| | | | | | Logboek december 2006 - [april - maart - februari - januari 2007 - okt/nov 2006] | | 31-12-2006 | De barometer staat op 8820!!!
GELUKKIG NIEUWJAAR van ons allemaal!! | | 30-12-2006 S42 03.791'
W071 10.229' | We zijn in El Maiten beland, nadat we op de gravelweg er naar toe onze eerste lekke band kregen. De jongens stappen uit de auto en vinden twee meter uit de berm een buswrak. Genoeg voor een nieuw fantasieavontuur. Van hen hadden we het komende half uur geen last. De lekke band geeft direct wat inleer problemen met de High Jack (auto dondert eraf omdat de weg lekker schuin loopt). Er stopt echter al snel een local die direct een garage krik uit zijn pick-up trekt. Doordat ik juist 200 liter diesel en 150 liter water heb geladen, is een combi van high jack en garage krik nodig om de wagen omhoog te liften. Bandje is snel gewisseld, nu moet de High Jack weer omlaag. Hoe had Marinus dat ook al weer uitgelegd? We komen er niet uit en uiteindelijk rijd ik hem er maar gewoon van af (Boem, foei!). In El Maiten laat ik de band voor omgerekend € 2,50 repareren. Voor dat bedrag wordt hij ook nog weer eens omgewisseld met het reservewiel. De volgende morgen worden we wakker zonder het getik van de regen op de tent. Sterker nog, we komen de tent uit omdat het te warm wordt. Als ik naar de bakker ga om ons ontbijt te regelen, zie ik dat aan de overkant van de weg een groot aantal stoomlocomotieven in verschillende stadia van ontbinding staan. Straks ff kijken met de boys. El Maiten ligt op de route van de oude Patagonië expres (lees je Paul Theroux of was het nu Bruce Chatwyn?). Hij rijdt zelfs nu nog, dus straks even uitzoeken of we hier iets leuks mee kunnen doen. De jongens vinden de treinen een geweldige speelplaats en roepen elkaar steeds bij een nieuwe vinding. Het museum dat er bij hoort, blijkt dicht te zijn, maar dat wordt door niemand gemist. Er staan zo'n 20 stoomlocomotieven geschikt voor het smalspoor (75 cm) langs de weg. Iedereen kan er op en in. Wellicht kan het spoorwegmuseum in Utrecht hier nog een goeie vinding doen!
  
Ondertussen doe ik (Anneke) de was! De Kelly kettle draait overuren en de jongens zorgen voor een continue productie heet water. Weken, soppen, spoelen en nog 'es spoelen, waslijntje, de bleek inrichten, keren en draaien. Na 3 uur hangt en ligt alles in de zon. Helaas vergissen we ons nog steeds in de draairichting van de zon: van oost > NOORD > west, zodat alles na een uurtje in de schaduw hangt. Maar gelukkig is het warm genoeg en wordt alles toch lekker droog. Dat je zo kan genieten van een wasje doen! Ik weet nu waar "wasdag" vandaan komt.
  
Daarna vindt Pier uit dat je van de overhangende boom over de rio Chubut (loopt hier direct langs het terrein) in het water kunt springen. Het water staat net hoog genoeg, maar de boom hangt ook zo'n 6 meter boven het water! Heel spannend dus (zie foto's). Als Koen hangt, breekt de tak zelfs af en moet hij dus wel zwemmen! Ik (Anneke) laat me zo'n 200 meter met een behoorlijke vaart met de stroom meedrijven naar een strandje verderop. Jammer dat het water nogal koud is, maar met het zonnetje erbij is het goed te doen.
     
Pier heeft intussen uitgevonden waar hij vuurwerk kan kopen, maar waar we dat af gaan steken is nog de vraag. Dat zien we morgen wel weer... Eerst vanavond weer een bbq-tje! | | 29-12-2006 | Zo waar lekker weer! We pakken de zooi weer in. Ik update ons logboek en we gaan proberen de website te uploaden. Daarna naar Esquel, Futulagu. Schijnt een miniklimaatje van mooi weer te hebben. Pier krijgt nu haast om naar het zuiden te gaan...
We genieten van jullie mails met volle teugen, maar reageren is lastig via de laptop en tijdrovend via hotmail. Neem ons daarom niet kwalijk als we meestal niet persoonlijk op de mails reageren. Ook de kids vinden het prachtig! THANX. Het is ook fantastisch om te merken dat onbekenden ons verhaal via de Telegraaf, tv of via via vinden en reageren. Ook heel leuk om te lezen! Wanneer iemand een stuk in het eigen blad (korfbal, school, kerk o.i.d.) wil zetten, geneer je niet en kopieer er lustig op los! | | 28-12-2006 | We wilden door naar refugio Jacob, maar Stijn begint kokhalzend aan de wandeling. Daarom besluiten we af te dalen naar het dal. De wandeling begint door de sneeuw. Onze bikkeltjes lopen kranig achter Thom aan. Niemand piept of zeurt. Alleen Stijn zucht omdat hij tegen het overgeven aan zit. En dan toch doorlopen! Wat een bikkel. Eerst door de sneeuw langs de laguna, daarna zo'n 200 meter door de sneeuw en 100 meter over rotsen klauterend omhoog. We zitten dan op 2000 meter. Het vervolg blijven we op deze hoogte en klauteren we vooral over de rotsen. Een fatsoenlijk pad is er niet echt... Voor mij is dat behoorlijk zwaar; de rest huppelt er lustig overheen. Met Stijn gaat het steeds beter gelukkig. Een prachtige hoogtewandeling met fantastische vergezichten over het dal met watervallen waar niemand ooit komt! We kijken steeds op grote meren en hoge, steile, spitse bergtoppen met sneeuw.
Na zo'n 2 a 3 uur komen we bij een skigebied waar een lift draait! Wat doen we 1000 meter afdalen (over een saai, steil pad) of nemen we de (dure) lift. Mijn benen trekken het niet meer dus de keuze is makkelijk: de lift. Tot in een wanstaltig skidorpje: Villa Cathedral. Er gaat geen bus naar onze camping, dus dat betekent nog 'es 5 km lopen. Doodmoe komen we rond 6 uur aan en gelukkig is er dan warm water (van 6-10 uur 's avonds) en wacht een heerlijk warme douche.
