een vierdaagse tour door de outback van Bolivia gaan maken. Hoewel we ruim 200 liter diesel hebben, was dit natuurlijk nooit voldoende voor 4 dagen rijden. Pier had zich niet gerealiseerd dat we 4 à 5 dagen onderweg zouden zijn en ik heb nooit aan de diesel gedacht. In de outback zijn ook geen geldautomaten en eventuele diesel kan niet met een pasje worden betaald, dus ook het betalen van extra zou kiele kiele worden.
We moeten terug naar San Pablo de Lipez, zo'n 30 km, dus ruim 1 uur. Dat was het dorp waarvan ik gisteren vertelde, dat we ons in de middeleeuwen waande. Het blijkt de hoofdstad van deze provincie te zijn! Een militaire post en we vinden er inderdaad een grote dieseltank. Na wat rondvragen, komt er een mannetje die zelf wel een ton diesel heeft en ons 80 liter wil verkopen. Met een slang - vacuüm zuigen - wordt jerrycan na jerrycan volgetankt en in de auto overgegoten. Dat is een hele rust!
Het mannetje wil een eindje met ons meerijden. Hij legt ons de kortste route naar Uyuni uit, maar we snappen er nix van. Het moet in ieder geval in 1 dag kunnen. De weg die hij uitlegt, komt niet op onze kaarten voor! Dat wordt spannend dus. Het is dus prettig dat hij ons een eindje op weg kan helpen. Hij is leraar op een basisschool en loopt normaliter elke dag 2 uur heen en 2 uur terug naar zijn werk! En dat op zijn slippertjes...
Nadat we hem hebben afgezet, komen we weer bij een v-splitsing zonder bord. Hij had iets van linksaf gezegd, dus dat doen we dan maar... Geen levende ziel te bekennen, behalve lama's, vicuna's en struisvogels! Na 3 uur... picknicken we in een ghost town, met een grote school waar de schoolborden nog in zaten. Het moet een behoorlijk dorp zijn geweest, maar nu zijn er nog hooguit twee huisjes in gebruik. Waarschijnlijk voor lama-herders of zo. Bij een huisje staat zelfs een spiksplinternieuw zonnepaneel????
Nog een uur later passeren we een huisje waar leven lijkt te zijn. We rijden erheen en er komt een bejaard echtpaar naar buiten. Zijn lippen helemaal zwart van het kauwen op coca-bladeren. Koen zegt: "ach, als die mensen tegelijk overlijden is niemand die het merkt!". Tsja, denk ik, dat heb je bij ons in sommige buurten ook! Gelukkig kunnen zij ons bevestigen dat we op de goede weg zitten.
Met de haven in zicht hebben we ook weer een lekke band. Grrr. We wisselen met vereende krachten de band en een uurtje later zijn we in Uyuni. Passeren nog flamingo's die in een ondiepe plas staan Het is zelfs nog licht! Weer gelukt dus.
    | | 04-04-2007 | Chilcobija (mijnwerkersdorp) - San Antonio de Lipez
Hoewel het vannacht gevroren had, heeft iedereen prima geslapen in ons slaaphok. Een beetje stoffig was het wel, maar geen van ons is hier gelukkig allergisch voor. We bedanken de heren in het kantoor en kunnen meteen zien hoe hier gewerkt wordt. Hoewel men wel internet via een satellietschotel heeft, zijn er ouderwetse typmachines, puntenslijpers, bakelieten telefoons. In het kantoor is een prachtige muurschildering gemaakt van het mijndorp. Uit de mijn wordt antimonio gehaald, een mineraal, maar verder zegt het ons niets... Blijkbaar wel lucratief, want de mijn is privé-bezit, het dorp ook en dat al vanaf 1944!
We zijn nu echt op de altiplano, de hoogvlakte. Heel de dag rijden we weer over een zandweg en leggen ruim 100 km in 6 uur af! Vooral waar riviertjes de weg kruisen, moet je de auto bijna stilstand er voorzichtig doorheen rijden anders stuitert alles kapot. We komen niet meer onder de 4000 meter en vestigen elk uur een nieuw hoogterecord tot 4735 meter. Als je dan bedenkt dat de hoogste berg in Europa lager is...! De lama's en de vicuñas springen ons om de oren. We picknicken in een droge zanderige rivierbedding met steile wanden. De jongens gaan natuurlijk meteen proberen de wanden wat lager te maken. Stampen en springen tot er een stuk afbreekt en je zelf ook mee naar beneden stort. Later in de auto klagen ze allemaal over hoofdpijn. Ja geen wonder als je op zo'n hoogte zo tekeer gaat. Het is onvoorstelbaar dat de jongens in de auto heel de dag van alles doen op zo'n stuiterende weg: lezen, kwartetten, kaarten, soms zelf tekenen en natuurlijk ook af en toe ruzie maken om nix...
