| | | | | | Logboek maart 2007 [april - februari - januari - december - november/oktober ] | | 31-03-2007 S21 30.332'
W064 48.240' | Coimata (bij Tarija)
Het rare geluidje aan de auto bleek lekke uitlaatpakking te zijn. Weer een dagvullend programma om te laten repareren: garage vinden, 's middags pas tijd om te repareren, verdwaald, eerst het verkeerde gerepareerd (maar kleppen opnieuw afstellen is ook geen overbodige luxe) en 's avonds 19 euro lichter. Dan nog maar een dagje extra op deze fijne plek. We worden uitgenodigd door Frederique - de eigenaar van het hotel - om een pannekoekenontbijtje te komen eten in het hotel. Da's natuurlijk niet aan dovemansoren gezegd. Daarna gaan we een rondje op mountainbike doen. Aan het einde van de middag de website weer eens uploaden, mailen, broodje kip en een ijscoupe. Morgen gaan we dan echt naar Tupiza. | | 30-03-2007 S21 30.332'
W064 48.240' | Coimata (bij Tarija)
Ons rustdagje beginnen we met een potje Kolonisten, daarna wat schoolwerk of zwemmen bij het hotel (waar we kamperen). Pier gaat ondertussen proberen wat onderdelen voor de Toyota te pakken te krijgen. Je ziet hier enorm veel Landcruisers rijden en hij wil wat beschermkapjes zien te "scoren". Dat is dus veel rondvragen in zijn beste Spaans... We hebben ook een raar geluidje gehoord dus daar wil hij ook naar laten kijken. Ik ga de website weer een updaten en de foto's organiseren... Strax een lekkere lunch maken, een uurtje fietsen (ook van het hotel) en plannen wat we morgen (of overmorgen...) gaan doen. In ieder geval richting de zoutwoestijn van Uyuni (waar het met de chilling-factor tot -40 °C kan aanvoelen! ('t Zal daar wellicht geen langdurig verblijf worden en waarschijnlijk ook geen kamperen!) | | 29-03-2007 S21 30.332'
W064 48.240' | Entre Rios - Guaraní community - Coimata (bij Tarija)
Om 7 uur present, ontbijtje in de auto, en op weg naar de Guaraní gemeenschap. Weer door een prachtig dal, met rivier, veel akkerbouw op zeer kleine schaal, heel veel beesten op de weg. Het is slalommen door de kippen, ezels, varkens, koeien etc. We zien weer toekans vliegen. De mensen hebben hier een bestaan opgebouwd. Na ruim twee uur over deze zandweg (gelukkig geen last van de enorme regen van gisteravond, pfff), een stuk door de rivier (waarvan het water gelukkig ook nog laag staat!), rijden we ineens een dorpje in: huisjes staan in een grote cirkel, school, basketbalveld. De meeste mannen zijn er niet, waarschijnlijk aan het werk. Het is jammer dat de gids geen Engels spreekt, maar bovendien doet hij geen enkele poging om iets te vertellen en als we iets vragen doet hij ook weinig moeite om het in, voor ons begrijpbaar Spaans te vertellen. Heel jammer. Daardoor is het bezoek ook wat teleurstellend. De mensen wonen in mooie, kleine huisjes van steen. Kleden zich anders dan de traditionele Bolivianen: de vrouwen dragen een grote doek die op de schouders met veiligheidsspelden (!!) is vastgemaakt. Geen lange vlechten, geen hoedjes. Kinderen dragen geen schooluniformen. Alle huisjes hebben een overkapping aan de voorkant waar één of twee bedden staan (van hout gemaakt). Hier zit men. Geen tafels en stoelen... Hier en daar pruttelt een zwart potje op een houtvuurtje. Er lopen wat kippen met kuikentjes en een soort kalkoenen. Aan de plafonds hangt al het keukengerei. De schuurtjes hebben rieten daken (chique hè?), althans zo lijkt het. Gemaakt van bamboe stokken, belegd met palmbladeren die weer vastgemaakt zijn met lianen. Alle materiaal is onder handbereik! Het is duidelijk dat men hier buiten leeft, onder het afdak op de bedden. In de huisjes staan alleen wat bedden, verder nix. Zelfs het kleine kerkje is in de openlucht met alleen zo'n mooi palmbladerendak. De gids is foetsie, dus we lopen op eigen initiatief bij een paar huisjes langs en maken in ons basale Spaans een praatje. Een tandarts is nog te hoog gegrepen, maar dat geldt voor vele Bolivianen: jonge mensen missen tanden en de ouderen hebben meestal geen enkele tand meer in de mond! In de school is het net pauze. De kleinste kids zitten in de klas en drinken thee. Sommigen kopen in de hal van de school een empanada of hebben zelf koekjes meegenomen. De school is vergelijkbaar met "onze" PWA (de school van onze kids), want er zitten zo'n 300(!!!) kinderen van 6-20 jaar op deze school. Het heeft een enorme streekfunctie en sommigen komen zelfs op de fiets. Er is zelfs een blibliotheekje en een enorme schotel. Het is heel anders dan we hadden verwacht. Men heeft het hier relatief goed voor elkaar. Het resultaat van de hulp van CER DET: allereerst heeft men m.b.v. CER DET er zo'n twintig jaar geleden voor gezorgd dat deze mensen van lijfeigenen (moderne slaven zo je wilt...) onafhankelijk werden van de grootgrondbezitters. Daarna heeft men eigen grond gekregen (wet in Bolivia: wie de grond bewerkt, is de eigenaar; zo niet: dan is de grond van de staat). Fase drie was dat men in eigen levensonderhoud kon gaan voorzien (vee, grond bewerken, water etc). Nu is er dus al een grote school, een tv-schotel en gaan er enkelen studeren in een grote stad zoals bijvoorbeeld Tarija. Op dit moment is het grote speerpunt van CER DET de politie strijd met de rijken en autoriteiten in Potosi (ooit de rijkste stad van Zuid-Amerika door de enorme zilvermijnen hier) omdat de mijnen enorme hoeveelheden kwik, lood, arsenicum, cadmium e.d. in de grote rivier lozen. De Guaraní vissen hier in en gebruiken water uit deze rivier...
Na een uurtje hebben we het wel gezien, vinden we de gids weer en rijden we weer terug. Ik ga weer achterin. Rond de middag zijn we weer in Entre Rios: Pier is gaar van het twee x twee uur geconcentreerd rijden, ik ben gebroken van het achterin hobbelen en allemaal een beetje teleurgesteld omdat het bezoek zelf wat tegenviel. (Geen onvertogen woord over het project zelf overigens hoor!) We komen wat bij op de plaza met een ijsje in een plastic zakje en besluiten dan nog door te rijden naar Tarija.