In de gemeenschappelijke ruimte van de camping zoeken we een nieuw reisdoel voor morgen uit.
  | | 27-12-2006 | Vandaag dan toch maar de trektocht naar refugio Frey (4 uur). Onze looptijd blijkt aardig te kloppen met die gidsjestijd. De pauzes maken dat we er iets langer over doen. Allemaal weer een rugzak op met de eigen spullen (matje, slaapzak, kleren). Geen tenten mee dit keer, maar Pier wil toch graag iets te klagen hebben dus hij gooide wat klimspullen in zijn rugzak. Bij Frey schijn je fantastisch te kunnen klimmen. Dat klopte ook, maar helaas kwam Pier er niet aan toe... (gek hè?)
De wandeling voerde door een prachtig bos, met doorkijkjes op het knalblauwe meer. Tijdens de wandeling vertelt Luuk me het hele verhaal van 'het feest van Sinterklaas'. Eindelijk heb ik nu 'es ruimschoots de tijd om naar zijn verhaal te luisteren. Het komt er feilloos uit inclusief alle details. (en de wandeling gaat er een stuk sneller door!)
Eenmaal het bos uit, kwamen we bij een prachtige bergkom met laguna, waterval en heel spitse bergpieken. Hieraan kun je zien dat de Andes een veel jonger gebergte is dan de Alpen. Een schetig klein hutje, met matraslagers, lekkere schnitzels en spelletjes. Om de hut heen werd gekampeerd door de diehards. Veelal jonge gasten, klimmers. Muurtje bouwen voor de wind en je tentje opzetten. En dat terwijl achter de hut de sneeuw begint!
Veel mensen in de hut spreken Engels, dus Thom babbelt er al lustig op los. Verslaat die en gene met schaken en voelt zich helemaal het mannetje! Stijn is echter niet lekker... Ook Koen begint al aardig Engels en Spaans te kletsen. Grappig om te merken dat die mannetjes gewoon op anderen af stappen en iets gaan vragen!
  | | 26-12-2006 | Die zon (zie 24-12) duurde een heerlijkheid van 2 dagen. Het bleek ook toeval dat hier in Argentinië de zon scheen toen we de grens overkwamen. Het had hier ook net 10 dagen geregend. Vandaag weer een hele dag regen. Bluuuh. Lang ontbeten en vreselijk gelachen met het spelletje "wie ben ik". Daarna maar een internetcafé in om de website te uploaden, maar dat mocht niet lukken. Kabelverbinding met mijn laptop lukte niet en wifi kennen ze niet. Maar we hebben gisteren weer iets gezien, dus we blijven proberen. De kruiskerk van Bariloche bezocht. Heeft mooie gebrandschilderde ramen (maar onze St. Jan uit good old Gouda blijft toch aan kop staan hoor!). Grappig is dat hier de Mapuche indianen als de kwaaie en als de bekeerlingen worden afgebeeld.
In Bariloche spreekt het winkelpersoneel meestal Engels, dus da's makkelijk. 't Is helaas ook meteen het teken dat het hier behoorlijk toeristisch en dus relatief duur is.
   | | 25-12-2006 | Ons kerstdiner bestond uit een barbecue. Veel Argentijnse families kwamen hier de camping oprijden in de meest krakkemikkige wagens. Zonder lekke uitlaat hoor je er hier niet bij. Uitgebreide bbq's met een half varken aan het spit. Een ware familiehappening. Beetje ballen, beetje vissen, beetje wijn... Gezellig hoor!
De warme douche hebben we ook ontdekt. Heerlijk! 's Nachts is het behoorlijk koud dus Pier en ik liggen inmiddels in aparte slaapzakken, kop in de muts van de slaapzak en helemaal dicht getrokken. Daarbij moet ik ook nog een setje kleren aan, dus je snapt het al... ons seksleven viert hoogtij! | | 24-12-2006 | We zitten in Argentinië en EINDELIJK in de zon!!!!
22-12: zijn we zo'n 450 km noordwaarts gereden. Maar het weer bleef variëren tussen miezerregen en enorme stortregen. We kenden de weg over de Andes nog van onze tocht naar vulkaan Cassablanca (15/12). Een cabana hier kost zo'n 150 Euro voor 1 nacht dus dat doen we niet. Op de camping ernaast staat alles onder water. Een droge plek is hier niet te vinden. Achteraf bleek - uit de folders - dat hier jaarlijks 4 meter regen valt (ter vergelijk: in NL nog geen meter... dus niet meer zeuren!). Op deze camping is ook een fogon, zo'n grote overdekte vuurplaats. Deze is zo ruim dat we onze twee North Face tentjes hier wel op kunnen zetten en droog kunnen zitten en koken. Als we hier aan komen rijden, zitten er twee oude mensjes van zeker 75+ jaar oud; dicht naast elkaar, zeiknat. Hun tentje staat hier op de camping en alles is nat. Het blijken kampeerders van het eerste uur. Ze pakken hun spullen, zetten hun binnententje ook in de fogon neer, hangen de natte slaapzakken en de natte 3/4 (!!!) matjes te drogen (lekker bij 600% vochtigheidsgraad!). Slapen dus niet in een droog, warm hotel, maar in hun vochtige slaapzakken op 3/4 (!!!) matjes! Ik weet niet of ik zo'n die hard ben als ik 75+ ben! Kan nu al moeilijk de verleiding van een hotel weerstaan!
 
23-12: De volgende ochtend nemen we eerst weer een lekker warm thermisch bad van 38 graden. Het zwembad is één grote dampwolk. De rivier die er pal langs stroomt is wel een meter in hoogte gezwollen en stroomt met donderend geweld langs. Af en toe weer een dippie in de rivier en dan weer tintelend in het warme water! Heerlijk. Grappig was dat een opa en oma ook hier het water in gingen maar hun hoedjes ophielden tegen de regen! (Want uiteraard regende het nog steeds!)
