| | | | | | Logboek januari 2007 - [april - maart - februari - december - november/oktober ] | | | | 31-01-2007 S46 50.726'
W072 41.938' | Mnt. San Lorenzo - Puerto Gadal
We breken op en reizen de Carretera Austral weer naar het noorden. Waar we vanavond slapen moeten we nog bekijken. We hebben een goede gids van Chili: de Turistel guide met camping adresjes erin. De wegenkaart moeten we weer opnieuw kopen want die is kwijt... In Cochrane boodschappen doen en website uploaden (duurt altijd wel een eeeeeeeuwigheid!).
WAUW! De barometer staat op 9623 Euro!!!!
Geland in Puerto Guadal. Weer bijna ten einde raad op een strandje kamperen, maar het voelde daar niet goed. De auto vast in het grint, dus wij "blij" dat we de zandplaten en de schep niet voor nix hadden meegenomen! Toen bleek ook nog dat we een klep van een krat verloren waren onderweg. Al het goede komt in drieën...? Toch vonden we direct na deze rampjes een lekker plekkie aan een grote baai van het grootste meer van Chili: Lago General Carrera. Het op een na grootste meer van Zuid Amerika; het Titicaca meer heeft de hoofdprijs.
Iedereen die Pier kent: houd je vast. Pier heeft een werphengel gekocht. Da's toch wel een teken dat hij echt tot rust aan het komen is of niet dan? Hij gaat nu elke avond voor verse zalmforel op de bbq zorgen... We houden jullie op de hoogte van de vangsten. Voorlopig kwam de eerste trial er op neer dat Stijn tot drie keer toe in zijn blote kont het koude water in "mocht" om het haakje tussen de rotsen uit te peuteren...
  | | 30-01-2007 | Mnt. San Lorenzo - Rustig dagje. We rijden langs de rivier een eindje verder en komen bij een oude en een nieuwe brug. Prachtig speel- en ontdekkingsterrein. Grote boomstammen in de brede snelstromende rivier en proberen er op te varen. Helaas ging Thom koppie onder in een stroomversnelling waar hij niet meer kon staan. Schrok zich rot; bril kwijt; maar wel een stoer verhaal. Foto's: zie pagina's van Thom en Stijn. | | 28-01-2007 t/m 29-01-2007 | Mnt. San Lorenzo - We komen hier lekker bij op deze camping. Stoken lekker vuurtje, slapen uit, ik was mijn dreadlocks en Pier scheert zich weer eens. Het lijkt wel of we nu pas echt tot rust komen. Pier heeft zijn highlights gezien (Torres del Paine, Cerro Torre en Fitz Roy); we hebben nog wel een paar dingen op ons verlanglijstje maar dat ligt wat verder weg (o.a. Inca Trail in Machu Pichu in Peru). Zoals Peter en Carolien al hadden ervaren: na eerst veel reorganiseren en een plek vinden in de nieuwe situatie breekt na 2 maanden de rust aan.
De boer en boerin - veertigers - hebben hier een enorm stuk land. De Carretera Austral - de enige weg die naar het zuiden loopt, is pas af en moet een toeristische route worden. Bordje camping langs de weg. Dat kan nog business worden. Toch zijn en blijven we hier de enigen. Heerlijk. De jongens mogen gillen wat ze willen!
De boerin blijkt hier al 40 jaar te wonen. Is hier dus geboren. Ze hebben nog een dochter van 9. Door de week gaan moeder en dochter naar Cochrane, waar ze ook nog een huisje hebben. Zo kan dochterlief naar school. Aan het einde van de week haalt pa hen weer op en het weekend en in de vakanties zijn ze dan hier. Geen loge's, geen vriendinnetjes... Het enorme stuk grond dat ze hier bezitten, staat in schril contrast met het huisje: dat is piepklein. Een woonkeukentje met een prachtige oude houtoven in het midden en zelfgetimmerde banken er om heen. Twee slaapkamertjes en een badkamertje (maar ik weet niet of er een douche in is...). Een paar planken aan de muren met flessen zelfgemaakte frambozenlikeur, bessenlikeur. Geen electriciteit (kaarsen en olielampen; ze sparen voor zonnencollectoren...), geen warm water. Water uit de riviertjes, hout om te verwarmen. Een radiootje op batterijen. Het kan hier 's winters min 25 C° met een dik pak sneeuw. Waaien doet het hier vrijwel altijd. Enkel glas met barsten er in. Door de plankenvloer zie je direct de grond er onder. Een houten kar met 2 ossen; zo kan hij trouwens ook ploegen... Hoe zou dat hier in de winter zijn? Hoe zou dat 40 jaar geleden geweest zijn, toen deze weg op zijn best waarschijnlijk een paardentrail of een ossenkarrenpad was?? Ze bakt elke ochtend warme broodjes voor ons en we krijgen ook 2 liter warme melk, verse frambozen...
      | | 27-01-2007 S47 29.980'
W072 54.166' | Passo Roballo - Cochrane - Mnt. San Lorenzo
Nu op naar Chili via een prachtige route. Het landschap is nog steeds gortdroog, maar de bergen varieren van groen-rood-geel en natuurlijk allerlei kleuren bruin en grijs. Prachtig is het. Ineens een rivier of een drassig stuk, met flamingo's of mooie eenden. We hebben een boek gekocht met de dieren van Patagonie en de jongens zoeken elk beest dat we tegenkomen op. Guanancos en nandoes kijken we eigenlijk al niet meer van op! Maar voor een gordeldiertje gaan we er nog even uit!
Bij de grens van Argentinië woont een mannetje in zijn eentje. Hoe hij dat doet met zijn boodschapjes, eten...? De grens van Chili wordt bemand door drie mannen die allemaal in actie komen als er zich een auto aandient. Drie huisjes waar ze kennelijk met hun gezin wonen... We moeten weer eens van alles inleveren: leverworst, honing, ingevroren hamburgers, margarine. Die Chilenen zijn als de dood dat ze een ziekte in huis halen. Maar je auto - met alle drek erbij - wordt niet gereinigd. Een jerrycan met benzine die we op het dak hebben, moesten we inleveren. Wij protesteren natuurlijk: '"We rijden diesel! We hebben net 200 liter diesel getankt! Die benzine gebruiken we om op te koken!" De douanier weer af naar zijn baas. "No problema, als je het maar niet verkoopt!!!"