Ons eerste doel is San Pablo de Lipez, maar dat bereiken we pas na 6 uur (i.p.v. de 4 uur die men had gezegd; kun je nagaan hoe voorzichtig we zijn!). We wanen ons in de middeleeuwen: een dorp in het niets; alle huizen en de kerk gemaakt van klei met stro. Het volgende dorp is San Antonio de Lipez en zou een uurtje verder zijn. Na een ruim uurtje komen we hier inderdaad aan. Als we om een hospedaje vragen aan een paar vrouwtjes, zegt één vrouw dat ze plek heeft: een hok met 6 bedden, een hok met een keuken, een hok met een tafel en 6 stoelen en een hok met een wc! Perfect voor ons dus (voor 8 Eurie!). Er is geen restaurant dus we koken zelf. Daar hadden we juist 2 reserve maaltijden voor bij ons. Een lekkere salade die ik heb afgekeken van de Bolivianen: avocado, gekookt eitje en tomaat met wat mayo. Heerlijk! Samen met een afgezaagde pastamaaltijd smult iedereen toch weer.
Koen en Luuk gaan snel plat want die klagen nog steeds over hoofdpijn. De rest... doet nog een potje Kolonisten! (Binnenkort weer een stapeltjes speelvelden afdrukken!)
Het vrouwtje waar we nu logeren heeft twee kleine kindertjes. Haar man werkt in ... Tupiza! Dat is het stadje waar wij twee dagen geleden zijn vertrokken! Hij komt eens in de TWEE maanden thuis. Dat is nog 'es een lat-relatie! Kindertjes proberen ons armbandjes te verkopen en Thom vindt ze zo zielig dat hij er wel eentje wil. In het donker komt er nog een vrouwtje met een kind op de rug en eentje aan de hand om ons een zelfgebreid mutsje of wantjes te slijten, maar helaas hebben we dat echt niet nodig. Als we kolonisten spelen, komt het vrouwtje van dit hospedaje met een kind op de arm en één aan de hand ons goedenacht wensen. We beantwoorden haar vriendelijk hetzelfde, maar ze komt met de kids gewoon een kwartiertje in ons "hok" staan kijken. Wij vinden dat nogal gek, maar zij blijkbaar niet. Het lijkt tegenstrijdig dat de mensen behoorlijk schuw ogen, maar toch gewoon bij je binnenkomen staan kijken...
    | | 03-04-2007 S21 24.761'
W066 06.386' | Tupiza - Chilcobija (mijnwerkersdorp)
Om 10 uur wilden we rijden vandaag.... Half tien nog even boodschapjes doen op de markt. Wat een feest is dat toch. Vooral de vrouwen met de kinders op de rug in vele varianten. Soms al behoorlijk oude vrouwtjes (tjes... want ze lopen allemaal onder mijn oksels door!). Groente wordt afgewogen met ouderwetse weegschalen. Diverse slagers waar de varkens- en koeienkoppen te kust en te keur hangen. Brrr. Ik hoef meteen geen vlees meer! Pasta haal je hier ook per kilo uit grote zakken. Melk is alleen verkrijgbaar als poeder of in zakjes (uiterst onhandig!). Daarna nog een ijsje op de plaza.
Dan besluit Pier toch nog ff de laptop te pakken en in een internetcafe de mail in te lezen. Blijkt Thom allemaal spul van school te hebben gehad; moet dus weer uitgeprint worden; kan weer niet in deze internettoko, maar moet in een andere... Kortom: cyberstress alom! Als we klaar zijn, is het maar zo tegen twaalven!