 
Daarna de grens over. Twee uur moet je ervoor rekenen. In de rij staan, het juiste formulier niet bij je hebben, weer terug de auto in om te zoeken, weer in de rij etc. Dan 30 km niemandsland en de Argentijnse grens. Daarna krijgen we een enorme cultuurschok. We hadden verwacht dat Argentinië armer, onveiliger en nog rommeliger zou zijn dan Chili. Nou hier in ieder geval niet! Direct na de grens dampt de weg, klaart het op en passeren we het ene na het andere prachtige berghuis, hotel, cabana's en campings. Bariloche is een mondain bergdorp, met enorme chocoladewinkels met chocoladefontein, Otje's vader die ter plekke chocolaatjes staat te maken, om de drie winkels een outdoorzaak, heerlijke schepijsjes van giga-formaat etc. etc. Niet voor nix, want het is hier echt fantastisch mooi. Het Zwitserland van Argentinië, maar dan alles veel groter, ruimer en relaxter. De cultureshock is compleet op alle vlakken. Mensen spreken ons aan in Engels met een zwaar Amerikaans accent, er rijden Range Rovers, Hummers en sportwagens. En een paar die het net niet zijn. Op een gegeven moment komt ons in een bocht een Audi TT om de bocht tegemoet. De weg is nat, maar de Audi houdt goed grip. Erachter probeert echter een opgefokte Renault hem te volgen. Hij schrikt van ons en stuurt net te scherp, zodat zijn wielen gaan spinnen. Ik zie hem juist achter me op mijn weghelft schuiven. De volgende auto is een van de Carabinieri, dus ik laat het aan hen om eventuele brokken bij elkaar te zoeken. De huizen zijn van een mooie combi van natuursteen met ronde houten balken, van het type dat ik in Colorado in de Rockies ook tegenkwam. Deze doen daar kwalitatief absoluut niet voor onder. Mooie grote ramen op de diverse uitzichten. Hier zit duidelijk de betere tak van Argentijnse families. Voor onze koninklijke familie is Bariloche of Villa Castella een mooi alternatief voor Gstaad of St Moritz. Zeker weten dat ze hier weinig moeite hebben met het op afstand houden van Henk van der Meijden en consorten. Toch blijft onze bolide het hier ook goed doen. Bij de supermercado meldt een lokale schone me dat ik een "que rico vehiculo" rijdt. En op de camping scoort hij jaloerse blikken van enkele Zuid Afrikaners. Om te jennen trek ik mijn All Blacks (Nieuw Zeeland) rugby shirt aan.
24-12: Nu dus in de zon, aan een privé-strandje aan een enorm, kristalhelder meer, met uitzicht op de bergen. De camping is een enorm terrein in het bos, met omgevallen woudreuzen die als speeltoestel dienen, waar je heerlijk verstoppertje en tikkertje kunt doen en natuurlijk zullen ook hier Aldershof-hutten gebouwd worden. Pier en Stijn zijn aan het mountainbiken (de route van de huttentocht verkennen), de rest is in zwembroek kastelen aan het bouwen. Ze hebben duidelijk behoefte om even te kunnen dollen. Dat is al zo'n anderhalve week moeilijk geweest omdat het of te nat was of omdat we in de auto zaten. Hier blijven we wel ff. Er liggen nog kano's op ons te wachten, een 3-daagse huttentocht; er is nog een waterval te verkennen een km-tje verder op, een rivier, een hoop spullen die moeten drogen. Kortom: een heerlijk plekkie gevonden waar iedereen zijn energie kwijt kan.
   
Vanavond kerstnacht. De jongens maken een kerststalletje, waar we een koe, ezel, Maria en Jozef inzetten. Tijdens het lezen van het kerstverhaal mag Luuk het kindje Jezus erbij zetten. Je doet je best, maar de echte kerstsfeer is voor mij toch thuis... (maar mij hoor je niet klagen hoor!)
  | | 21-12-2006 | Weer regen. Bluh!!! Als het ff droog is, is het wel meteen lekker warm, maar steeds die buien! De kids gaan hun schoolwerk doen in de fogon. Hier staan ook grote tafels en boomstammen dienen als stoel. Geen Arbo verantwoorde zithouding, maar ik vrees dat ze dat sowieso dit half jaar zullen moeten ontberen. Tafelvoetbal tijdens de overblijf. Kunnen ze op de PWA niet zeggen! En vanmiddag de crea-les: schilderen. Gelukkig hebben we hier wel lekker de ruimte en een droge plek, maar een zonnetje zou wel fantastisch zijn.
Als het aan de vaste wal (zaterdag) ook rotweer is, gaan we meteen de Andes over naar Argentinië. Daar MOET het wel droog zijn. Vanavond dan maar een bbq in de fogon... Snotverdikkeme! Gaat Pier vanmiddag kaartjes halen, GAAT er ook HIER geen boot!!! In reparatie. De enige boot is vanuit Puerto Montt; moet je dus eerst weer 150 km noordwaarts, met een veerboot (die gelukkig wel frequent vaart) en nog 'es zo'n 30 km! De mensen hier verblikken of verblozen hier niet van hoor! Dan heel het schema maar om. We gaan morgenochtend inderdaad via Puerto Montt nog verder naar het noorden, naar Osorno. Daar naar het oosten de Andes over naar Bariloche. Hopelijk is het daar in ieder geval droog!
Ondertussen kwam er hier bij de fogon (waar we heel de dag hebben gebivakkeerd!) een pick-up aanrijden. De favoriete automobiel van de Chilenen. Hier vervoeren ze werkelijk alles mee. Deze keer een koe die in 6 grote stukken gesneden was. De van het bloed druipende stukken werden onder de fogon opgehangen. De ergst druipende stukken werden nog ff afgedroogd met een handdoek. De kop en wat hoeven werden weer meegenomen. 's Avonds werden deze stukken in kleinere stukken gesneden en ze hangen nu aan het rooster boven het vuurtje verder af te sterven. Er worden expres wat natte stukken hout op het vuur gegooid (niet moeilijk om deze te vinden!) zodat er veel rook ontwikkelt. Daar zitten we nu dus lekker mee te roken...
Terwijl de beheerder de stukken vlees ophangt krijgen we ook nog quecqua-les: de nationale dans!
     | | 20-12-2006 | Vandaag is de barometer naar € 8745 gestegen!