Chili is direct groener, vochtiger met meer rivieren. Maar dat heeft ook zijn keerzijde: er valt meer regen, en het is er dus minder warm. In Cochrane doen we nog net op het nippertje (zaterdagavond 7 uur) wat boodschappen en rijden de beroemde Carretera Austral naar het zuiden. Een camping Rio del Salto blijkt weer eens onvindbaar. De Salto's (watervallen) wel, met smalle bruggetjes er over heen. We rijden weer verder, maar beginnen behoorlijk te balen. Het is inmiddels over tienen en het begint schemerig te worden. Een koplamp kapot. De weg is smal en gaat links steil omhoog en rechts naar benee of door een canyon. Net als ik ten einde raad voorstel om dan onze tentjes maar even op te zetten op een plat plekje waar wegwerkers het grint vandaan scheppen, direct langs de weg, zien we ineens een bordje met 'camping 3 km'. We kunnen ons geluk niet op en rijden er meteen heen. Een fantastisch plekkie bij een boertje. Uitzicht op de noordelijke Patagonische ijskap (Hielo del Norte), aan de beroemde Rio Baker, een brede turquoise snelstromende rivier. We zijn weer de enige campinggasten. Ouderwetse houten plee erbij, vuurplaats, picknicktafel, geweldige klimwilgen erbij. Met vereende krachten zetten we de grote tent op, bakken we een hamburgertje (die we weer opnieuw hadden gekocht!). Het is leuk om te zien hoe de jongens dan ook goed mee helpen.
   | | 26-01-2007 S47 32.122'
W071 51.104' | Cueva del Manos - Lago Posada
Hotel Olnie was vlakbij een cultureel hoogtepuntje: cueva del Manos. Ineens verandert het landschap in een heus indianen landschap. Een geweldig mooie canyon, met een riviertje er doorheen. Hier hebben 8000 jaar de Huelche indianen geleefd. Bedenk even dat het hier 's winters -20 C° is!! (Van 9000 jaar geleden tot zo'n 1000 jaar geleden). Ze hebben hier veel rotstekeningen achter gelaten die we willen bekijken. We lopen natuurlijk meteen de canyon in op zoek naar de grot, maar die bleek elders. Dan maar eerst lekker klauteren in de spleten en over de rotsen. Luuk vindt de super trofee: een gave condor veer! We spetteren nog even in een poeltje met lekker water, picknickje en tegen vijfen gaan we op zoek naar de rotstekeningen. Vooral Stijn is zeer gefascineerd en ziet direct allerlei details. Diverse keren roept hij de gids terug om weer wat te vragen. De gids is op haar beurt weer erg verbaasd over de interesse van de kids en ziet in Stijn al een archeoloog. Het is vooral leuk om te zien hoe interessant de kids dit vinden!
We gaan weer op zoek naar een meertje en worden dit maal verrast door een compleet dorp in niemandsland. Supermarkt, verse broodjes de volgende dag! Zelfs het meer blijkt te vinden. Weer een prachtig plekkie met prachtig uitzicht. Het is fascinerend om te zien dat al dat land toch prive-bezit is. Altijd blijkt er wel een Estancia in de "buurt" te liggen, maar je ziet de Estancia zelf maar zelden! Uit afrasteringen voor de dieren en een bordje dat Estancia huppeldepup 12 km verderop ligt, soms een bordje dat je niet mag jagen, geven aan dat zich ergens een boerderij moet bevinden.
     | | 25-01-2007 | El Chaltèn richting Carretera Austral (Chili) - Hotel Olnie
We breken op en nemen afscheid van de Cerro Torre en Fitz Roy. Het kost moeite want het is prachtig weer. Lago Strobel is ons doel: een meer dat niet van de gletsjer komt en dus lekker water heeft om in te zwemmen (tip van een Duitser). Helaas bleek dit meer onvindbaar. De route 40 - de mooie toeristische route - kent vandaag geen enkel dorp! Vanaf El Chaltèn rijden we dus zo'n 6 uur zonder ook maar een dorp tegen te komen. Om 8 uur verschijnt ineens Hotel Olnie! Een hotelletje, dat geen hotel meer is, noch restaurant. Maar waar we wel aan de overkant van de weg mogen kamperen. Een beetje een troep, maar gelukkig een plekkie met zelfs een wc! De eigenaar van Hotel Olnie, Manuel, blijkt een goedlachse man die dit pand vier jaar eerder gekocht heeft en van plan is om er een hotel/restaurant van te maken... Nou, dat zal nog wel ff duren. Het is eigenlijk een perfecte plek want de volgende dag bleek dat elke auto of motorrijder of fietser (!!!) die hier passeert, stopt. Maar onze Manuel was er vandoor en liep zijn business dus mis. Tsja, hij runde het in zijn eentje. 's Winters ligt er zo'n 80 cm sneeuw en wordt deze kilometers lange weg zelfs sneeuwvrij gehouden!
   | 21-01-2007 t/m 24-01-2007 Cerro Torre:
S49 20.160'
W072 59.609' Poincenot:
S49 17.104'
W072 58.134' | El Chaltèn - 5-daagse trektocht Cerro Torre en Monte Fitz Roy. Het duurt ff voordat we op pad zijn. Eerst kijken of Stijn het ontbijt binnenhoudt. Daarna opbreken, maaltijden sorteren, rugzakken inpakken en op pad. Wederom prachtig weer. We hebben enorm mazzel. Prachtige uitzichten; dat valt moeilijk te beschrijven. We kamperen op een zgn. campamento's: een plek in bos waar tientallen koepeltentjes staan en een wc (houten hokkie met gat in de grond...). Water halen we weer uit de rivier. De routes zijn hier niet moeilijk en worden door vele mensen gelopen. 't Is eigenlijk nooit heel veel stijgen. Stijn heeft het goed gehouden en zo'n 3 uur (looptijd) met zijn gammele lijf toch een behoorlijk zware rugzak naar boven getorst. Wat een kanjer! Nog even dippen (en heeeel snel wassen) in het ijs en ijskoude gletsjermeer Lago Torre, een pasta-maaltijd en plat. Dan ziet Thom ineens een Deens stel de reisversie van Kolonisten van Catan spelen! Hij stapt er op af en regelt in zijn beste Engels dat Koen en hij een spelletje mee gaan doen. Uit zichzelf, doet 'ie gewoon! Leuk he?
De tweede dag lopen we naar campemento Poincenot, aan de voet van de Fitz Roy. Weer mooi weer! Prachtige, mysterieuze bossen met veel omgevallen bomen. Kristal heldere riveren en meren. En continu gletsjers in beeld. Fantastisch mooi! Het klimmervolk dat in die campamento's overnacht is een grappig volk. Tegen 9 uur 's avonds begint men te gapen en gaan de mutsen op.