Rond vier uur komen we weer in Tarija aan, wat te vroeg om al te gaan eten, dus dippen we eerst in de rivier. Omdat het geregend heeft, staat er een sterkere stroom en kunnen we ons lekker mee laten drijven! Heerlijk na zo'n vermoeiende reis. Pier knapt er lekker van op. Nadat we in (inmiddels) onze stamkroeg een lekkere espresso hebben gedronken, bij onze vriendinnen op de Mercado Central wat broodjes kip hebben gegeten, ben ik ook weer bijgekomen. We toppen het af met een lekkere ijscoupe! Morgen een rustdag...
        | | 28-03-2007 | Coimata (bij Tarija) - Entre Rios
Na een lekker ontbijtje in een restaurant (het wordt nog afkicken strax in NL!), boodschappen, confirmatie bij CerDet of ons bezoek aan de Guaraní indianen door kan gaan, gaan we pas laat op pad. Het blijkt zo'n 3 uur rijden over een half verharde (ripio voor insiders) weg. De route gaat door een prachtig natuurgebied met weinig bebouwing; hier en daar een huisje, vrijwel continu langs een rivier. De weg wordt steeds smaller en de afgrond steeds steiler. Er rijdt veel vrachtverkeer over deze weg want het is de doorgaande route naar Santa Cruz en Paraguay. Kortom: het wordt steeds enger. Bij elke bocht toeteren en je schrikt je rot als er dan toch ineens een joekel van een truck opduikt... Als we er na drie uur bijna zijn, staat er tot overmaat van ramp een truck met pech: een gebroken as. Ze duwen (!!!) hem nog een beetje meer aan de kant zodat we er net langs kunnen... Aan het einde van de middag arriveren we in Entre Rios en de gids wil eigenlijk morgen pas verder omdat we anders toch in het donker aankomen (7 uur is het nu al donker, jammer hoor, waar zijn die lange avonden van Patagonië?? Nou ja, als we weer thuis zijn waarschijnlijk!). We blijken ook geluk gehad te hebben, want de afgelopen drie dagen is de weg geblokkeerd geweest door boze boeren. Tsja, je zet een paar tractors op de weg en geen hond kan er meer langs... Je blokkeert dan wel meteen de doorgaande route en er zijn geen ommetjes mogelijk voor de eerste 100 km!
's Avonds lopen we door een politieke bijeenkomst op de plaza met veel geschreeuw, spandoeken en applaus. De mensen scanderen "demonstrar!!!", maar gelukkig begint het te regenen, nee, te hozen! En de demonstratie loopt snel af. Ik maak me wel zorgen om de conditie van de weg morgen... Wellicht is het een grote modderboel en kunnen we er niet eens komen!
We slapen voor € 6 in een hospedaje (met z'n 6-en op 1 kamer, twee matjes op de grond). We blijven ons verbazen hoe goedkoop het hier is. | | 27-03-2007 S21 30.332'
W064 48.240' | Coimata (bij Tarija)
Bolivia heeft voor ons een nog hoger "India"-gehalte dan Argentinië. Een normale supermarkt hebben we nog niet gevonden. Had in Argentinië elk zichzelf respecterend dorp een camping municipal, in Bolivia hebben we nog geen camping gezien! Elk huis lijkt wel een voorportaal te hebben waar iets verkocht wordt. Meer mensen die bedelen, zomaar iemand die op de stoep ligt te slapen, een oud vrouwtje die met twee kleine kindertjes 's avonds laat op de stoep zit te bedelen, veel karretjes met vers vruchtensap of schaafijs (heerlijk!!), mensen gaan ook gewoon ergens op de stoep zitten om hun perziken (o.i.d.) te verkopen. Veel dezelfde zaakjes naast elkaar, bijvoorbeeld zes schoenenzaakjes van één garagedeur breed. Vaak allerlei beesten op de weg zoals koeien, ezels, varkens. In de rivier zijn mensen hun kleding of haar aan het wassen of... wortels (zie foto).Veel, heel veel wachtende en hangende mensen... Het is nog wel schoner dan in India, geen open riolen, noch piesende/poepende mensen langs de kant van de weg.
Morgen gaan we naar de Guaraní indianen toe.. We pikken een gids op en verder weten we nog niet echt wat we kunnen verwachten. Blijven daar slapen. We kunnen ter plekke besluiten waar onze gift aan schenken. Het is voor hen echt substantieel geld! Vanochtend hebben we uitgebreide info gekregen over het project, dus we kunnen er een mooi verslag van maken. Dat volgt nog.
Zojuist heerlijk kip gegeten op de mierenhoop die hier Mercato Central heet. Fantastisch om gewoon alleen maar te kijken, hoewel wij zelf ook een bezienswaardigheid zijn... Nog wat mailen, zowaar gelukt om de website te uploaden, lekker pannenkoeken gebakken (met melk van melkpoeder, want na een uur rondhobbelen om vloeibare melk te kopen, waren we het zat!), haartjes gewassen onder een heerlijke warme douche, potje Kolonisten en dag is weer voorbij.
Toen ik vandaag zei dat we over twee maanden alweer in het vliegtuig naar huis zitten, begon iedereen behalve Stijn te jammeren. Vooral Stijn mist zijn sociale omgeving: klas, korfbalteam. Toch wil hij eigenlijk ook niet terug, dus dat is een continue tweestrijd bij hem. Na een poosje begonnen Koen en Luuk op te sommen wat ze thuis juist weer wel konden: lego en playmobiel! We zijn dus helaas alweer een beetje aan het aftellen en krijgen "haast" om de laatste twee maanden Bolivia en Peru te zien. We moeten nu echt gaan kiezen...
     | | 26-03-2007 S21 30.332'
W064 48.240' | Coimata (bij Tarija)
Ons doel van vandaag was om de contactpersoon van ons tweede project - de Guaraní indianen - te pakken te krijgen en een afspraak te maken om hen te bezoeken. Dat is vandaag dus niet gelukt. Wel de organisatie aan de lijn gehad, maar de man die we zoeken is er morgenochtend weer...
's Middags zoeken we weer de heerlijke waterval op, maar we lopen nu nog een half uurtje verder omhoog. Behoorlijk zweten en hijgen want we zitten inmiddels ook rond de 2000 meter. Gelukkig heeft niemand last van de hoogte dus is het prima acclimatiseren hier. La Paz en Uyuni - waar we ook nog heen willen - liggen boven de 3000 meter en Potosi zelfs ruim boven de 4000 meter!
We vinden weer een paradijselijke poel en ik laat me heerlijk masseren onder de waterval. M'n huid tintelde ervan! De mannen gaan proberen om door de rivier weer terug te gaan (ik mag sjouwend over het pad...). Dat vinden ze geweldig. Veel klauteren, plonsen en zwemmen.