Toch nog gestresst op pad. De weg gaat al snel door de rivierbedding; het gaat niet hard, zo'n 20 km per uur hooguit! Na een half uur, roept Pier uit: "we moeten terug". "Huh?" "We zijn vergeten te tanken!" "Ook dat nog!" We stuiteren en hobbelen weer terug door de rivier naar Tupiza om te tanken. Als we weer langs de controlepost komt, zijn de mannen al hun hok uitgehold. "U bent verkeerd gereden! Voor San Vicente moet u hier linksaf!!!" Grrr. Als we voor de tweede keer op pad gaan, is het al half twee. We weten nu waar we linksaf moeten, maar er is geen enkel bord te zien. Toch wel vrij cruciaal!!! Wat is dat toch vervelend. Geen goede kaart te verkrijgen. We rijden op een combinatie van een kaartje in de Lonely Planet, een toeristenfolder van jeeptours en een zeer globale wegenkaartje. Al gauw gaat de weg weer omhoog tot 4200 meter. De weg loopt door de rivier, maar al snel wordt het een smal weggetje dat heel steil gaat, langs diepe afgronden. Hier en daar, vooral in de bochten, zijn stukken weg verdwenen door de regenval. Herhaaldelijk roepen we: "wat een weg!", "dat hier nog vrachtverkeer rijdt!!". Gecombineerd met de hoogte, heeft de TLC zo weinig power meer, dat we de 4x4 en later ook de low gear in moeten schakelen. Low staat voor langzaam, zo hebben we geleerd, dus het gaat heel langzaam. De route is weer fabuleus, fantastisch, onwerkelijk, wonderlijk, verbazingwekkend. Het valt moeilijk te beschrijven: kijk maar wat foto's. Soms zijn de rotsen uitgesleten als amfitheaters of als een fort. Als we dan weer afdalen en bij een rivier komen, zijn daar weer huisjes! Dat is ook zo bijzonder. Overal waar water is, leven mensen.
Tjsa, en dan is daar een v-splitsing in the middle of nowhere. Geen bord, noch een levende ziel te bekennen! De kaarten zijn te onduidelijk en spreken elkaar tegen. We weten ook niet precies waar we zitten! Kiezen dan maar... en hopen dat je toch nog iemand tegenkomt. Gelukkig komen we een tour-auto tegen die alle tijd neemt om te vertellen dat we op de juiste weg zitten: richting San Pablo de Lipez. Dat is alleen nog wel zo'n 110 km oftewel.... 5 uur rijden!
We hebben eten bij ons om wild te kamperen, dus je krijgt ons niet snel gek! Tegen 5 uur zien we een dorpje liggen in de verte. Dat lijkt ons wel wat. Eerst nog een lamajacht. Als we het dorpje binnen willen rijden, duikt er een slagboom op. We wachten, maar er komt niemand. Het dorp ligt bij een grote mijn. Tenslotte komt er een jochie met een sleutel en maakt vriendelijk lachend de slagboom open. Eerst registreren. Het lijkt wel een militaire basis hier! De mensen zijn gelukkig heel vriendelijk. Er is een restaurantje en een hospedaje waar we kunnen slapen, vertellen ze ons. Rondrijden, vragen en nog 'es vragen. De huisjes zijn allemaal hetzelfde, geen uithangborden of andere info op de huizen. Nix. Het restaurantje lijkt meer op een mijnwerkerskantine. Om 8 uur kunnen we eten krijgen. Nu nog onderdak. Daarvoor moeten we eerst naar de "officina". Pier gaat met een mannetje mee en de baas aldaar krijgt bijna een hartaanval als hij vraagt of we hier kunnen slapen of kamperen. Dat moet hij eerst gaan vragen. We hadden geloof ik drie dagen van te voren moeten reserveren (schriftelijk in drievoud aanvragen!) Dat duurt een ogenblikje. Wij eerst een potje Kolonisten in het "restaurant" en al snel komt een mannetje zeggen dat we kunnen overnachten. Het blijkt een betonnen hok/huisje te zijn met nix erin. Prima om onze matjes en slaapzakken in te leggen. We eten samen met de mijnwerkers (die ook echt als bouwvakkers zitten te eten in hun overalls) en gaan daarna naar ons "huisje". We zetten nog een Hollands bakkie terwijl de kids al liggen te snurken. Het dorp zelf blijkt al ruim 60 jaar te bestaan, maar er komt nooit een toerist. Er is een enorme school voor meer dan 180 kinderen! Er zijn bijna geen auto's te bekennen. Wel een bushalte! Het eerste dorp van betekenis ligt minimaal 4 uur rijden (hobbelen, stuiteren en klotsen!) hier vandaan. We zijn dan ook een lokale bijzonderheid. Het hele dorp is in rep en roer. Kinderen staan om de hoek van deur het restaurant in te gluren. Iedereen lacht ons vriendelijk toe. In het restaurant eten we voor de lokale prijs (denk ik) want een soep, schnitzel en een grote kan limonade kost ons omgerekend 4 Euro!! Voor morgenochtend en -middag 36 broodjes besteld. Deze hoeveelheden zijn ze niet gewend. Drie keer wordt gevraagd of we er echt zoveel willen hebben en vervolgens moet het probleem opgelost worden hoe ze zoveel broodjes morgenochtend klaar gaan krijgen!