's Nachts een knallend onweer dat hier eens in de 24 jaar voor schijnt te komen. Lichten en donderklappen, maar de North Face tentjes houden het goed! In het dal heeft het volledig blank gestaan. De volgende ochtend is het mistig, vochtig, miezerig. We slapen uit, rekken wat tijd, maar gaan 's middags tenslotte toch omhoog. Fors stijgen en als we boven zijn... trekt de lucht open en hebben we echt FANTASTISCH zich op de graniettoppen, gletsjers, meren en watervallen. Daar doe je het dan toch voor. 's Avonds eten we aan het riviertje in het zonnetje. Heerlijk. Is dit het koude, winderige Patagonië?
De vierde dag hadden we nog verder gewild en dan de vijfde dag naar het dal, maar we hebben geen zin meer. Pier heeft toch een behoorlijk zware rugzak, ikzelf vind het ook wel welletjes. We hebben DE Cerro Torre en Fitz Roy gezien en bijna aan kunnen raken met prachtig weer. We zijn voldaan! Wat zal de volgende trip nog extra bieden? We dalen dus af en kijken tevreden terug op een geweldige tocht: onze eerste geslaagde meerdaagse trektocht met tenten.
         | | 20-01-2007 S49 20.378'
W072 53.344' | El Chaltèn - Extra rustdag voordat we de 5-daagse hike gaan doen. Stijn heeft vannacht overgegeven. Een paar dagen geleden ook al, dus iets zit 'em niet lekker. Hij slaapt enorm bij, dus wie weet morgen. Gisteren hebben we klimmers in de rotsen zien hangen, dus... Pier en Thom pakken de klimschoentjes en gaan het ook eens proberen. | | 19-01-2007 | De barometer is door de 9000! Naar 9088.
Afscheid van onze vrienden genomen en via El Calafate (geld halen, boodschappen doen, website updaten) op naar El Chaltèn voor de Cerro Torre en Monte Fitz Roy. 't Is weer prachtig weer! | | 18-01-2007 | Rio Mitre - Perito Morene gletsjer. Weer prachtig weer! We drijven de tent uit!
Er zijn zojuist 2 lammetjes (van een geit) geboren. We kijken hoe ze willen gaan staan. Stijn helpt er eentje uit de prikstruiken, want er vlogen al 7 condors over...! Stijn mag DE koe melken, met 't handje; de rest wordt niet gemolken. Daar is de boer al een uur mee bezig. De rest van de dag timmert hij zijn huisje: vandaag een deurpost tussen slaapkamer en de rest. Er staat ook een keukentje in waar wij water halen, maar er zit nog geen afvoer in. Het water loopt in een grote ton, maar dat heeft uiteraard een beperkte inhoud! Dat merkte ik toen de vloer al behoorlijk blank stond!
De Perito Morene gletsjer is zeer toeristisch, maar inderdaad een must als je hier in de buurt bent. De gletsjer komt tot op het land en elke paar minuten valt er een brok met donderend geraas naar beneden. Het is ons gelukt om een stukje op een filmpje te zetten! Als je dan bedenkt dat dit nog maar het puntje van het staartje is van de enorme (zuidelijke) ijskap. De Alpen moeten er vroeger ook zo uit hebben gezien... De voorkant is 5 km breed en 60 meter hoog. Echt spectaculair. Je kunt er verder niet wandelen dus het is "effe" kijken en weer terug.
Stijn had nog een afspraakje met Jeanine gemaakt om een klein stukje te rijden. Als er kandidaten komen om paard te rijden, mag Stijn gewoon mee en is hij zo'n 2 uur weg. Kan hier gewoon. De andere jongens spelen een potje "pesten" met het personeel van het restaurant. Het is hier ook eigenlijk meer een huiskamer dan een restaurant. Van toerisme hebben ze hier nog niet veel begrepen. Er staat van deze range geen bord aan de doorgaande weg naar de Perito Morene gletsjer; ook in de folders is ze niet te vinden. We maken alweer plannen om deze range op te kopen, zo vlakbij de Perito Morene. Het ligt ten slotte aan de rand van het national park Los Glaciares! De dichtstbijzijnde camping bij de Perito Moreno gletsjer! Eerst sanitair voor de kampeergasten (we zijn al die tijd de enige!), informatie in de folders en aan de weg, paardrijden, vissen, met een bootje naar de gletsjer etc. Wel eerst nog wat bomen planten tegen de continue, harde wind. De eigenaar is een jonge vent die toerisme studeert en eigenaar is van dit perceeltje van 2000 ha. Zijn oom bezit nog 'es de aangrenzende 12.000 (!!!) ha dus hun privebezit is gigantisch. Ik bied aan om een flyertje voor hem te maken en leuke foto's op een cd-tje te zetten en op te sturen. Maar eh... eigenlijk vinden wij het zelf nu fantastisch en hoeven we helemaal geen gelikte camping!
      | | 17-01-2007 | Rio Mitre - Grensverleggende dag: voor het eerst paard gereden!!! Eigenlijk is deze camping een range van 2000 ha, met paarden, koeien, geiten. We kunnen hier paardrijden, maar daar ben ik nooit een fan van geweest. De indiaan en Jeanine gaan mee en dat geeft me toch wel wat vertrouwen. De kids willen heel graag en lopen te stuiteren. We moeten hen eerst tot kalmte manen, want ik zie de paarden allemaal al op hol slaan door die gillende kids!
Het is trouwens nu weer prachtig weer en het wordt dan ook een fantastische tocht. Eerst op die knol, is al een overwinning. We krijgen tips hoe we de leidsels vast moeten houden, sturen, stoppen en dat we rustig moeten reageren. We lopen door de wei met een zee van Margrieten, prachtige kleuren; langs een meer, door (!!) een rivier. Luuk ontpopt zich tot een natuurtalent. Schaterlachend in galop. Jeanine heeft nog nooit een kind zo goed zien rijden (voor de eerste keer). Na 3 uur lopen en draven (ja, ja; wel lastig als je ook nog heel nodig moet...) stoppen we op een plekje in de luwte. De indiaan heeft een wok meegenomen, maakt een klein vuurtje en we smikkelen heerlijk kip met stokbrood en wijn. Op de terugweg doen de jongens zelfs wedstrijdje in galop en spelen ze dat ze de buffels (koeien) gaan vangen met een lasso! Geweldig gezicht als je die gasten zo ziet galopperen en draven. Riviertjes met stijle oevers oversteken... Brrrr!
      | | 16-01-2007 S50 26.193'
W072 40.605' | Rio Mitre - We worden als heuse vrienden door de senator begroet met een kus op de wang. Dat hoort zo hier in Argentinië. Het begint te miezeren en het wordt steeds grijzer. Heel de dag blijft het regenen. We nemen de kans waar, pakken de schoolspullen en de jongens maken weer wat meters. Allemaal een tafeltje in het restaurant. Thom maakt de blits dat hij vier talen leert en Luuk dat hij zo goed leest. We updaten de website voor 10 dagen, organiseren foto's en mailen via de satelliet.