's Avonds gaan we naar de Mercado Central in Tarija. Het lijkt hier warempel wel koninginnedag! Allemaal stalletjes. We beginnen met een versgeperst sapje van bananen of aardbeien (10 eurocent), daarna een zakje (!!) verse vruchtensap, vervolgens een broodje kip (heerlijk!) (25 eurocent) en een stuk pizza (15 eurocent). Koen vindt het prachtig. Zo goedkoop, zoveel leven op straat. "Dat is nog 'es leven".
   | | 25-03-2007 S21 30.332'
W064 48.240' | Padcaya- Coimata (bij Tarija)
Het is duidelijk dat we in Bolivia zijn: de mensen zijn nog kleiner dan in Argentinië, bruiner van huid en dragen de bekende bolhoedjes en draagdoeken op de rug. Het is vandaag zondag en veel mensen gaan naar de kerk op de plaza. Terwijl de priester zijn mis opdraagt, is het een in en uitlopen van mensen.
Ondertussen is het op straat ook een drukte van belang. Het is opvallend hoeveel oude vrouwtjes met een grote mand lopen te sjouwen om iets aan de man te brengen. We zijn zelf overigens een lokale bijzonderheid.
De hospedaje waar we logeren, wordt volledig door vrouwen gerund. Waar de mannen zijn, blijft een raadsel...Ons ontbijt bestaat uit overheerlijke empanada's die ook op straat worden verkocht.
's Middags arriveren we in de stad Tarija, een bruisende stad met ruim 100.000 inwoners. Het klimaat en de omgeving lijkt op bijvoorbeeld Andalucia in Spanje. Soms cactussen, druiven, rivieren, bergen (niet spectaculair hoog, wel mooi). De plaza's doen Spaans aan. We trakteren ons op een terrasje met lekkere koffie en vruchtensap. Heerlijk. De grootste traktatie is echter de waterval met spring/duikpoelen die we daarna nog opzoeken. Kamperen doen we vanavond in de tuin van een prachtig hotel van een Belgische familie. Zo'n luxe hotel zie je hier zelden: mooi ontwerp met grote glazen ramen voor een fabuleus uitzicht, ronde kamers sauna, trampoline, zwembad, tv met keuze aan video's, leuke details zoals lampjes van cactushout. We krijgen een rondleiding met het hele verhaal 'hoe het zo gekomen is' te horen. Voor 60 US dollar kunnen we hier logeren, maar we moeten echt onze natte tent weer opzetten om te laten drogen... ('t Is helaas ook twee maal ons dagbudget...).
   | | 24-03-2007 S21 53.425'
W064 43.912' | Callilegua - Padcaya
Vandaag de grens over naar Bolivia. Vannacht heeft het niet geregend, maar gehoosd! Tsja, we zullen weten dat we bij het regenwoud zijn geweest. Zo vreselijk hard geregend dat het door het tentdoek is gegaan, behoorlijk wat nattigheid dus. Nou ja, 's morgens is het gelukkig droog, we ontbijten snel, pakken de boel in en taaien zo tegen elf uur af, richting Bolivia. Picknick langs een snelstromende rivier, waar weer allerlei insecten rondhupsen: spinnen, zandvlooien. We verlangen naar Patagonië! Dan maar wat kouder... Thom heeft al een nachtmerrie gehad van een kamer met spinnen waarin hij opgesloten had. Stijn heeft al van Anaconda's (reuzenslangen in tropisch regenwoud die mensen eten) gedroomd! Ik geloof niet dat dit ons favoriete gebied is, hoewel de jungle zelf wel weer prachtig is, met heel aparte vogels, bomen etc.
Afijn, nadat we eerst nog 50 km te ver hadden gereden (men is niet zo scheutig met borden hier) en dus 100 km extra hadden afgelegd, kwamen we bij de grens. De grensovergang nam minstens twee uur in beslag. Elk mannetje moet zijn plasje doen over de documentjes... Geduld is een schone zaak en gewoon blijven lachen ;-( Door deze vertragingen gaan we onze doelbestemming Tarija niet halen. We merken in Bolivia overigens meteen dat we het staartje van de regentijd meepakken. Ineens kan de halve weg (asfaltweg nota bene!) weggeslagen zijn of liggen er grote brokken steen op de weg. Nou willen we sowieso niet in het donker rijden, maar op zo'n weg liever helemaal niet! Toch moeten we er aan geloven. Er is geen hotelletje en ergens langs deze weg kamperen doen we liever ook niet (vochtig, onbekend, onveilig?). We rijden dus in het donker met een heel rustig gangetje door tot Padcaya, een relaxt plaatsje, waar het nog bruist van straatleven als we hier binnen rijden. Er blijkt een hospedaje dat ook nog een restaurantje is. Achter het restaurant is een patio, met een paar kamers erboven. Auto voor het politiebureau geparkeerd en lekker gegeten. 's Nachts droom ik nog van enge donkere wegen waar dan ineens gaten in zitten of brokken rots op liggen...
 | | 23-03-2007 S23 48.194'
W064 47.385' | Callilegua NP - San Martin (auto rep) - Callilegua Ons Huus
's Morgens konden we onze wonden bekijken! Letterlijk wonden, want deze muggen blijken allemaal kleine rode gaatjes achter te laten waar weer korstjes op groeien. Daarnaast wordt elke beet een behoorlijke bult, dus de plaatsen waar je een aantal beten had, waren gewoon warm en opgezet. Thom's lip was twee keer zo dik, de randjes van mijn oren deden pijn en gloeiden. Stijn was er het ergst aan toe: een helft van zijn gezicht was gewoon twee keer zo dik. Toen hij op het dak van de auto gebogen had gestaan, was zijn shirt blijkbaar van zijn lijf af gaan hangen en hebben de muggen hem te grazen genomen: heel zijn buik is gatenkaas (zie foto)!!!
Het ergste was dat die krengen er 's morgens ook weer waren. Wat een ramp! Gelukkig had je er tijdens het wandelen weer helemaal geen last van. We hebben een klein stukje gelopen, maar het was warm en vochtig. Zwaar weer dus. Bovendien waren we knap chagrijnig van die muggen(jeuk). We dippen nog ff lekker in een snelstromende rivier. Da's dan wel weer heerlijk afkoelen, vooral op een plek waar de muggen niet waren!
O ja, gisteren toen we het park binnenreden, hadden we wéér een lekke band (de 3de). Fijn om in die muggenoorlog een band te verwisselen! Tot overmaat van ramp schoot de high jack weer los en door de achterdeur heen: gat erin. Je snapt dat de pret compleet was!!!