Vertrokken om weer naar het vaste land te gaan. Het weer is vandaag weer te koud, te nat en te winderig naar onze smaak... We besluiten om naar het zuiden van het eiland te rijden om daar een boot te pakken. In de stromende regen informeren we bij de havenmeester. Helaas: vanaf deze haven gaat er helemaal geen boot naar Chaiten. De boot die we moeten hebben vertrekt vanuit Quellon, een dorp 70 km verderop en vaart twee maal per week: woensdag en zaterdag. Nu is het woensdag 5 uur en de boot is om half 3 vertrokken. Zaterdagochtend de volgende!!! |  | Zitten we hier "vast" op het eiland met chips weer!!! We besluiten om toch maar een camping op te zoeken met wat extra faciliteiten.'s Avonds drinken we een wijntje in/onder de fogon: een overdekte vuurplaats. Het is eigenlijk een groot soort hooiberg met een vuurplaats in het midden. Mooi meteen de natte was hier opgehangen. Let op het varken dat hierboven hangt af te sterven. Dit is voor een bruiloft a.s. zaterdag (met bbq dus). | | 19-12-2006 S42 03.033'
W074 01.517' | Een tweedaagse hike achter de rug. Pfff. Een wandeling van 3 uur (volgens het gidsje) over strand, kliffen, door de modder en het struikgewas. Allemaal een rugzak op. We begonnen al veel te laat. Om 4 uur 's middags waren we op de plaats waar een bootje ons de rivier over zou moeten zetten naar het beginpunt van de tocht. Maar wij vonden nix. Toen Stijn en Thom begonnen te gillen, kwam er een bootje van de overkant die ons wel over wilde zetten. Gauw de rugzakken inpakken en om 5 uur moesten we eerst door de blubber en het moeras (schoenen uit) het bootje in. Morgen om 3 uur zou hij ons weer ophalen. (Aan die overkant was nix!)
Het koeienpad was vreselijk modderig door alle regen die de afgelopen 2 dagen gevallen is. (Heerlijk dat we in het guesthouse van SOS kinderdorp mogen logeren met al die regen! Anders waren we hier al lang weggeweest...) Tot de enkels door de zuigende blubber. Kids hadden allemaal blote voeten in de teva's, dus dat was geen probleem. Hier hadden we snel genoeg van, dus een zijpaadje opgezocht die rechtstreeks naar het strand ging. Althans... dat dachten we. Een uur later waren we weer bij het beginpunt!
Toen toch maar braaf het pad gevolgd. Vanwege de tijd moesten we behoorlijk doorstappen en hadden we alleen tijd om het aangespoelde scheepswrak te beklimmen. De kust was geweldig ruig; net als de zee! Precies toen het donker werd (10 uur) waren we bij de hut/camping. Pier en Stijn (de eersten) werden letterlijk omhelsd! We bleken de eerste gasten sinds... februari!!! We wilden de tenten opzetten, maar men bood ons de Conaf-hut aan voor 15 Euro. Prima dus. Eerst de enorme bende aan de kant en gauw het houtkacheltje aan. Gauw koken, eten, maar het was toch middernacht eer we naar bed gingen. De volgende ochtend toch bijtijds op om naar het pinguïneilandje te gaan. Maar eerst nog een Zorro vos van 2 meter afstand bekeken (zie Stijn's pagina). Met de kijker zagen we de pinguïns en Pier was niet meer te houden: de zee in om dichter bij te kunnen komen. Thom, Stijn en Koen volgden al snel. Luuk hoefde niet de zee in (te koud!) dus ik bleef ook maar bij hem (grrrr, jaloers!). Op 20 meter afstand hebben de mannen naar de pinguïns liggen kijken! Geweldig indrukwekkend, aldus Pier. Alweer vanwege de tijd ('t is toch wat dat je je nog steeds moet haasten als je een half jaar op pad bent!) doorstappen richting de boot. We passeerden nog een dooie koe die door gieren werd leeggegeten. Precies om 3 uur waren we weer bij de baai en kwam het mannetje aanvaren. Toen we hem wilden betalen wilde hij niets hebben!!! Bij de auto waren we behoorlijk uitgeteld. De mannen hebben als kanjers gelopen. Allemaal met een rugzak met hun eigen slaapzak, matje en kleding. Pier nog twee tenten erbij en de pannen/brandertje/eten/broodjes werd dan ook nog over Pier, Thom en Stijn verdeeld! En gewoon voorop lopen die Thom en Stijn hè! Maar ook Koen en Luuk liepen geweldig mee met hun rugzakken op! En dan te bedenken dat we de matjes, tenten helemaal niet hebben gebruikt...
Weer terug in het SOS kinderdorp (laatste nacht) heb ik "gewoon" ff zitten Skypen met Jeannette en Arne (zus & zwager). Wat een uitvinding is dat. Luid en duidelijk een half uur zitten beppen voor NOPPES! Allemaal Skype downloaden dus en veel on-line zijn...! Het kantoor heeft hier een wifi verbinding, dus hier in het huisje kan ik "gewoon" mijn mail inlezen! Geweldig. Nog even de pijpen van de afritsbroeken wassen en "lekker" onder de lauwe douche schoonboenen.
        
    | | 17-12-2006 | We voelen ons helemaal in Nederland vandaag: storm windkracht 8 en striemende regen. Het gaat als een dolle tekeer. Van het uitzicht op de baai is nix meer over. Water staat in de kratten (op het dak van de auto) en schoolspullen en kledingtassen zijn allemaal nat. Gelukkig mogen we in het SOS kinderdorp logeren. In het guesthouse met lekkere bedden, douche, keuken. En we mogen zelfs de wasmachine EN droger gebruiken. Dat wil zeggen we kunnen onze was afgeven en dan WORDT er gewassen!
Alle bedden worden belegd met natte blaadjes uit de multomappen van de kids... Mmmm, grrrr...
Dit SOS kinderdorp bestaat sinds 2003; zo'n 3 jaar dus. Het huis is van hout, ramen enkelglas, geiser, kachel en douche met butagas, 2 badkamers (1 voor de moeder die hier kan wonen; de andere voor de kids). Het gekke is dat er weinig aandacht aan het sanitair en de vochtregulatie van het huis wordt besteed. Een wc doet nix; een kraan staat zo dicht tegen de muur dat je hem nauwelijks kan opendraaien, en als je hem dan opendraait komt er een pisstraaltje uit die direct het overloopje instroomt, waardoor het weer lekt op de vloer; geen luchtafvoer boven de douches; geen afzuigkap. We hoorden ook al van andere ontwikkelingsprojecten dat er grote behoefte is aan loodgieters...