's Avonds verzorgt de senator het eten. Hij gebruikt de keuken en de haard in de schuur om in een enorm soort aardewerken wok kip te maken. Om zeven uur begint hij, om elf uur schuiven ze aan tafel. Hij heeft ook een senatorvriendje van deze provincie uitgenodigd, dus die eet ook mee. Wie schetst onze verbazing als ook al het personeel aan tafel schuift. Als wij de kids op bed hebben gelegd, wordt er nog een tafeltje aangeschoven voor ons! Ik zie het al voor me dat burgermeester Cohen samen met Deetman in een restaurantje zitten aan een grote tafel met het personeel en andere gasten. Dat is nou zo relaxt hier! Geweldig.
We worden weer geadviseerd om de route uit te breiden naar Brazilie, Amazonegebied, Venezuela...
De volgende dag horen we dat de senator op weg naar zijn cabana hier op het terrein de bocht uit is gevlogen. Behoorlijk deuken, chagrijnig, maar zelf had hij nix. Moet je ook maar niet zoveel drinken (zei zijn vrouw)!
    | | 15-01-2007 S50 26.193'
W072 40.605' | Torres del Paine - El Calafate - Perito Morene (camping Rio Mitre). We nemen afscheid van PN Torres del Paine. Op weg naar El Calafate om de gletsjer Perito Moreno te gaan zien. Deze gletsjer is een hotspot op elk toeristisch menu. De gletsjer komt in een meer uit en is een van de weinige gletsjers die nog groeit. Daardoor sluit hij soms het meer af. Continu storten er hier brokken ijs met een enorme plons naar beneden in het meer.
El Calafate is een toeristisch dorp helemaal gericht op de gletsjers. We krijgen al gauw de kriebels "wegwezen hier", eten een ijsje en een pizza, doen gauw boodschappen en rijden door. We komen bij een kleine camping, met restaurantje, cabana. Stel je voor dat er een huisje op een heuvel staat, met verder nix. Een kant is glas en heeft prachtig uitzicht op de heuvels, het meer en de bergen. De camping is...? Maakt niet uit. Zet je tent maar ergens neer op deze 2000 ha. Er is geen sanitair, maar we mogen de wc van het restaurantje gebruiken en de douche van iemand van het personeel die in een soort schuurtje woont. Wel eerst 2 uur van te voren vragen, want er moet eerst water opgestookt worden. Het heeft een geweldig relaxte, familiaire sfeer. Een heuse indiaan staat ons te woord.
's Avonds maken we kennis met de senator van Buenos Aires. Hij logeert met zijn gezin in de cabana en is 3 weken met vakantie (zal 6000 km rijden!). We krijgen een gratis routeadvies naar Bolivia, die NIET via Chili moet lopen ("saaie woestijn"), maar door Argentinië. Tsja, dat hadden we niet gepland. We hebben dan ook geen Lonely Planet van Argentinië meegenomen. Zusje lief ingeseind of ze een boek op wil sturen naar Joop en Sandra, want daar zijn we waarschijnlijk eind februari.
Dan klinkt er gitaarmuziek uit de schuur en de indiaan nodigt ons naar de schuur. Daar blijkt het veel gezelliger dan in het restaurant: vuur in de grote haard is aan, gitaarmuziek, volksliedjes over de slachtpartijen op de indianen, wijn gaat rond... We liggen heel laat in bed! | | 14-01-2007 | Torres del Paine. Om half negen horen we de fietsbel van Thijs. Hij gaat weer verder naar Puerto Montt. We zullen hem niet meer tegenkomen (de eerste keer was op eiland Chiloe!) want wij gaan niet zuidelijker meer. We slapen lekker uit, maar drijven al gauw de tentjes uit. Prachtig weer! Auto en zooi reorganiseren, wassen (4 uur!), Thom en Stijn maken weer wat huiswerk en voetballen met en tegen de Argentijnen. Koen en Luuk zijn de hele middag weg, hutten maken en ik weet niet wat ze allemaal uitvreten in droge rivierbeddingen enzo. Wederom de laatste dingen op gegeten: mais en aardappels gepofd, pudding gemaakt van water/melkpoeder/custard. "Lekkere maaltijd, mam!"
   | | 13-01-2007 | Ref. Paine Grande - Glacier Grey. Tocht van 3,5 uur, dus een makkie. Lekker relaxed, met veel pauzes gelopen en genoten van de uitzichten. Ineens zien we wat ijsschotsen drijven. We komen al dichterbij. Een baai ligt helemaal vol gestuwd met ijs. Op een gegeven moment komen we over een heuvel en zien de gletsjer liggen. Wat ik eerst voor een meer versleet, bleek ook gletsjer te zijn. Wat een uitzicht! Fantastisch! En dan te bedenken dat de gletsjer erachter honderden kilometers verder gaat: de zuidelijke ijskap... Een Chileense vrouw die als 30 jaar in NL woont, spreekt me aan en uit haar verwondering. "God is groot!" Het is dan wel de Kalverstraat hier, maar niet voor nix.
Gistermorgen ben ik een uur bezig geweest om een boot terug te reserveren van Glacier Grey. Om vijf uur zou ze gaan. Maar helaas geen boot. De Chileens/Nederlandse vrouw helpt ons bij de hut van Glacier Grey om te vragen hoe laat de boot gaat. Hij blijkt om 4 uur weggevaren te zijn. Ik laat mijn vouchers zien en dat ik er 150 Euro (rib uit ons lijf!) voor heb betaald, maar dat maakt geen indruk. 't Is een andere toko die dat regelt. "Hoe laat komt 'ie dan?" vraag ik. "Als 'ie komt, dan komt 'ie" is het antwoord. Een uur later komt een boot gelukkig. Aan wal regelt Pier snel een lift met een Duitse vrouw die in Punta Arenas woont. Hij mag achter in de pick-up. Door en door koud komt hij een half uur later bij de auto (was toch nog wel erg ver geweest om te lopen!). Als hij bij ons aankomt, zit ik inmiddels in een Nederlanse camper-truck van Johan & Diane de Koe die al een jaar onderweg zijn en dat de eerste vier jaar nog niet naar huis willen. Ja, ze gaan eens per jaar met "vakantie" naar huis! Leuke mensen, mooie verhalen, mooie ontmoeting... Ze hadden al gehoord dat er ook een gele Nederlandse Landcruiser rondreed...