Gelukkig voor 20 pesos de band laten repareren, voor 10 pesos een plaatje staal op de deur laten lassen en voor nog eens 10 pesos de watertank dicht laten lassen (= 10 Euro totaal!). Het is een film op zich hoe men daar werkt, maar het wachten in de warme vochtige hitte is vreselijk.
We gaan niet terug naar die muggentroep, maar slapen 's avonds in het dorp beneden bij een soort buurthuis voor de deur. Toekans vliegen rond tot grote opwinding van de kids natuurlijk! Iedereen behalve Pier ligt vroeg plat. Moe van de hitte.
Pier gaat nog een rondje "dorp"....
    | | 22-03-2007 | Salta - Nat.Park Callilegua
In Salta heeft Pier een zaak gezien die gespecialiseerd is in accu's. Daar gaan we dus eerst heen om toch maar de accu door te laten meten. Het blijkt een pitstop: in nog geen half uur blijkt een accu slecht, wordt vervangen en rijden we - 60 Euro armer - weer met prima's accu's naar buiten. Rijdt (vooral stoppen en starten!) een stuk rustiger.
's Ochtends de nieuwe camera bestudeerd, maar die bleek het niet goed te doen. Terug naar de toko waar het hadden gekocht. Ook dat ging vlekkeloos: een andere memory card en klaar. We waren zo snel klaar dat we onszelf trakteren op een heerlijke espresso en cappucino op een gezellig plaza. We, zijn in dit geval Pier en ik alleen. Thom en Stijn zaten op de camping schoolwerk te maken. Koen en Luuk bleven lekker tekenen in de auto op een bewaakte parkeerplaats. Op de camping waren de Duitse buren geïnstrueerd en die hebben hen dan ook verwend met een lekker appeltje. Wat fris achtergelaten en teruggekomen bleken ze lekker opgeschoten! Ook Luuk en Koen hadden lief zitten tekenen en wat te drinken genomen (mijn preek had effect!).
Wat laat togen we richting het bergregenwoud. Een uur vertraging omdat we midden in rellen terecht kwamen. Dat was wel ff spannend! Vooral als je half over een bult brandende banden moet rijden, terwijl we net zo'n 200 liter diesel hadden getankt...!!
In de schemering kwamen in het Nationaal Park Callilegua aan. Een echte jungle: lianen, toekans, vochtig, warm. Er waren nog een paar mensen die er nogal warm gekleed bijliepen: lange broeken, lange mouwen, zelfs t-shirt over het hoofd! En dat bij ruim 30 graden en een vochtigheidsgraad van 300%. Toen we uit de auto stapten snapten we waarom: we werden hartelijk welkom geheten door zwermen muggen!!! Vreselijk. In paniek de tassen uit de auto gerukt, omgekleed in dezelfde outfit. Vreselijk!!! Muggen overal: in je neus, oren en elk bloot stukje huid wisten ze te vinden. Smeren met muggenstick hielp enigszins maar absoluut niet afdoende. Aanstippen met Azaron tegen de jeuk evenmin. Gelukkig waren de muggen vrijwel weg toen het donker was.
   | | 21-03-2007 | Cachi - Salta
Na een heerlijk ontbijtje breken we weer vroeg op, rijden het dorpje Cachi in en halen de band. Prima gerepareerd (voor zover je dat kunt beoordelen); kosten ongeveer € 11,00. Het profiel van de band is al fors gesleten, maar ja, wat wil je ook na zo'n 13.000 km, waarvan het grootste deel onverhard (ripio heet dat hier).
Cachi is een schilderachtig plaatsje. Omdat hier, aan de voet van de Andes lange tijd geen bomen hebben gegroeid (er werd vroeger nog niet geïrrigeerd) was er uitsluitend cactushout beschikbaar. De straatnaambordjes, de plafonds, tafeltjes, alles van cactushout. Ik heb nooit beseft dat er zoiets als cactushout bestond, maar dat is hout met allemaal gaatjes (van de naalden) in rechte lijnen en op gelijke afstand van elkaar. Heel apart. Het kerkje uit de 18de eeuw, met drie klokkentorentjes, had een plafond volledig uit cactushout, het biechthokje, de lessenaar, zelfs de schilderijlijstjes waren van cactushout. Gebouwtjes met pilaren ervoor of met binnenplaatsjes, alles wit geschilderd. Wegen geplaveid met keitjes. Heel idyllisch, maar ja, ook hier hebben we geen foto's van...;-(
Als we van Cachi naar Salta rijden, doorkruisen we een nationaal park met vooral deze kandelaarcactussen. Dan snap je dat er weinig anders was om iets van te timmeren.
We passeren een pas van 3340 meter hoog en als we er over heen rijden is het uitzicht majestueus: we kijken in de verte op de witte wolken alsof we in een vliegtuig zitten! We zien een condor onder ons vliegen die handig gebruik makend van de wind, zonder één klapwiek, langzaam boven ons komt zweven. En de kale bergen zijn nu ineens voorzien van een groene waas. Ooit koeien, paarden en ezels op ruim 3000 meter tegen gekomen? Zelfs lama's zien we voor het eerst in het wild. Hoe verder we komen, hoe groener het wordt.
Salta is een enorme stad (ruim een half miljoen inwoners). We parkeren de auto op een beveiligde parkeerplaats (kosten 0,25 eurocent per uur), genieten van prachtige koloniale gebouwen met glas in lood, zware gigantische deuren, hoge plafonds, mooie balkons en gevels. Kopen weer een camera, eten een lekker ijsje, vinden zelfs een koffiewinkel a la Simon Levelt waar we twee soorten heerlijke koffie kopen!
Het is weer donker als we op een camping komen, dus gauw tent opzetten en deze keer zoeken we een restaurantje. Lekker makkelijk!
Nu eerst de fotocamera bestuderen..., wellicht dat er dan morgen weer foto's bijzitten! | | 20-03-2007 S25 07.752'
W066 10.363' | Cafayate - Cachi
Ai, ai,ai. Vonden we gisteren nog dat we er geen vuiltje aan de lucht was, later op de dag (gisteren) bleek dat we de camera kwijt waren. Waarschijnlijk gewoon stommigheid (van mij, Anneke...). Gezocht, nagelopen, nagereden,nix nada noppes te vinden. Etchart proeverij liepen we mis. Eerst naar de politie om het aan te geven. Van de trip van vandaag naar Cachi hebben we dan ook geen foto's. Dus moet ik het maar proberen te beschrijven. Door een vrij dor landschap waar een rivier een groene zone creëert. Prachtige rotsen; het leek wel of de bergen omgevallen waren want alle aardlagen stonden verticaal i.p.v. horizontaal. Echt heel bijzonder. Dan ineens knalrode veldjes waar de rode pepers liggen te drogen in de zon. Prachtig. Huisjes gemaakt van klei, met een dak van zand gemengd met dierendrek. Van een afstandje haast onzichtbaar; de huisjes vallen volledig weg tegen de achtergrond van de bergen.
