Yippie, we hebben eindelijk het goede nieuws ontvangen dat de Cruiser aan boord is en onderweg naar Rotterdam gaat. Nu net ja, want in Lima ben ik een volle week bezig geweest om hem in een verzegelde container te krijgen.
Om te beginnen bleek dat maatschappij waarmee ik de verscheping moest regelen, zich te richten op het volkrijgen van containerschepen met containers. Maar dan ook geen andere zaken dan dat. Dat houdt in dat ik met weer een andere maatschappij moest zorgen dat de auto in zo’n container kwam. Dat was het bedrijf SIM, die me door de container boer was aanbevolen. Een dag later kon ik daar terecht om de aanpak te bespreken. Telefonisch had ik zeker gesteld dat ik alle papieren bij me had. Ter plekke bleek dat er nog twee documenten ontbraken, een kopie van mijn ticket om vast te stellen dat ik echt Peru zou verlaten. En een officieel kopie van mijn paspoort. Dat laatste kon nog net geregeld worden, daarvoor moest ik met een kopie van mijn paspoort naar een notaris. SIM had een huis koerier die op een motor door Lima scheurde voor allerlei klusjes. In dit geval was ik het klusje, want het was 5 voor 1 en om 1 uur zou de notaris 2 uur met lunch pauze gaan. Ik mocht achterop de motor. Nu ben ik zelf gewend aan motorrijden, maar voorop voelt toch heel anders dan achterop. Vooral de situatie dat de bestuurder een helm droeg en ik helemaal niets, droeg bij aan wat angstmomenten. En dat in combinatie met het altijd boeiende verkeer in Lima. Juist op tijd kwamen we bij de notaris aan. Mijn handtekeningen werden bekrachtigd met die van de notaris en het geheel werd afgetopt met mijn vingerafdruk op iedere pagina van de kopies.
Ondertussen had SIM al angstig gekeken naar de Carnet de Passage. Dit is een internationaal erkend document voor het doorvoeren van de auto. Simpel en eenvoudig. SIM kent echter alleen import of export. Doorvoer kenden ze niet. Sterker nog, ze snapten ook niet waarom ik het in mijn hoofd haalde om zo’n oude bak niet simpelweg te verkopen. Aan alle kanten probeerden ze er meer papieren bij te verzinnen. Vanaf dat moment probeerde ik duidelijk te maken dat het handig is om mee te gaan naar de douane om toelichting te geven op het Carnet. Jammer genoeg heb ik dat niet hard genoeg door geduwd, dat had een paar maand kunnen schelen. Maar toen was vooral nog de uitdaging om de auto in de container te krijgen. Ik ging weg bij SIM met de afspraak dat ze de volgende dag een container klaar zouden hebben staan.
Zonder vooraf te checken (dom, dom, dom) reed ik de volgende dag naar SIM. Thom wist me uitstekend door Lima te loodsen, want we moesten toch een aardig stuk verderop zijn. Niet gek in een stad van 11 miljoen inwoners. Maar helaas, de container was er niet en er was ook geen zicht op dat deze er die dag zou komen. Maar de volgende dag (manana) zou deze er zeker zijn...
Toen ik de volgende ochtend checkte of de container al klaar stond, bleek dat allemaal niet zo makkelijk te zijn. Er zou een wagen naar de haven gaan om de container te halen. Dat bleef zo gedurende de rest van de dag. Uiteindelijk om 4 uur kwam de bevestiging. De wagen had een container opgepikt. Het was echter erg druk en het was maar de vraag of hij nog die avond er zou zijn. Maar de volgende ochtend zou hij zeker bij SIM zijn.