Grappig dat we steeds dezelfde mensen tegen komen. Soms lastig dat wijzelf zo herkenbaar zijn met de Landcruiser en vier kids, want men zegt ons soms gedag terwijl wij dan heel wazig moeten kijken. Kennen we u?
  | | 12-01-2007 | Torres del Paine - Refugio Paine Grande. Pier heeft een mooie wandeling uitgezocht van 8,5 uur (volgens de folder!!) langs een meer naar ref. Paine Grande. Thom en Stijn willen wel met hem mee. Mooie tocht, maar mij te lang. Het is echter mogelijk om via een andere weg naar die hut te lopen, dus ik met Koen en Luuk op pad voor een tocht van 5 uur. Ook niet kinderachtig vond ik zelf. Maar de tocht bleef rond dezelfde hoogte, dus moet te doen zijn. Bijkomend voordeel was dat de auto dan ook dichterbij het eindpunt van morgen zou staan.
We gaan op weg via een heel saai pad. Het pad dat we de eerste twee uur lopen, had de Landcruiser ook had kunnen rijden! Tot overmaat van ramp begint het ook nog te miezeren: hoezen om de rugzakken. Te regen: regenbroeken aan. Doe er nog een forse tegenwind bij en je begrijpt hoe de stemming was. Getver! Waar begin ik aan!! Maar ja, ik heb afgesproken met Pier in die hut dus we moeten wel. We kunnen elkaar niet bereiken. En trouwens, wat moet ik dan? Naar een camping rijden en de tent opzetten? Ook geen pretje... We gaan in ganzenpas: ik voorop, Luuk in het midden en Koen achteraan. Het wordt grijzer en grijzer, zien geen bergen meer, nix behalve een egale, grijze lucht. Dat komt niet meer goed, denk je dan. Gelukkig wordt de regen na een uurtje toch weer minder, het wordt zelfs droog en we bereiken een 'campamento', een schuilhut met een wc waar je je tent op mag zetten. We rusten hier even uit, tanken wat bij en gaan zingend verder. 3x3=9 en ieder zingt zijn eigen lied. Alle Sinterklaasliedjes komen langs, een potje met vet... We lopen inmiddels langs mooier terrein: langs een brede, snelstromende rivier, over een smal rotsig pad. Daarna komen we bij het meer, moeten - inmiddels wel op ons tandvlees - nog wat bergruggetjes over en komen bij de hut. Pier, Thom en Stijn zijn er ook net. De helden hadden de tocht in 8 uur gelopen incl. een half uur lunchpauze! Geen regen gehad (grrr), wel heel veel riviertjes, watervalletjes en bruggetjes (eigenlijk was het pad een riviertje). Errug mooi dus! Helaas is de hut vol! Ik had 's morgens nog geprobeerd de reserveren, maar dat scheen niet mogelijk. Gelukkig konden we wel tenten huren, hadden we zelf slaapzakken bij ons en waren we zo behoorlijk wat goedkoper uit. De hut - eigenlijk meer een hotel - wat afschuwelijk duur. Zo'n 35 dollar pp/pnacht! Hoezo toeristisch?
Bij de hut staan zo'n honderd (!!) koepeltentjes. We zijn echter de enigen met kinderen. Als we de tent opzetten, zitten Luuk en Koen al te slapen!
 | | 11-01-2007 | Eindelijk in Torres del Paine. Pier had het hoog op zijn verlanglijst staan. We gaan nog niet op pad voor een trekking of een lange wandeling (8 uur!) naar de Torres zelf. Na de late avond, slechte nacht, slapen we uit en zetten we meerdere malen lekkere koffie met onze pergolator voor Koos&co en onszelf uiteraard. Na de stormachtige nacht is het nu weer mooi weer. Het is al gauw middag en we gaan naar de 'Salto Grande' (grote waterval). Nou, dat is ook een joekel. Mooi om te zien. Het stormt er, zoals ik zelden mee heb gemaakt. We houden Luuk vast, maar ik word zelf ook omver gewaaid! Gauw zitten!!! We wandelen nog een uurtje verder naar een mooi uitzichtpunt en weer terug. Lunchen in een kommetje, want de salami waait anders tussen je brood uit!
 
Thijs-op-de-fiets is ook aangekomen op de camping. We verwennen hem met een lekker bakkie...
's Avonds maken we plannen voor de trekking van 2-dagen. We breken de grote tent af en zetten de North Face tentjes op. Je weet maar nooit... Het stormt weer 's nachts, maar nu slaap ik rustig! | | 10-01-2007 S50 58.233'
W072 52.687' | Esperanza - NP Torres del Paine.
Goed geslapen, gedouched, gegeten, dus goedgehumeurd weer op weg. Door het mooie weer kunnen we fantastische plaatjes schieten. Eerst zie je - terwijl je nog op de platte, lege woestijn rijdt - in de verte de grijze contouren van bergen. We waaien uiteraard weer uit ons hemd, maar in de auto heb je daar niet zoveel last van. (Wel als je moet plassen trouwens!)
Bij de grens naar Chili moeten we alle groenten en vlees - waar we gisteren 90 km voor gereden hadden - weer inleveren! Wisten we achteraf gezien wel, maar we hadden er eigenlijk niet bij stil gestaan dat je vlak voor het park van Argentinië naar Chili gaat. (In het park zelf is ook geen winkel dus hadden we eigenlijk 160 km om moeten rijden naar Puerto Natales of El Calafate om boodschappen te kunnen doen! Gat in de markt: een winkeltje bij de ingang van het park!!!). We komen Thijs-op-de-fiets weer tegen.
Naarmate we dichterbij komen, zien we de Torres steeds helderder, mooier opdoemen. Als we het park inrijden, stoppen we elke paar km om weer een foto te maken, zo adembenemend mooi is het. Kuddes guanacos, nandoe's, roofvogels en flamingo's maken het compleet. Camping met vuurtjes, goed sanitair en prachtig uitzicht: geweldig genieten! We zetten de grote tent op om in geval van regen ook nog een plek te hebben waar we binnen kunnen zitten.