Na een picknick in een canyon waar we een heuse tijgerspin zagen, weer verder. We beginnen wat te slippen. Helaas, lekke band! De jongens vermaken zich met een troep kleine geitjes en Pier en ik leggen als een ingewerkt team gesmeerd een nieuwe band erom. Even later passeren we een andere auto met een lekke band en natuurlijk stop je dan. Als we weer verder willen rijden, blijkt de accu leeg en start de auto dus niet. Gelukkig is geen stukje weg recht en na een paar meter duwen, start 'ie vanzelf. Nu zorgen dat 'ie niet meer afslaat.
Wederom komen we weer veel te laat op de camping aan. Met draaiende motor laden we de spullen uit, zetten de jongens - met hoofdlampjes op - de tentjes op, begin ik - ook met hoofdlampje op - te koken en Pier gaat naar een gomería (bandenplaktoko) om de band te laten repareren. Een half uurtje staan de tentjes, is het eten klaar en komt Pier vrolijk terug met het bericht dat de band over een uurtje klaar is. Nog een uurtje later liggen de kids, is de afwas gedaan en gaat Pier de band halen. Helaas, de band is nog niet klaar. Er zat een STEEN in de band! Dus moest ook de buitenband gerepareerd (gevulkaniseerd?) worden. Morgenochtend 10 uur... | | 19-03-2007 | Cafayate blijkt ook weer een lekker relaxt stadje. Ik merk dat ik vaak 'relaxt' gebruik om de dorpjes en stadjes hier te typeren, maar dat is ook echt de beste term. Niemand heeft hier haast. Iedereen heeft tijd voor je, maar zit ook weer niet op je lip. Hoewel, er zijn situaties dat wij de grote toeristische attractie zijn...
Vandaag een bijkom dagje. De camping heeft heel de dag warm water (voor het eerst volgens mij!), kids kunnen schoolwerk maken aan de diverse picknick tafels en de was kan weer eens in de week.
Tegenover onze camping blijkt een zwembad met een joekel van een kronkelglijbaan en... nog vol ook. 's Middags gaan we dus lekker zwemmen. Het mannetje zet speciaal voor ons het water in de glijbaan aan en de jongens kunnen hun lol niet op. Die glijbaan gaat veeeeel te hard (voor mij - Anneke - dan)! We doen heel lux en eten aan de rand van het zwembad; hoef ik lekker niet meer te koken vandaag. (Dit verhaaltje type ik ook onder een grote boom aan de rand van het zwembad). Strax naar de wijngaard van Etchart (kun je bij de AH kopen) een wijntje proeven, naar het stadje de website uploaden, mailen naar Tarija (indianenproject) dat we in aantocht zijn, ijsje eten en boodschappen doen voor een paar dagen. Je hoort ons niet mopperen hoor!
   | | 18-03-2007 S26 05.152'
W065 58.791' | Quilmes - Cafayate
Nadat Stijn alle aandacht had gekregen voor de doorn in zijn voet en daarna voor zijn gebroken arm, vond hij het blijkbaar nog niet voldoende. Heel de nacht overgeven; gelukkig niet in de tent maar in zakjes of buiten. Toen alle zakjes op waren, hebben we hem maar met matje en slaapzak buiten gelegd. 't Was immers warm genoeg en veel makkelijker kotsen voor hem. Ik denk dat hij wel 20 keer overgegeven heeft en ook van onderen liep het water eruit! 's Morgens ging het nog gewoon door! Dat arme joch zag groen, geel en grijs van ellende en kon nog amper staan op zijn benen. Nadat de spuitpoep leek te zijn gestopt, hebben we hem een paracetamol zetpil gegeven en een poedertje (ORS) tegen uitdroging. (Goed voorbereid he?) Zijn hoofdpijn werd minder en hij knapte ietsje op. Maar het kotsen bleef.
We zijn toch maar naar de ruïnes gegaan. Stijn met een walky talky in de auto. Zo kon hij het ook meemaken. De ruines waren prachtig; deels gerestaureerd. Maar ook hier ontbrak weer alle informatie. We klimmen zo'n 500 meter tot 2250 meter en hebben daar een fantastisch uitzicht; niet alleen op de ruines en de uitgestrektheid van deze stad van de Quilmes indianen, maar ook kilometers ver. De klim in de hitte viel niet mee. Natuurlijk begonnen wij weer op het heetst van de dag...
Als Pier 's avonds het dorp Cafayate in rijdt om nog een toetje te kopen, wordt hij tegengehouden door een man die zijn handen in vervoering ten hemel opheft. Wat een auto! Hij heeft "slechts" een Landrover (sorry Pia/Philip, Hans) maar deze auto was toch wel de mooiste die hij ooit gezien had. Hij nodigt ons uit om vanavond op zijn feestje te komen! Dit is wel een heel mooie reactie, maar wel typerend voor de reacties op onze auto. Mensen die ineens voor de auto springen met een camera, van de fiets vallen tijdens het omkijken, er omheen lopen etc. etc. We zijn zelf ook waanzinnig gek op onze Landcruiser hoor! Verkopen is dan ook geen optie!!!
Met Stijn gaat het 's avonds ineens weer prima. Na een frisse douche kreeg hij weer trek in eten en het toetje 'Kolonisten van Catan' speelde hij weer als nooit te voren. Gelukkig maar!
  | | 17-03-2007 S26 28.250'
W066 02.264' | Londres - Quilmes
Hoewel het een heerlijk plekje was, gaan we toch maar weer verder naar het noorden. We willen eind van de maand in Tarija (Boliva) zijn. Het is gek dat je toch nog moet plannen en soms zelfs het gevoel hebt dat je moet "haasten", terwijl je een half jaar op pad bent. Als we de Lonely Planet van Bolivia en Peru bestuderen, blijkt dat we nu toch echt moeten gaan kiezen. Een prachtig nationaal park in Bolivia laten schieten omdat het 1000 km naar het noordoosten ligt... Tsja, volgens mij kun je wel een half jaar alleen in Argentinië of Peru rondreizen zonder je een dag te vervelen! Kortom: we willen nog lang niet naar huis!!!
Stijn's arm gaat langzamerhand steeds beter. Steeds meer bewegingen mogelijk. We laten het ziekenhuis voor wat het is. Zijn arm nog wel even in een mitella.