Het heeft ook met de mentaliteit van de mensen te maken. Zoals de tolk vertelde: het grootste deel van de mensen gaan ervoor om deze dag te eten te hebben. Over de dag na morgen denken veel mensen niet na.
Vanmiddag breekt toch weer de zon door (zodra de EO-mannen Viktor en Hans zijn verdwenen!?). Voor morgen en overmorgen wordt goed weer voorspeld. We besluiten om morgen toch de trekking langs de kust te gaan doen... | | 16-12-3006 S41 53.006'
W073 49.772' | Vandaag MOETEN we rond de middag bij de boot naar Chiloe zijn. Hier, in Ancud, ligt het eerst SOS kinderdorp waar we op bezoek gaan. De EO-mannen die ons gaan filmen, blijken er al te zijn. Bij aankomst krijgen we eerst een rondleiding: een huis met een "mamma" en 9 kinderen tussen de 4 en 12 jaar! Huis spic en span schoon; geen vuiltje, geen speelgoedje, nix ligt er te slingeren! Door het dorp. Christina onze tolk spreekt uitstekend Engels. Da's super, want nu komen we heel veel te weten over het hoe-en-wat hier. Het dorp heeft 12 huizen, 92 kids, 12 "mamma's" en 6 "uncles" (= invalmoeders). Eén huis voor de directeur met zijn gezin, een guesthouse en een huis voor de uncles. De huizen zijn mooier, luxer dan de huizen in de omgeving. Die hangen van golfplaten en planken aan elkaar; de armoe straalt er vanaf. De kids hier hebben echt geluk gehad. Het zijn niet echt weeskinderen maar kinderen die door problemen thuis niet langer thuis kunnen blijven. Alcoholproblemen, geweld, incest/verkrachting kunnen allemaal redenen zijn waarom de kids hier komen. Een uitgebreid selectieproces gaat er aan vooraf. Ook een psycholoog is erbij betrokken en de "mamma's" krijgen allemaal een opleiding. Het lijkt me ook een berenklus om een gezin met 9 kids te runnen (4-12 jaar!!!) en dan ook nog te bedenken dat elk kind een "fijne" historie met zich meeneemt.
Na de rondleiding in het dorp bieden we de cheque aan de directeur aan. Hij vindt het super en Christina (onze tolk) staat bijna te juichen!
Daarna gaan we nog naar het ouderlijk huis van twee van de kinderen: Oscar en Vivienna. Een klein huisje, warm gehouden door een prachtig houtkacheltje (waar ook weer op gekookt wordt). Hier wonen de moeder, de oma, het kleine broertje Christof van 2 jaar en nog twee neven. Moeder en oma krijgen een ieniemienie pensioentje en moeder gaat dagelijks van 9 - 17 uur naar het strand om schelpdieren te verzamelen en te verkopen. Dat doen vast meer mensen hier, want overal zie je enorme bergen schelpen op straat liggen; wel zo'n 2 meter hoog. Moeder en oma blijken aan de drank. Vader schijnt overleden te zijn (of gewoon weg...). Het blijft me verbazen dat er in zo'n huisje dan toch nog een grote tv en een stereo staat. Blijkbaar toch een van de eerste levensbehoeften... Ze zijn blij dat Oscar en Vivienna in het SOS-kinderdorp kunnen wonen, hoewel ze dus eigenlijk nooit meer thuis komen. Moeder bezoekt de kids wel elke 2 weken, maar het "gezin" waarin de kids nu in wonen is hun thuis. En dat blijft het ook tot ze trouwen. Moeder is blij dat haar kids nu een toekomst hebben. We vragen nog hoe dat nu met het jongste kind moet. Ze zegt dat ze heel hard gaat werken om te proberen hem wel naar school te kunnen laten gaan en een goede toekomst te kunnen geven. Maar we betwijfelen of dat gaat lukken met zo'n alcoholprobleem... Daar gaat dan natuurlijk allereerst al het geld aan op :-( Een zeer indrukwekkende dag, maar ik laat het hier maar ff bij...
  | | 15-12-2006 | Eerst maar gaan kijken of we een garage kunnen vinden die de radiateur echt kan repareren. Rijdt wel zo rustig... Via een paar schuurtjes waar de mannen onder de smeer tussen auto's en onderdelen werken - garages dus - brengt een mannetje ons bij een garage die de hele dag open is. (Tussen 1 en 4 uur gaat bijna alles hier dicht.) De radiateur wordt vakkundig gesoldeerd. Op de checkvraag of hij het nu redt tot Peru wordt driftig bevestigend geknikt. Hij verwacht ons duidelijk niet terug voor garantie... Het kost ons een rib uit ons lijf: 4000 Pesos (6 Euro)!! We geven de intermediair ook nog 1000 pesos (we hebben het zelf trouwens nog vaak over roepies!) en zijn helemaal blij.
Ik haal wat broodjes bij een klein supermercadootje. Althans, dat wilde ik... Toen ik om 24 broodjes vroeg (is bij ons één maaltijd), deed ze haar zakje weer weg. Dat was teveel; dan moest haar vaste klanten teleurstellen. En ze verwees me naar een andere pannaderia...
Naar een lekker campinkje met overdekte picknicktafels die nog goed van pas kwamen. Het begon te regenen. We zagen wat scholieren in zwembroek en badhanddoek lopen, dus wij ook er achteraan. Na 5 minuten wandelen door een junglebos langs een wildstromende rivier, kwamen we bij een thermisch bad in de openlucht. Grote dampwolken erboven. Wat is dat heerlijk. Met 75 graden wordt het water - door de magma opgewarmd - gefilterd en opgepompd. Waar het water het bad inkomt, kun je hand er niet voor houden. Zo heet! We ontdekken ook een trappetje de rivier in en dompelen ons onder in het ijskouden water en rennen dan weer het bad in. Tintelend!!! | | 14-12-2006 S39 23.712'
W071 57.995' | Nu dan maar snel naar ons reisdoel van gisteren. Maar helaas. Al een paar dagen vinden we dat de temperatuur van de auto snel oploopt en rijden we rustig. Vandaag vertrouwen we het echter niet. Pier zet de auto aan de kant en er komt meteen stoom vanaf! Foute boel dus. De radiateur is zo lek als een mandje. Waarschijnlijk te hard moeten werken terwijl de reserveband voorop voldoende koeling belemmert. Afijn, eerst maar laten afkoelen dus. Pier pakt zijn "kauwgum" en plakt de lekken dicht. Een ander spulletje gooit hij in de radiateur dat van binnenuit de lekken dicht (wonderlijk! kun je vast niet te vaak doen anders is 'ie helemaal dicht...). Heel veel water er weer bij (we waren net op tijd dus...) en hij rijdt weer als een zonnetje. Wat een techneut toch! Ondertussen een kopje koffie in een weilandje gezet met prachtige margrieten, boterbloemen, fuchsiabomen, varens en bamboe.