De "keerzijde" is dat hier veel toeristen zijn. Stonden we in Monte Leon alleen, hier staat het vol met koepeltentjes van mensen die allemaal komen wandelen en genieten. Stinksokken en -hemden hangen in de struiken uit te waaien. Gezonde koppen alom. De jongens hebben binnen de korte keren contact met Nederlanders en zijn blij dat ze weer 'es Hollands kunnen kletsen. We krijgen ze niet bij Koos en zijn harem (3 vrouwen! tante Sjaantje, Silvia en Marleen) vandaan. Het zijn dan ook gezellige lui en als we de jongens naar bed willen brengen blijven ook Pier en ik bij hun vuurtje plakken. De wijn gaat hard en de verhalen zijn mooi! We schieten nog stiekum een vuurpijl af (wat helemaal niet mag in een Nationaal Park, maar omdat we alleen maar in NP-en verblijven...) tot grote opwinding van de jongens en vermaak van de groten. Eentje maar, omdat ze anders komen kijken waar die pijlen vandaan komen...
's Nachts begint het te waaien, te stormen, te orkanen! De tent staat te schudden op z'n grondvesten. De boogstokken komen soms los van de grond! Ik heb het gevoel dat zelfs mijn mat wordt opgetild! Doe geen oog dicht! Dalijk gaat de hele tent de lucht in...
        | | 09-01-2007 S51 01.986'
W070 47.226' | Monte Leon - Esperanza. We bestuderen de kaart en moeten tot onze spijt constateren dat we vandaag geen winkels gaan tegenkomen op de route. Het is ongelofelijk hoe verlaten, desolaat, uitgestrekt, leeg.... dit land is. Stukken land zo groot als NL (100x300 km) zijn gewoon leeg, niet ingetekend op de kaart, zelfs niet met onverharde wegen! Dan eerst maar 90 km!!! terug om boodschappen te gaan doen in Puerto Santa Cruz.
Daarna weer uren door de leegte over ripio. Vandaag werd ik er voor het eerst chagrijnig van. Moet je je voorstellen: je rijd uren door niemandsland, geen huisje, boompje, wel wat beestjes: guanacos, nandoes, gordeldiertjes. De horizon voortdurend ver weg, met nix, zo plat als een dubbeltje en onveranderlijk! Kom je na een paar uur bij een V-splitsing zonder enig bord! Tsja en nu? Volgens de kaart .... We worden narrig, gaan kuilen in de weg over het hoofd zien. Afijn, ik zal de details besparen.
Als we tegen zes uur bij Esperanza weer op de asfaltweg komen richting Torres del Paine, hebben we het gehad. Nou is Esperanza een gat met een benzinestation, geen supermarkt, geen bakker en geen camping. Wel een restaurant en hotel. We mogen onze tent bij het benzinestation opzetten, maar aangezien het weer eens stormt en onze gemoedstoestand ook geen zin meer heeft, kiezen we voor het hotel: een hok met 3 stapelbedden, wc en warme douche. Perfect voor ons!!! We eten en slapen hier met zijn zessen voor 50 Euro!! En wat voor eten? De kids giga-schnitzels en wij een grote, dikke, lekkere biefstuk! | | 08-01-2007 | Monte Leon - een dagje strand. Vroeg op om met laag tij over de zeebodem langs de rotsen te lopen. Zouden we wat mooie doorkijkjes en grotten moeten zien. Dat viel tegen. Wel prachtig om over de zeebodem te lopen: platte rotsen waar terugtrekkend zeewater stroomt: koraal, visjes, zeesterren, zeeanemonen, fossiele schelpen in aanbouw... Net (niet) op tijd terug (natte broeken) voor de vloed, fort op het strand bouwen die in 'no time' weer door de vloed was ingehaald. 's Middags nog naar een plek gelopen waar een mega kolonie met pinguïns te bewonderen was. Dit keer een enorm lang stuk kust van een paar km, helemaal vol met pinguïns, de lage struikjes langs de kust vol met nesten. Waar de nesten ophouden, begint het pinguïnkerkhof. Prooi voor de grote Patagonische vos, horen we later van de parkwachter. Tsja, survival of the fittest. Moet je je nest ook maar niet een kilometer van de kust en 100 meter hoog bouwen! We kijken weer onze ogen uit en lachen ons rot om die gekke pinguïns die voor een visje honderden meter naar zee waggelen, wachten op golf om in zee te plonzen, enorm snel kunnen zwemmen (je ziet ze onder water zwemmen, zo helder!), met een golf weer op het strand landen en weer naar het nest terugwaggelen. Hoe ze weten waar hun nest is, is me een raadsel! De guanacos springen om je oren. We kijken er eigenlijk al bijna niet meer van op!
's Avonds eten we alles op wat we nog hebben, hetgeen niet veel meer is. Verantwoorde maaltijd komt morgen wel weer...
    | | 07-01-2007 S50 20.316'
W068 53.553' | Puerto Deseado - Monte Leon. Weer uren lang door de leegte gereden over zgn. ripio (onverharde gravelwegen). De jongens gaan zelfs in de auto huiswerk doen!
Eerst maar eens wat boodschappen doen, want in PN Monte Leon is nix. Helaas, het is zondag vandaag (ff vergeten...) en in Puerto San Julian blijken de winkels dicht en de restaurants nog niet open! Dan maar verder. De camping in Monte Leon is weer helemaal aan zee, gratis en heeft niets behalve uiteraard een bbq-plaats. Het lijkt wel of de Argentijnen eerst bbq-plaatsen bouwen en daarna de rest! Het sanitairgebouwtje is in aanbouw, dus ook geen water. Toilet is overal en de douche in zee. Water tappen we stiekum uit de waterleiding die voor het metselen is neergelegd.
  | | 06-01-2007 | Puerto Deseado - De boottocht (met een Zodiak; een uit zijn krachten gegroeide rubberboot) is fantastisch. Allereerst al omdat het heel zonnig en vrijwel windstil was! Uitzonderlijk in Patagonië. De gids is een Zwitserse biologe die Engels spreekt, dus begrijpen we ook nog wat ze zegt en vragen we honderduit. Koen staat continu voorop het puntje van de boot. Vooral de dolfijnen zijn geweldig. Eentje speelt met de boot en zwemt steeds voor de boot uit. Koen gaat helemaal uit zijn dak! Daarna gaan van boord op het pinguïneiland met Magelhaen pinguïns. Da's echt fascinerend! 12.000 nesten, pinguïns die af en aan hobbelen, je kunt ze zelfs aaien!
De gids had nog een mooi lesje Hollandse geschiedenis: kapitein Le Maire is in deze baai met zijn schip De Hoorn gestrand. (jaartal alweer vergeten...) Is met een ander schip De Eendracht weer teruggevaren en als eerst via Cape Horn om Zuid-Amerika gevaren. Toen ze echter in NL aankwamen, is de bemanning gearresteerd! Men geloofde hen niet en beweerden dat ze via de straat van Magelhaen gevaren moesten zijn hetgeen militair en dus verboden terrein was! Het droevige lot van ontdekkingsreizigers!!