Quilmes is een nationaal monument met ruines van de Quilmes indianen. We komen er weer pas tegen 7 uur aan en kamperen wild, net buiten het ruïnecomplex. Tussen de cactussen en met zicht op de ruines. Omdat we pas 's avonds aankomen kan het prima, maar om hier overdag te kamperen zou zelfmoord zijn: snikheet, zonder schaduw. We maken gauw een vuurtje om de biefstukjes op te bakken en een grote pan aardappelsalade. Met ondergaande zon eten we ons hapje op.
   | | 16-03-2007 | Londres
Ook deze camping is heerlijk: veel schaduw, genoeg water en heel rustig. Hoewel er nog een paar koepeltentjes staan, is er geen beheerder en staan we dus gratis.
's Morgens gaan we naar de toeristische attractie van dit dorp: de Inca ruines. Hoewel het een monument is, is er vrijwel geen documentatie, geen bordjes, geen route hoe je handig zo'n terrein door kunt lopen. Op zich heeft het ook wel weer iets: lekker struinen, klauteren. De ruines zijn wat muurtjes. Soms kun je zien dat het een huis is geweest. Op een heuvel was het ceremoniële tempelcomplex waar de rituelen werden uitgevoerd. Het is jammer dat je er zo weinig over te weten komt: Waarom hebben de Inca's juist hier een stad gebouwd? Waarom is het verlaten? Waar waren de verschillende huizen voor? Welke indianenstammen lieten de Inca's hier voor zich werken (want reken maar dat heersers en dus ook slavendrijvers waren!) Hoe leefden ze? Een gids zou hier toch een heel interessante rondleiding kunnen geven...
's Middags lonken we naar het zwembad. Het meertje achter de camping is vies, dus lokt niet om in te gaan zwemmen. Pier en ik kijken hoe we het zwembad vol kunnen krijgen. We schuiven de schuif tussen het wildstromende riviertje en het zwembad omhoog en een enorme stroom water spuit het zwembad in. We besluiten het grote zwembad (een heus 25 meter bad!) maar niet vol te laten lopen en ons te beperken tot het kleine bad waar iedereen kan staan (er lopen nog twee kinderen rond; van een artiestenechtpaar). Na een paar minuten komt Thom aanlopen (die zat braaf schoolwerk te doen) met de melding dat het water nu over het campingterrein zelf loopt en een modderrivier veroorzaakt. Paniek! Gauw de schep van de auto gehaald en Pier maakt een dammetje zodat het water in het kanaaltje loopt. Ik laat de schuif wat zakken zodat er een fatsoenlijk stroompje het zwembad instroomt en er weinig water meer overheen gaat. Dat helpt. Het kanaaltje is ook de watervoorziening van het dorpje, dus ze hebben wel een half uur bruin water gekregen, maar daarna was het weer ok.
We plonzen wat in het water, stoeien wat rond. Pier trekt al dollend Stijn in het bad, maar dat gaat verkeerd: Stijn voelt/hoort iets knakken en kan zijn arm niet meer bewegen. Nou dat weer. Gaat het met zijn voet net de goeie kant op, lijkt zijn arm gebroken. Wat testjes, het lijkt mee te vallen, misschien "slechts" een twijgbreukje (onze ervaring op het gebied van botbreuken komt nu goed van pas!!). Mitella er om en hopen dat het meevalt. We proberen daarna het zwembad weer leeg te krijgen en alle sporen uit te wissen. Tot slot lijkt het alleen nog maar alsof er een zeer plaatselijke bui is geweest...
's Avonds eten we weer aan de plaza. Er is een hospitaaltje in het dorp, dus ga ik vragen of ze een rontgenapparaat hebben om een foto van Stijn's arm te kunnen maken. Hebben ze niet en de dokter slaapt. In het stadje verderop wel. Ik bedank voor de info en ga naar het restaurantje. Na een kwartiertje komt de zuster van het hospitaaltje om te zeggen dat de dokter in aantocht is. En inderdaad. Dokter, vrouwelijk nota bene!, komt met heel haar familie het restaurant in om naar Stijn's arm te kijken. Diagnose: zou een breukje kunnen zijn; schrijft al giechelend een verwijzing uit voor het ziekenhuis. Geen rekening gezien!
  | | 15-03-2007 | San Augustin (Valle Fertil) - Londres
Stijn heeft gelukkig prima geslapen en kan iets meer verdragen aan zijn voet. Lopen kan hij nog steeds niet, dus dat wordt vandaag hinkelepinkelen. De wond is wonderbaarlijk schoon. De dokter laten we dus maar. 't Is vandaag toch vooral rijden. Zo'n dag rijden gaat eigenlijk heel goed. Natuurlijk zijn er ruzies om een potlood of omdat de één op de helft van de ander zou zitten. Maar de tafel is echt ideaal. De jongens tekenen heel erg veel (de puntenslijper draait overuren), lezen, schaken, kwartetten en soms doet er zelfs eentje wat schoolwerk in de auto! Ook luisteren we uren naar voorleescd's (thanx Gerrit!) als de weg niet te erg hobbelt.
Laat op de dag komen we in Londres aan. Weer een camping met een leeg zwembad (twee nog wel). En dat terwijl er een wilde gekanaliseerde stroom over het terrein stroomt. We hebben geen eten meer en passen ons dus aan het Argentijnse ritme aan: om 9 uur gaan we heerlijk eten, buiten aan een plaza van een relaxt dorpje. Uit eten kost ons nog geen 20 Euro incl. wijn en drinken. De jongens vinden het prachtig dat er gewoon een grote Cola, Fanta of Sprite fles met 1½ liter op tafel wordt gezet als je dat bestelt: lekker doorschenken! | | 14-03-2007 | Indianenrotsen - San Augustin (Valle Fertil)
's Morgens lopen we de canyon op zoek naar de paradijselijke waterval. Enorme cactussen, droge watervallen en stroomversnellingen. Ineens zien we water! Stromend, helder water! Grappig is dat toch dat je op de gekste plaatsen toch ineens weer riviertjes opduiken, en overigens ook weer wegduiken!
Over een prachtige bergweg met 800 (!!) bochten vervolgen we onze weg. Het is hier zo heet en droog dat de toegang naar een kapelletje gebaand is met cactussen. Af en toe een hutje met wat geiten. En ineens een voetbalveldje in deze droogte. 't Is niet te hopen dat ze een bal tegen de cactus schoppen want dan is 'ie wel lek. Even later ook weer een wilde snelstromende rivier. Bloeiende cactussen. Prachtige weg!