       | | 02-04-2007 S21 27.010'
W065 43.294 | Tupiza
Als we 's morgens uit het raam kijken, zien we een prachtige rode indianenbergrug. Dit is de plek waar Butch Casssidy en the Sundance Kid hebben huisgehouden! Tupiza zelf ligt op ruim 2900 meter. Het is hier mooi weer, lenteachtig en ook 's avonds is het nog heerlijk.
We gaan een stukje de canyon in. Eerst vinden in de "Valle del Penis" bijzondere rotsvormen tot groot vermaak van de jongens. Als we niet meer verder kunnen met de auto gaan we te voet de "Canyon del Inca's" in. Langs het stroompje omhoog. Weer prachtige grotten, klauteren, klimmen en onvoorstelbare rode rotsen. Het valt wel tegen om op ruim 3200 meter te keer te gaan! Hijgen en puffen... We zien allerlei mooie vormen in de rotsen: dino's die eruit komen, kastelen. Eigenlijk een fantastische plek om te kamperen, maar ja, we hebben de hotelbaas al toegezegd dat we nog een nachtje blijven slapen. Lekker even onder de "douche" en drogen bij het vuurtje. De mooiste uitspraak komt vandaag van Luuk: "Hier ga ik later met mijn kinderen heen!"
         | | 01-04-2007 S21 27.010'
W065 43.294' | Coymata (bij Tarija) - Tupiza
Wat een rit vandaag. Het is ongeveer 180 km, dus goed te doen op één dag zou je zeggen. Eerst nog geld halen, want de komende week komen we geen bank meer tegen. Om twaalf uur gaan we echt op weg naar Tupiza. Coymata ligt op 2000 meter en we gaan klimmen naar 3200 meter. Met 15 km/uur kruipen we omhoog, door de wolken (mist), boven de wolken uit. Smalle zandweg met oneindig veel bochten, dus ook naar beneden kunnen we niet harder dan 25-30 km/uur. Soms langs ruines van verlaten huisjes. Weer "beneden" op zo'n 2500 meter, zijn we op een hoogvlakte met een rivier. Hier is weer relatief veel bebouwing, een dorpje, een rivier en akkertjes. Nu kunnen we even wat meters maken tot 60 km, maar daarna klimmen we weer naar 3800 en nog een keer naar een kleine 4000 meter. Wat een route. Vol verwondering, steeds verrassend, wat een leegte en een hoogte. Wel voortdurend een rivier, dus ook groen vlak langs het water, dus ook mensen. Herhaaldelijk roep ik vol verbazing uit: "Je zal toch hier geboren worden. Dan ziet je leven er toch wel anders uit!" Het gevoel op het dak van de wereld te rijden omdat je alleen maar hoge bergtoppen en bergruggen op gelijke hoogte ziet. De weg is heel smal, vaak toeteren bij de bochten (vooral de buitenbocht!), steile afgronden. We zien vaak kruisjes langs de weg en diverse keren ligt er een grote bus in het ravijn!
Het gevolg is dat we voor deze trip 8 uur nodig hebben! En dus wéér het laatste uur in het donker rijden. Gelukkig zijn we dan net van deze smalle bergweg af en kunnen we voorzichtig en zonder gevaar het laatste stuk rijden. Vanavond in een hospedaje. 't Is wel lekker dat we dan geen tent op hoeven zetten, maar de bedden zelfs zijn tot nu toe veel rotter dan onze heerlijke matten! Vooruit maar.
     |
| | |
| Hoofd sponsors | 
| 
| 
|  
| 
| 
| 
| 
| 
|  
| 
| 
| ... en alle vrienden en familie!
1000 x THANX!!! |
|