Het is hier een raar gebied. De zee stroomt hier 40 km landinwaarts en de excursie vindt dan ook in de rivier plaats. De rivieren die vanuit de Andes komen, halen meestal de zee niet. Door de wind en de hitte van de woestijn is de rivier meestal al opgedroogd voor ze in zee stroomt. Vanuit de boot zien we dat je ook langs de baai off-road kunt rijden en 's middags gaan we dus weer op zoek naar de dolfijnen. Steeds rijden we tegen canyons aan en moeten we weer omrijden. Geen dolfijn gezien, maar wel een lekker picknick- en klimplekje. Als we op de terugweg de weg kwijt zijn, pakt Pier zijn GPS (eindelijk mag 'ie...) en rijden recht toe recht aan naar de camping. Recht tegen een heuvel op. Over militair terrein (gelukkig niemand gezien). Tsja waar heb je anders een Landcruiser voor.
    | | 05-01-2007 S47 45.168'
W065 56.006' | Rada Tilly - Puerto Deseado.
Vanochtend zijn we met de auto pal voor het restaurant-met-wifi gaan staan en ja hoor, "gewoon" internet verbinding. We uploaden de site en zien dat de barometer naar € 8920 is gestegen!! (We zijn er bijna!) We chatten zelfs met Joop via zijn radio-site; vervolgens horen we hem gewoon weer tegen ons praten als hij als dj op zijn radio-site kletst. Ongelofelijk leuk. Techniek staat voor niets... (soms).
Toch maar heel even een dippie gedaan in de zee, lekker op het strand gespeeld.
's Middags verder naar puerto Deseado. Daar moet een pinguïnkolonie zijn (200 km ten zuiden van Ravadivia volgens ons boek) waar je zo heen kunt rijden. De weg loopt pal langs de kust.
We zien een bordje 'camping/zeehonden' en we gaan van de weg af, op zoek. We rijden zo'n 30 meter naar de kust en zien tot onze stomme verbazing een ENORME kolonie zeeleeuwen! |  | Ze liggen te zonnen aan de vloedlijn. De vrouwtjes zijn zwanger en zouden in januari moeten werpen; mannetjes zetten continu de pikorde op scherp. Omdat het vloed wordt en de zeeleeuwen af en toe een golf over zich heen krijgen willen de "onderste" zeeleeuwen hogerop en ze wurmen zich gewoon over elkaar heen. Geweldig gezicht! | Dan weer een eindeloze onverharde weg naar Puerto Deseado. Als we daar vermoeid aankomen en vragen waar die zeehondenkolonie is, blijkt die 200 km ten NOORDEN van Ravadivia te liggen! Detail!!! We zuchten eerst maar eens diep. Dan blijkt dat je hier met een bootje naar pinguïns, dolfijnen, cormorans (vogels; nooit van gehoord!) en zeeleeuwen kunt. Voor niet te veel geld. Dat spreken we dan maar voor de volgende ochtend af.
Omdat het in Patagonië altijd waait of stormt en het landschap een grote droge woestijn is, is een beschutte kampeerplek niet gemakkelijk te vinden. Maar hier hebben ze toch weer een geweldige plek gevonden. In een canyon! Tussen de rotsen!! Met vuurplaatsjes, tafels van oude kabelhaspels en sanitair! De jongens hangen natuurlijk meteen in de rotsen. Het is lavasteen, dus scherp. Hier en daar lijkt het alsof de lavagolven ter plekke gestold zijn. Overal zijn plekjes in de rotsen waar je kunt zitten, dus de jongens maken allemaal hun eigen hutjes. | 04-01-2007
S45 56.463'
W067 33.887' | Facundo - Rada Tilly. Als we wakker worden, horen we hoefgetrappel en gebries van paarden. Tent open en daar staat een merrie met haar veulen! Stijn helemaal vertederd (zie foto).
We rijden het dorp uit de asfaltweg weer op. We worden aan gehouden door iemand met autopech. Er blijkt weinig aan te doen. De koppakking is kapot en daar kan ZELFS Pier nix aan doen. Ze zijn met twee auto's vol en besluiten om met een auto naar de dichtstbijzijnde garage te rijden, zo'n 85 km verderop! De rest blijft wachten bij de kapotte auto... Waarschijnlijk valt het dagje uit nu wel in het water.
Als je hier iets gebeurt is het meer dan logisch dat je stopt om te helpen. Da's wel een mooi fenomeen. Hoe doen die mensen dat hier als die dorpen gemiddeld minstens 100 km uit elkaar liggen? Krant? Boodschappen halen? Afijn, het zal allemaal wel lukken anders woonden die mensen hier niet...
Ik zie op de kaart dat bij Sarmiento een zgn. versteend bos is. Eerst bij de VVV vragen waar en hoe. We krijgen eerst een persoonlijke rondleiding in het dino-park (100 x 100meter) waar dino's staan (nagemaakt) die hier 100.000.000 jaar geleden rondgehuppeld hebben. De botten zijn gevonden op ons kampeerplekje van vannacht! Wie weet wat we nog gevonden hadden als we hier wat rondgestruind hadden! De jongens vinden het prachtig en herkennen de dino's van de video van thuis. Het geeft het bezoek aan de versteende bos wel een extra dimensie. We lopen daarna in het zgn. versteende bos rond. Het bos is er niet meer. Patagonië is eigenlijk een grote droge woestenij op de Andes na. We lopen in een gortdroge "maan"vallei waar versteende resten van Auracaria bomen zijn gevonden. De bomen moeten zo'n 70.000 jaar oud zijn en 100 meter hoog zijn geweest. De bomen en houtsnippers (of zijn het nu steensnippers...?) liggen er gewoon nog. Als ik op een gegeven moment over een pad met houtsnippers loop, hoor je gerinkel alsof je over steentje loopt! De vallei is gortdroog en op zich ook weer heel prachtig. Mooie kleuren van rood, bruin, grijs en groen. Bedenk dan dat hier vroeger grote meren, rivieren, lagunes, (palm)bomen, krokodillen en dino's zijn geweest...
Na deze excursie bio/ak/gs gaan we verder naar de oostkust, nog steeds gortdroog. Overal staan nu ja-knikkers en olie-opslagplaatsen. Waar die groene tijd van tigduizend jaar geleden al niet goed voor is geweest! Als je hier nietsvermoedend een haciendaatje hebt gekocht van 100 x 100 km heb je wel een meevaller! Aan de kust storten die gortdroge bergen gewoon in zee. We komen in een badplaats (Rada Tilly, net onder Ravadivia) die aan een baai ligt, met een mooi strand. Een prachtige diepblauwe zee. Maar het water is ijskoud! Da's nou weer jammer! En de mensen die ons kennen, weten dat als WIJ het koud vinden, het ook ECHT koud is! Hoewel het nog steeds prachtig weer is, zie je ook niemand zwemmen. Wel veel jongens aan het voetballen. Argentijnen = voetballen. Dat wordt ook duidelijk als je zegt dat uit NL komt: "Van Nistelrooy" en "Van Persie" weten ze dan meteen te noemen.