Wederom later dan gepland komen we bij de vulcaan. Een onverharde weg van zo'n 20 km leidt ons naar een hotel en een Deutsche Schule (??). Het blijkt hier ook een skigebied te zijn, maar hoe je hier in de winter moet komen...? We stoppen bij een krater waarin we gaan kamperen, maar eerst gaan we nog op weg naar de krater van een hogere vulkaan Cassablanca. Direct door de sneeuw omhoog stappen. De kids lopen dapper mee. Het is verbazend hoe goed Thom en Stijn met Pier meelopen. Koen blijft wat achter. Als we op een gegeven moment spleten zien, merken we dat de sneeuwveldjes een stukje gletsjer is geworden. Als Koen dat hoort, is hij in no-time bij me. "Dit is het engste dat ik OOIT in mijn leven heb gedaan!" zegt hij wel tien keer als we de sneeuw weer afstappen.
Boven op de krater is eigenlijk weinig te zien, dus we dalen weer snel af. Maar nu gaat het snel! Skiënd naar beneden, vallen, verder op de kont. Met een razende vaart gaan we werkelijk honderden meters omlaag! Gieren van de lach. En een kouwe kont/kruis!!! Thom en Stijn hebben een stuk zeil meegenomen en maken een soort bobbaanspoor. Luuk vindt uit dat het ook op je buik kan en gaat als een vliegende pinguin naar beneden. Koen volgt al snel. Elk sneeuwveldje wordt gepakt! Door-en-door nat komen we beneden. Helaas te laat voor een thermisch bad (moeten we eerst nog weer 20 km terug rijden), droge kleren aan, tent opzetten, koken en doodmoe plat. Een geweldige dag!!!
O ja, met mezelf gaat het weer een stuk beter. Beweging doet kennelijk goed. En het is lekker om te weten dat het geen bottumor is, waar de pijn door ontstaat, maar "gewoon" spieren/pezen die vastzitten. Gaat vanzelf weer over. | | 13-12-2006 | We breken op om naar Entre Lagos te gaan en daar in een krater te gaan kamperen. Onderweg willen ff snel een warme hap eten zodat we 's avonds niet meer hoeven te koken. Bij een wegrestaurant stoppen we en willen voor 6 personen een warme maaltijd bestellen. Ai, dat ging niet! Ze hadden nog maar voor 2 personen iets met "pollo". Hoewel ze dus vrijwel niets hadden, duurde het werkelijk een half uur (!!) voordat de bestelling er door was. Na 5 (!) minuten kwam het mensje alweer binnen met twee borden maaltijdsoep met een grote kippenpoot erin. De kids kregen eenzelfde soort bouillon maar dan zonder zo'n poot...
Na vijf uur kwamen we in de buurt van onze bestemming. Echter na vijven mocht er alleen nog verkeer naar beneden. Bij een doodlopend weggetje vroegen we bij een boertje met een Kever en een oude Ford of we de tent op mochten zetten. Geen probleem! Bij een prachtig klein stromend beekje op een weitje. De man sprak nog een beetje Duits; beter dan ons Spaans. We konden dus wat communiceren. Zijn familie woont in Osorno, de stad zo'n 40 km verderop. Hier was geen goede school voor zijn kids. In het weekend ging hij naar Osorno of kwam zijn gezin bij hem... | | 11-12-2006 | Om half zes ging de wekker: Pier en Stijn gaan op weg naar de krater van vulcaan Villarica.
Anneke en de rest slapen lekker uit: tot half elf! Dat kan alleen als Pier er niet is... ;-) Na het ontbijtje maken we voor het eerst een begin met het schoolwerk. Uitzoeken waar we moeten beginnen. Thom werkt volledig zelfstandig; geweldig! Weet wat hij moet doen en begint "lekker" met zijn wiskunde. Ook Koen en Luuk willen beginnen met rekenen. Koen is toch nog moe en taait na een uurtje af naar zijn slaapzak. Luuk werkt twee lessen af (eentje inhalen!) en gaat dan verder met de gymles: boompie klimmen en hout zoeken. Strax nog een zwemlesje... Ze krijgen wel een overdosis gym! Zeker als de beklimming van vulcaan Villarica ook nog meetelt voor 3 weken gym...
  | | 10-12-2006 | Al een paar dagen heb ik (Anneke) veel last aan mijn linker nek/schouder, maar vanochtend was het wel heel erg. Alles wat ik doe doet pijn; zelfs als ik nix doe. Zwemmen gaat gelukkig prima, zelfs crawlen.
Na een rustig keutel-ochtendje met dammetjes bouwen, zwembadjes maken, visjes en krabbetjes bekijken, gaan we via Villarica naar Pucon. Hier vandaan moeten we de tocht naar de krater van vulcaan Villarica regelen. 15 Jaar geleden stonden Pier en ik hier ook, maar we herkennen werkelijk NIETS! Alleen de hut van de CONAF (de Chileense NKBV) is nog hetzelfde. Het was toen weliswaar winter en druilerig weer, maar Pucon zelf is compleet getransformeerd tot een dure, touristische uitvalsbasis voor het nationaal park en het prachtiga Lago Villarica. Compleet met toeristen-treintje. Zelfs de prijs van de ijsjes stijgt tot recordhoogte (Europese Euro prijzen!).