We landen al vroeg op een camping Municipal, zonder zwembad. 's Middags rijden we naar een riviertje om daar wat te poedelen, dammen te bouwen, kikkers te vangen. Pier, Stijn en Koen besluiten terug te wandelen en hoewel we 100.000 keer tegen de jongens zeggen dat ze hun sandalen aan moeten trekken, loopt Stijn toch op blote voeten en trapt in een doorn. 's Avonds gillende pijn aan zijn voet. We kunnen het nauwelijks aanraken. Het lijkt alsof er nog een stukje doorn in zit. Het wondje is zwart. Met een naald kunnen we - onder luid gekrijs van Stijn - geen doorn vinden, dus maken we het maar schoon, geven hem paracetamol en wachten de morgen af...
       | | 13-03-2007 S29 26.377'
W067 52.015' | National Park Ischigualasto (80 km N van San Augustin) - Indianenrotsen
's Morgens komt er toch nog iemand 6 pesos innen (€ 1,50). Vooruit maar. We hebben geen brood kunnen halen en spreken dan ons noodontbijt aan: chocolade- en gewone cruesli al dan niet aangevuld met melk gemaakt van melkpoeder. Kopje thee en koffie en iedereen kan de dag weer gelukkig beginnen!
Het NP Ischigualasto is enerzijds mooi, anderzijds is het suf dat we in colonne door het park moeten rijden met een gids die uitsluitend Spaans spreekt. Geen informatie in brochures of op borden... Dan blijven het grappige rotsen, terwijl er zoveel over te vertellen is. Gelukkig is een mede-toerist (Argentijnse, gestudeerd en baan bij Amerikaans bedrijf) zo vriendelijk om e.e.a. te vertalen. Daarnaast was hier vannacht een buitje regen gevallen: halve park is niet meer toegankelijk vanwege de dikke modder. Hebben wij weer. Meer dan 300 dagen zon per jaar, 50 graden in oktober (en in de winter kan het daar -12 zijn!) en wij kunnen maar de helft zien. We missen daardoor een paar mooi gevormde rotsen zoals 'de onderzeeer'. Maar we gaan er toch maar in.
We zien rotsen van zandsteen uitgesleten in prachtige vormen. Witte bergen die 45 miljoen! jaar ouder zijn dan de rode rotsen aan de andere kant. (Tjsa, hoe leg je dan het scheppingsverhaal uit?) Fantastische kleuren, fossielen van planten in de rotsen. De oudste dino is hier gevonden: skeletten en voetstappen. Prachtig gebied, maar omdat de kids niets kunnen verstaan, vervelen ze zich na een poosje.
's Avonds halen we weer de geplande camping niet en kamperen we wild bij fantastisch 'indianen rotsen'. Enorme overhangende platen zandsteen, soms heel dun. Dus we leggen de kids uit dat ze de randjes deze keer maar moeten vermijden.
      | | 12-03-2007 S31 01.671'
W067 18.160' | Barreal - ACA camping
We verlaten het relaxte stadje om op weg te gaan naar het Nationaal Park Ischigualasto te gaan.
Boodschappen doen lukt niet: alles dicht van 1 tot half zes! Verkeerde planning... Dan eten we maar - net als de 'locals' - in een restaurantje. We halen ons geplande kampeerplek niet. Het is lastig dat het hier al zo vroeg donker wordt: om half negen. Daardoor moeten we nu eigenlijk wel om 7 uur een camping gevonden hebben... Ineens komen we langs een ACA camping (Automobil Club Argentina). Het hek is dicht, geen mens te bekennen. We doen het hek open en zetten de tent op. Tot onze grote verrassing is er een joekel van een zwembad: vol met water. Het is grappig om te merken hoe de campings zich aanpassen aan het weertype: in het zuiden hadden veel camping een overdekte fogon (vuurplaats) of zelfs overdekte picknicktafels (helemaal verdacht: superveel regen!), hier in het noorden van Argentinië is het heet en hebben de meeste campings een zwembad. 't Is alleen jammer dat de meeste zwembaden leeg zijn nu het vakantieseizoen (jan-feb) voorbij is. Maar nu op deze verlaten camping lijken ze vergeten te zijn om het zwembad leeg te laten lopen. We plonzen er joelend in en frissen heerlijk op na deze hete dag. Als we op onze rug door het bad gaan, zien we de eerste sterren zichtbaar worden. Ook speciaal.
  | | 11-03-2007 S31 40.001'
W069 28.438' | Barreal - 's Morgens tegen elven ligt de raft-señor nog plat. We balen ervan dat dit hier zo lastig te regelen is. Al drie dagen proberen we geld uit te geven hier, maar men is bezig, slaapt of is "gewoon" niet aanwezig. De raft-señor kan de pot op. Morgen gaan we verder. We proberen in Bolivia wel te raften of zo...
Dan gaan we maar weer zelf op pad, richting de Andes, Los Hornillos, deze keer. Er zou hier ook een rivier moeten stromen en er zou daar ergens een refugio (berghut) moeten zijn... We rijden langs fantastische rotsen, onverharde weggetjes langs steile afgronden, langs de wilde rivier Rio de los Patos, gletsjers op de achtergrond. Na een uurtje "stranden" we bij een militaire post. Arme soldaten. Wie zit hier nu dag in dag uit, in the middle of nowhere in de snikhete hitte? De refugio blijkt dicht, dus ons biertje kunnen we wel vergeten. We draaien om en proberen te zwemmen in de wilde rivier. Pier wordt door het kolkende water bijna tegen de rotswand aangesmeten. Vervolgens onder water getrokken. Hij voelde dat het te heftig werd, nam een flinke hap lucht en liet zich mee voeren. Met heel wat water binnen, kwam hij een tiental meters verderop weer boven! Een uurtje later zit Pier nog bij te komen van zijn 'bijna-dood-ervaring'! Gelukkig ging hij eerst uitproberen en hadden we de kids nog even op de wal laten wachten... Dan maar weer een duik in het zwembad.
   | | 10-03-2007 S31 40.001'
W069 28.438' | Barreal - Landzeilen op de pampa of raften op een snelstromende rivier die uit de Andes komt denderen? We gaan langs de toko's die dit organiseren, maar alles is overdag dicht.
Dan maar zelf op avontuur. Door het dal loopt een brede snelstromende rivier waar we willen gaan zwemmen. Het is prachtig om te zien dat de omgeving (de bergen) hartstikke kaal zijn, maar dat het dal - zodra het bevloeid wordt - ontzettend vruchtbaar is: druiven, appels etc. We moeten enorm zoeken om bij de rivier te kunnen komen. Rijden eerst wat doodlopende paadjes in, passeren een kerkhof met heel veel simpele kruisjes, zonder naam, bij een bultje grond. Tenslotte vinden we een weggetje die tot de rivier komt, kruipen een hek onderdoor. Fantastisch! De rivier staat heel laag (einde van de zomer, begin herfst), maar stroomt toch nog behoorlijk wild. Daardoor is het - zelfs voor Luuk - heerlijk om ons op de stroom mee te laten drijven (en te bumpen op de gladde keien in de rivier...). Wat een pret!!