Die ochtend bij SIM aangekomen duurde het evengoed nog een uur voordat de wagen er was. Toen kwamen er eerst nog een hele serie extra papieren bij, waarvan de eenvoudigste over de wagen zelf gingen. Maar ook de inhoud moest gespecificeerd worden. Op zich niet zo heel verwonderlijk, maar toch wel plezierig als ik dat eerder had geweten. Toen dat alles was afgerond, was het zover dat de wagen de container in kon worden gereden. Nu hadden we al opgemeten dat hij zuigend erin zou passen, maar er was een stevige opstaande rand voordat ik de container in kon. Dat zou er voor zorgen dat de wagen te schuin naar binnen moest met risico voor klem zitten van het dak. Geen probleem, er werden net zo lang latjes voor de container gelegd totdat ik er soepel in kon rijden. En inderdaad lukte dat. Toen moest de Cruiser nog vast worden gezet in de container. In Rotterdam hadden we dit gedaan met spanbanden. Maar daar geloofden ze in Lima niet in. Er werden ter plekke blokken in elkaar getimmerd, die vervolgens achter de banden in de vloer van de container werden gespijkerd. Daarmee was ik nog niet tevreden, ik zag nog veel te veel speling. Gelukkig had ik zelf spanbanden bij me. Daarmee werd de wagen vast gezet op hoekpunten van de container. Op deze wijze kan ik er redelijk zeker van zijn dat de wagen min of meer in dezelfde staat in Rotterdam aankwam.
Daarmee was het vrijdagmiddag geworden, dus precies op tijd voor ons omdat we zondag 27 mei terug vlogen. SIM zou maandag de douane papieren in orde maken, zodat woensdag de wagen op de boot kon naar Rotterdam. Zo zou het dus niet gaan.
Aangekomen in Nederland bleef het angstvallig stil vanuit Lima. Toch maar eens gechecked en inderdaad... De douane had toch iets langer nodig en de eerste boot werd gemist. Gedurende een maand bleef SIM het proberen, totdat er een definitief bericht terug kwam. De auto was als tourist vehicle Peru binnen gekomen bij Puno en mocht enkel Peru verlaten, bestuurd door dezelfde bestuurder via dezelfde grensplaats. Dossier gesloten! Ik probeerde SIM nog te tippen op een partij die wel met succes voor een Duitse reiziger met Cruiser het trucje wel succesvol had weten te doen. Maar SIM zag het niet meer zitten.
SIM had ondertussen in de gaten dat zij niet in staat waren om dit tot een goed einde te brengen. Ik moest met een nieuwe machtiging brief en opnieuw een officiele kopie van mijn paspoort een speciale custom agent broker machtigen om de zaak te behandelen. Om deze papieren officieel te maken moest ik naar het Peruaans consulaat in Amsterdam. Daar begrepen ze ook niets van de gang van zaken, maar bevestigden ze wel de willekeur van de Peruaanse douane. De papieren zijn per koerier door Motortransport.nl naar SIM verstuurd, zodat de nieuwe douane agent er mee aan de slag kon. Het was ondertussen begin juli geworden. Ook nu bleef het eerst lange tijd stil, totdat Peet van Motortransport op 19 juli om een update vroeg. Opeens kwam het verlossende antwoord. De wagen zou 20 juli (de volgende dag!) op de boot gaan en de laatste stappen in de export procedure werden juist verricht. Dat was bijna te mooi om waar te zijn. En inderdaad, om acht uur ’s avonds was er opeens een Urgent mailtje. De douane wilde de container open en had vastgesteld dat het geen lege wagen betrof, maar een wagen met inhoud. Daarvoor zou weer extra papierwerk nodig zijn, wat zou zorgen voor vertraging, waardoor weer een boot zou worden gemist. Dus weer een vertraging van minimaal 2 weken. Maar.... de douane agent zou een ‘speciale procedure’ kunnen verrichten, waardoor het zonder extra papierwerk mogelijk is. Dat kostte alleen wel 200 dollar extra. Of dat ok is? Ikzelf reageerde narrig naar SIM met de boodschap dat we al eens papieren hiervoor hadden ingevuld en dat ze dit maar uit eigen zak moesten lappen. Peet van Motortransport reageerde echter snel en een stuk praktischer. Gewoon betalen, echter wel nadat er bevestiging is dat de wagen echt op de boot staat en onderweg is.
Op 23 juli kwam het verlossende emailtje. De boot was op 22 juli vertrokken met de Landcruiser aan boord. Geplande aankomstdatum is 15 augustus. Blijf de website volgen voor berichten over de aankomst! En nu maar hopen dat er geen onbedoelde Zuid Amerikaanse producten in de container zijn bijgevoegd...