Helaas mogen de kinderen pas met 14 jaar de vulcaan op, de krater in. Een tocht van 5 uur heen en 3 uur terug (op je kont naar beneden suizen over de sneeuw/ijs!). We informeren nog wat het kost om alleen materiaal te huren (gasmaskers, helmen, stijgijzers etc.) en zelf met z'n allen naar de top te gaan, maar het wordt ons duidelijk dat dit niet verantwoord is. Tenslotte besluiten we dat Pier en Stijn (voor vandaag en morgen even 14 jaar; gelukkig geloven de Chilenen dat onmiddellijk want wij Nederlanders zijn letterlijk reuzachtig!) morgen gaan. Wij weten dat Stijn als de beste kan lopen en Pier neemt Stijn's spullen in zijn rugzak. Als het dan voor mij te doen lijkt, gaan Thom en ik overmorgen. Mijn sterke beer Thom kan dan evt. nog spullen van mij overnemen. We zullen zien...
Inmiddels hebben de kids een duikplek in de rivier gevonden, gaat strax de zalmforel op de bbq en zitten we nu lekker onder een grote boom met een heerlijk Chileens wijntje (1 € !!!) en een nootje. | 09-12-2006
S 39 08.367' W 072 21.104' | Half negen vertrekken we en zitten snel op de route Sur (PanAm highway). Vlak na Temuco gaan we de snelweg af naar Villarica. Heel de weg zicht op de vulcaan. Een prachtige conische berg met veel sneeuw op de top. Continu rookpluimpjes uit de krater! En dat alles tegen een strakblauwe lucht!
Weer kunnen we de camping niet vinden. Geen bordje aan de weg. Dan maar vragen in ons perfecte spaans. We slaan een klein onverhard karrespoor in dat ons naar de Rio Toltèn leidt. Jawel, beet! Een fantastisch basic campinkje aan een zijarm van de wilde rivier. Stroom versnellingen, zwem/duikplekken, zalmforellen springen boven het water uit, vuurplaats en verder niemand! Dit wordt ons basecamp voor de komende week. Lekker tot rust komen, de boel organiseren, start maken met schoolwerk... Kortom: lekker keutelen dus.
's Avonds komen er ineens 3 bootjes met een bloedvaart de stroom afschieten. Ze gaan bij ons strandje aan wal. Elke boot is gevuld met een roeier en een "visser". De "vissers" zijn in dit geval welgestelde, dikbuikige, aangeschoten, blanke mannen. 20 Km stroomopwaarts zijn ze opgestapt om heel de dag om zalmforel te vissen en bier en wijn te drinken. Een kerel is de directeur van de lokale zalmfabriek "Vom Fach". (Helaas sprak hij geen Duits meer...) We kijken belangstellend toe hoe ze de joekels uit de boot halen, de ingewanden eruit snijden en in het water terugmikken (tot gruwel van de kids). Drinken nog een glas wijn met de mannen en krijgen zondermeer 5 joekels van forellen in de handen gedrukt! Morgen bbq-en dus. Nog wat advies hoe je ze klaar moet maken... | 08-12-2006
S 35 25.895' W 071 39.459' | Wat een grappige, vriendelijke en nieuwsgierige mensen in dit land! Gisteravond had Stijn contact met een meisje met hondje. Vanochtend ging Pier brood halen en vroeg bij het eerste hutje dat hij tegenkwam naar de bakker. De vrouw geeft een brede grijns (enkele tanden missen...) en zegt: "vijf minuten". Na een half uurtje komen haar twee dochters met een vriendinnetje een grote zak heerlijke warme broodjes brengen! De rest van de ochtend blijven ze met de jongens spelen: een bal doet alle taalgrenzen verdwijnen! Tenslotte zwemmen we in de laguna (de zee is te koud; zo'n 5 graden) en gaan we pas rond 13:00 uur op pad.
We besluiten niet meer langs de kust via kleine weggetjes af te zakken maar meters te gaan maken richting vulcaan Villarica. We kunnen nog net een stukje snelweg pakken en dan is het alweer tijd om een camping te gaan zoeken. Bij Talca gaan we richting een nationaal park, maar na een uur over een onverharde weg hebben we veel campings gezien, maar niet de onze. Het begint al te schemeren en het nationaal park is al gesloten! Omkeren dan maar. De schemering duurt hier echter zo'n kwartier en daarna is het donker. Geen campings meer gezien! Geen verlichting, geen bordjes. Enigszins onbehaaglijk rijden we weer helemaal terug naar Talca en vinden daar tegen 23:00 uur een VEEL te duur 4**** hotel! We mogen gelukkig met z'n 6-en op 1 kamer (4 matjes en slaapzakken en klaar), zodat we de schade weten te beperken tot zo'n 40 Euro. | 07-12-2006
S 33 59.230' W 071 53.286' | Vandaag eindelijk op pad met volle bepakking! Eerst nog alle honden (7!) driemaal geknuffeld, 150 liter bronwater in de watertank. Langs de supermarkt en langs een zaakje om plastic bakjes te kopen. Veel producten zitten hier namelijk in plastic zakjes: jam, suiker, nesquick, rijst, mayonaise etc. Dat geeft anders binnen de kortste keren een zooi in de etenskrat. Wel handig voor de afvalberg van Chili, hoewel onze boodschappen bij de kassa in minstens 12 plastic zakjes worden ingepakt!
Om ± 17:00 uur vinden we een plekje in de duinen achter het zwarte strand van de oceaan bij Puertecillo net onder Navidad. Een prachtige ruige kust. De weg loopt op 100 m hoogte en de kust stort rechtstandig in zee. Woeste golven, harde wind en ietwat bewolkt. De bordjes "Tsunami via evacuado" doen ons besluiten om niet op het strand, maar iets hoger, in een duinpannetje onze tent op te zetten. (Alsof dat wel veilig is bij een tsunami...!) De kids kunnen ff lekker dollen in de duinen. Voor het eerst de Kelly Kettle gebruikt en het werkt: met een paar minuten heet water!
Prachtige zonsondergang. Een knal-oranje bal zakt razendsnel in het water. Vijf, hooguit tien minuten en de zon is onder. Met z'n allen staan we te genieten. Prachtig!
  | | 6-12-2006 | Pfff, vandaag de auto opnieuw ingericht, omgepakt. En dat bij een temp van 36 graden! Het was uiteindelijk bijna 5 uur toen we klaar waren. Zelf behoorlijk uitgewrongen. Toch maar besloten om nog één nachtje bij Joop en Sandra te bivakeren. Lekker bbq en ijs gegeten.