's Avonds eten we in een trendy restaurant waar ik iemand met een laptop ontdek. Ja hoor. Ze hebben hier wifi. Meteen de laptop gepakt en mail in gelezen. Wat een onbegrijpelijk medium toch!
    | | 03-01-2007 S45 18.934'
W069 58.652' | Hoewel het heel goed weer was, hebben we toch ons bijgestelde plan doorgezet. Pas vanmiddag kwamen we op gang. Dat moet nog efficiënter, maar ja, we hebben ook geen zin om altijd gestresst in te pakken.
Zo'n 300 km door totale leegte gereden. Kilometers afrastering, ineens een hek met 'Estancia Gloria' of zoiets, maar in de verste verte geen huis te zien. Zelf geen bosje populieren (da's het teken dat er ergens een huis staat). Graspollen en nog 'es pollen. De bergen worden steeds lager. Het blijft hier waaien en da's soms erg lastig als je onderweg moet poepen! (zie foto).
Als we geen zin meer hebben, gaan we kijken of we bij een plaatsje kunnen kamperen. (De vorige plaats was 135 km terug; de volgende is ook zo'n 75 km... en als je dan bedenkt dat je zo'n 80 km / uur rijdt...) In de middle of nowhere ligt er dan ineens een plaatsje, met wat huizen, twee bars, een kerkje. Bij de rivier schijnt een plekje te zijn waar we kunnen kamperen. Geen camping, maar weer een geweldige plek: bij een schapenscheer/slachtplek. Er hangt een paar meter schapenhuid in de boom en om het hoekie van 't huisje ligt een berg schapenwol. De jongens mogen eindelijk hun vuurwerk afsteken! Als de buren er maar geen last van hebben... ;-) De avondlucht is werkelijk fantastisch en verandert elke minuut. De maan zien we opkomen als een prachtige ronde bol en wordt van oranje steeds lichter.
     | | 02-01-2007 | Het weer wordt lekkerder, maar veel Argentijnen trekken weg naar de oostkust om de zon op te gaan zoeken. Pier staat vroeg op omdat hij naar Esquel moet met de auto: radiotor repareren. Ik krijg wat zakgeld en ga met de jongens weer eens wat schoolwerk maken. Weer is allerlei lesmateriaal nat. Om wanhopig van te worden! Ik ga 1 op 1 schrijven met Luuk. De laatste lessen van school is hij alweer vergeten dus we beginnen weer waar hij in zijn schrift geëindigd is: hoofdletter J. Moeizaam gaan we de opdrachtjes door. Wat vindt hij het een opgave! Ik zit ernaast en doe ondertussen wat op de laptop. Anders zou ik - en hij ook! - er gek van worden.
Radiator is gerepareerd! Wel duurder dan de vorige keer, maar hopelijk nu ook echt goed! | | 01-01-2007 S42 49.781'
W071 37.080' | Lago Futaleufu - Gisteren met prachtig weer vertrokken om weer iets zuidwaarts te gaan. Korte broeken weer. Tot en met Esquel bleef het prachtig weer. We reden zo'n 200 km door een landschap waar de huisjes op één á twee handen te tellen zijn! Riviertjes, bergen met besneeuwde toppen aan de Andes-kant, iets lagere bergen zonder sneeuw aan de oostkant. Pollen gras, struiken en zo kilometers lang. Af en toe zie je de rails van de Patagonië expres, maar de bovenleidingen ontbreken voor een stoomtrein dus het is meestal gissen waar hij loopt. We bedenken allerlei toeristische projecten die we hier kunnen ontplooien. Je kunt hier skiën, trekkings de bergen in, mountainbiken, kamperen, cabanas, kanoen, paardentrails uitzetten. Een groot stuk land kopen, eco-boerderij erbij, een paar oude locomotieven uit El Maiten (zie 30-12) opknappen, stationnetje zodat je op de Patagonië expres kan stappen... Waarom is hier nix? De wind? Kan het te lang droog zijn? Zijn de winters te koud?
Na 200 km in Esquel. Blijkt een ski/outdoor dorp te zijn. Nog steeds mooi weer. Helaas blijkt de radiator van de Landcruiser weer te lekken. En niet zo'n beetje. We vinden wederom een mannetje, maar als je op oudejaarsdag 18:00 uur aan komt zetten, staan ze zelfs hier niet te springen.Hij kan het wel maken, maar dinsdag 2 januari. Het is nog steeds mooi weer, dus we gaan naar een mooi meer met besneeuwde bergen. Helaas... als we dit dal inrijden is het een grijze massa en regent het. Op het laatst moeten we elke 5 km stoppen om water bij te vullen! Schiet lekker op. We zetten toch de tent op. Met vereende krachten staat 'ie in 10 minuten. Thom en Stijn helpen fantastisch hiermee! Daarna naar een restaurantje waar we een giga Argentijnse biefstuk eten. Ik kan het niet eens op! Pier en de jongens hadden nog heel wat vuurwerk gekocht maar dat ligt nog onaangetast in de auto: in een Nationaal Park verboden! Tot grote frustratie van de jongens natuurlijk.
Als we terugkomen op de camping is hier het oudejaarsfeest al in volle gang. (Er is een gemeenschappelijke ruimte met een giga haard, keuken etc.) Met een "hé amigo!" worden verwelkomd. We dansen lekker mee en de wijn en champagne vloeit rijkelijk. Leuk hoor!
De volgende dag is het gelukkig droog, maar de wind komt nog steeds strak over de koude Andes en het meer aanwaaien dus buiten zitten is er niet bij. Toch zijn de jongens weer een stroomversnelling in de snelstromende rivier aan het bouwen! Als we rond twee uur weer in de gemeenschappelijke 'casa' komen, blijkt de haard al op volle toeren te branden en staan er drie lammeren op een speciaal spit. Da's nog 'es een bbq! Komen wij met ons pastaatje aan...! Uiteraard krijgen wij ook weer de nodige stukken vlees en pizza aangeboden.
  |
| | |
| Hoofd sponsors | 
| 
| 
|  
| 
| 
| 
| 
| 
|  
| 
| 
| ... en alle vrienden en familie!
1000 x THANX!!! |
|