Gisteren en vandaag met Sandra een zilveren ring gesmeed! Twee grote gaatjes in het midden en vier kleintjes er om heen. Leuk toch? HELEMAAL zelf gedaan! Gaaf hoor. Vanavond nog even voor Sandra een waardebon gemaakt voor het maken van een zilveren ring onder deskundige leiding (en dan in het Spaans...) die ze het komend weekend op een markt Artenisania (of zo) kan aanbieden, samen met al haar gemaakte sieraden. Nog een Chicha (lokale borrel) en dan naar bed.
Morgen opnieuw afscheid nemen van alle beesten hier! Dan gaan we langs de kust afzakken naar het zuiden. Op zoek naar de eerste pinguins!
De barometer is weer gestegen: € 8350!!! Nog ff en we zijn bij de € 9000!!! | | 5-12-2006 | Toen we 15 jaar geleden in Valparaiso waren hebben de opa en oma van Lorena grote indruk achtergelaten. Erg sociale en intelligente mensen. Op dat moment waren we er als vriendje en vriendin. Lorena's oma gaf ons de opdracht om snel te trouwen en veel kinderen te krijgen. Ik (Pier) wilde graag wat bewijsmateriaal laten zien. Anneke was wat brak, zodat ik met Koen en Stijn op pad ging. Ze zouden tegenover de universiteit Playa Ancha wonen. In de trein schiet ik een paar (leuk uitziende) studentes aan. Ja hoor, ze weten waar we moeten zijn en moeten zelf ook naar de universiteit. Met hen stappen we in de juiste bus en stappen uit bij de universiteit. Na even zoeken zie ik opeens het hek. Via een smal gangetje lopen we naar een volgend hek en hier komen de herinneringen opeens los. We bellen aan en eerst komt een hondje aangelopen en even later opa. Hij kijkt ons wat vreemd aan, maar als ik zeg dat we als vrienden van Ferdie en Lorena komen, verschijnt er een brede lach. Binnen zit oma en die herkent me direct. Wat is dat leuk! Opa weet het ondertussen ook weer, zodat we in mijn gebroken Spaans herinneringen ophalen. Waar is Senora? vraagt oma. Ik leg uit dat ze er niet bij is, maar gelukkig heb ik de video camera bij me, zodat ik beelden kan laten zien. Dat vinden ze erg mooi. Oma maakt duidelijk dat ze tevreden is over onze productie... Op onze terugtocht naar het station gaan we niet met de bus, maar met een klassiek tandrad baantje. En als klap op de vuurpijl zien we nog een oude brandweer auto staan. Koen en Stijn worden uitgenodigd om hem aan te duwen en mogen als beloning een rondje mee en de sirene en zwaailicht uit proberen. Just another day on the job... | 04-12-2006
| Joepie!!! De auto is gearriveerd! Een week later dan gepland vanwege het slechte weer (typhoon bij Florida). Pier helemaal gelukkig! Nu de kratten opnieuw indelen. Joop last hier en daar nog een dingetje aan de auto (geweldig!!!).
De barometer schiet door de € 8000 heen: € 8185!!!   | | 02-12-2006 | Tsja, we hadden al lang op pad willen zijn, maar de auto laat op zich wachten. De auto kwam elke dag "morgen" aan. Maar sinds gisteren weten we dat de boot er nu is! Nu is het helaas weer weekend dus maandag gaat Pier voor de tweede keer naar Valparaiso om de auto op te halen. Als het meezit kunnen we maandag nog de auto ompakken en gaan we dinsdag echt op pad!
Chili heeft een hoog "India"-gehalte voor ons. Als je broodjes koopt bij een bakkertje wil je meteen afrekenen. Nee... Je krijgt een bonnetje, met dit bonnetje moet je je omdraaien naar een kassa: een mevrouw zit hier achter een grote perspex plaat met een gat erin. Hier betaal je. Je krijgt weer een ander bonnetje en die MOET je meenemen naar buiten, want als de politie je snapt ZONDER bonnetje heeft de caissière een groot probleem! Bovendien: als de kassa niet klopt, gaat dit van het salaris van de caissière af.
Joop en Sandra hebben mooie verhalen over hoe het hier toegaat. Dat je drie kwartier uit moet trekken als je een dingetje in de winkel moet halen. Dat de burgermeester hier amper kan lezen en schrijven, het afgelopen jaar 4 auto's in de prak heeft gereden en nu maar een auto met chauffeur rijdt, om 11 uur 's morgens al dronken is, maar toch weer herkozen wordt omdat hij de mensen wel een zak cement geeft of een rol plastic bij lekkage. De rijkeren hebben hier een tweede huis en stemmen dus niet, dus de armeren kiezen weer voor deze fantastische vent. Ondertussen verloedert het dorp hier, terwijl het enorme potentie heeft! Het dorp ligt bijna IN het nationaal park Campana.
We zijn inmiddels twee maal naar dit park geweest, met de bus. Dat is hier goed geregeld, hoewel je nergens busregelingen ziet. Je gaat gewoon zitten wachten aan de kant van de weg of je vraagt het bij een winkel of zo. De bussen zijn geen openbaar vervoer, maar prive vervoer. Elke bus is dus ook weer anders, hangen vol met knuffels, stickers of andere extravagante prive-gadgets.
Gewapend met hoofdlampjes de goudmijn in. Eerst schieten de vogelspinnen alle kanten op. De grond glittert van de goudflintertjes! We hebben zelfs goudklompjes en steentjes met goud gevonden. Sandra - is zilversmid - gaat nu ook proberen dit goud te smelten en hier iets van te maken. We zijn benieuwd.
Straks gaan we naar het strand! Petten op, zonnebrand mee. Regent en waait het bij jullie? ;-) Nog wel met bergschoenen, want tsja, de sandalen zitten nog in de auto... |
| | |
| Hoofd sponsors | 
| 
| 
|  
| 
| 
| 
| 
| 
|  
| 
| 
| ... en alle vrienden en familie!
1000 x THANX!!! |
|