's Avonds rond een uurtje of zes treffen we zowel bij de raft- en landzeil-toko een vrouw des huizes aan. De instructeurs zijn op de pampa aan het landzeilen; de ander is aan het raften. Landzeilen lukt niet; is al volgeboekt en het seizoen is voorbij (te weinig wind). De raft-señor komt vanavond om 9 uur op de camping langs... Maar helaas, na de overheerlijke bbq en een 'kolonisten van Catan' "oorlog" is señor Pablo nog niet langs geweest. Grrr.
 | | 09-03-2007 S31 40.001'
W069 28.438' | Barreal - Wat een heerlijke camping is het hier! Overdag is het snikheet, dus is het heerlijk dat de tent en picknick tafels in de schaduw staan. Dat is hier niet zo vanzelfsprekend, want als je buiten het dorp komt is de omgeving kaal en nog 'es kaal, met hier en daar wat struikjes. Er komt water van de Andes afzetten, maar de meeste riviertjes liggen droog. Pal voor de tent een zwembad dat vrijwel privé is. Heerlijke warme douches (ook niet vanzelfsprekend). En dat voor € 5 per dag! We proberen nu elke ochtend eerst 1 à 2 uur schoolwerk te doen totdat ze weer bij zijn.
   | | 08-03-2007 | Villavicencio - Barreal
Wel eens de film 'The Shining' gezien, met Jack Nicholson? Nou, vanochtend hebben we dit hotel in Argentinie ontdekt. Een koloniaal kuurhotel uit begin 20ste eeuw; zo'n dertig jaar geleden gesloten. Villavicencio = Argentijnse Spa. Het Argentijnse mineraalwater komt hier vandaan. In een mistige, serene sfeer struinen we door de vergane glorie: de tuinen, lege vijvers (opnieuw vullen!), droge fonteintjes, het kapelletje, het hotel met dichte luiken, losse tegels en afbladderende verf. We plukken rijpe perziken. Struinen verder het nationaal park in op zoek naar de bron waar de leidingen vandaan komen. Hier en daar lekken de leidingen en drinken we heerlijk bronwater.
's Middags rijden we prachtige bergweg met 365 (!) bochten die generaal San Martin ook gereden heeft toen hij de Chilenen naar de andere kant van Andes heeft verjaagd. Dit was lange tijd de enige route van Argentinië naar Chili. Helaas is het potdicht van de mist en zien we nix, nada, noppes. Totdat we de pas overgaan en daar is het direct een strakblauwe lucht en heet (nog wel steeds in Argentinië). Bij zilvermijnen stoppen we en struinen we weer rond. Prachtige stenen met zilver, goud en kristal liggen overal, ruïnes van huisjes (met kachel of wasbak), schachten (ja, ja, de kids eerst verteld hoe gevaarlijk dat is!) met takelstellages. Een heuse ontdekkingstocht.
Als we bij een dorp komen om boodschappen te doen, blijkt dat de winkels hier pas om half vijf open gaan. Eerst maar weer een uur wachten dan, want de komende twee uur komen we weer geen dorp tegen! Op weg naar Barrial rijden we continu met de Andes aan de linkerkant met hoge 6000-ers, waaronder de Aconcagua (hoogste berg buiten de Himalaya). Gletsjers zijn als glimmende spiegels in het zonlicht. We kunnen het niet laten om even de weg af te gaan om rondjes te rijden op een groot opgedroogd meer. Een harde zandvlakte, waar ze hier aan landzeilen doen.
In Barreal stallen we de tent op een gemeentelijke camping met vuurplaatsen, stenen picknicktafels en met - het belangrijkste nu - bomen voor de schaduw. Als we alles hebben opgezet, zet een tentje met een poolbiljart, net buiten de camping, de muziek aan. Feest? Nee, hoor. Gewoon voor vanavond. Tot bijna middernacht knalt de muziek, soms leuk, soms niet (house..). Maar na elven klinkt er vooral lokale muziek en danst men er op los. Zo rond half een is volgens ons iedereen weg, maar dan pakt de disc-jockey zijn gitaar en kweelt de 'Henk Wijngaard-achtigen' alsof hij ontdekt wil worden - nog steeds met een enorm volume. Ik moet toegeven, hij heeft een goede stem... Met drie baco-tjes val ik toch snel in slaap.
     | | 07-03-2007 | Potrerillos - Mendoza - Villavicencio (48 km NW van Mendoza)
We proberen nu een ritme te vinden dat de kids elke dag een uurtje schoolwerk doen. Vandaag werkte het goed, zelfs voor Luuk!
Mendoza is een stad met nog echte Spaanse koloniale kenmerken. De plaza Espania is prachtig betegeld met historische taferelen, koloniale bankgebouwen, overdekt winkelcentrum met fantastische lichtkoepels in glas in lood. Veel terrasjes, winkels (kaarten gekocht). We hebben via internet de reisversie van Kolonisten van Catan gedownload (kaartjes en verschillende speelvelden), op een memory stickie gezet, in de stad laten printen op wat dikker papier en meteen de kaartjes op maat laten snijden. Zo hebben we nu voor 6,5 Euro de reisversie van Kolonisten van Catan! Kids helemaal wijs ermee!!! Nu nog huisjes, hotelletjes en straatjes maken of gewoon elke speler met de eigen kleur inkleuren op het speelveld.
Net tegen het donker worden de tent opgezet in Vilavicencio, een thermisch hotel met vergane glorie. Langs de weg waar San Martin de Chilenen naar Chili heeft verjaagd. Deze weg was vroeger de enige oversteek naar Chili en schijnt met zijn 356 (!!!) bochten een speciale ervaring te zijn.
        | | 06-03-2007 S32 57.554'
W069 12.158' | Portillo - Potrerillos (ten westen van Mendoza)
Op het gemakkie de grens over. Geen centje pijn. We hebben tien dagen geleden bij Santiago zo'n 8 tolpoortjes met kentekenplaatherkenning genomen, terwijl we hier geen dagpas voor hadden gekocht. Nergens een plaats gezien waar we dat hebben kunnen kopen, dus argeloos er onder door. Volgens Joop zou ons dat 36.000 Pesos per poortje gaan kosten aan boete. Dat is zo'n slordige € 432!!!! Onze auto staat natuurlijk geregistreerd in Chili, dus we hoopten maar dat automatisering nog niet helemaal gladjes in alle gelederen is doorgedrongen. En dat was dus zo. Het duurde wel zenuwslopend lang bij die chagrijnige douane, maar zonder problemen toch door!
Direct daarna kwamen we voorbij een fantastisch natuurfenomeen: de brug van de Inca's. Prachtig gekleurde rots als een brug over de wildstromende rivier. De enige passage van de Inca's. Thermische bronnen. Helaas mochten we slechts van een afstandje kijken. Instortingsgevaar. Anders hadden we daar zelfs een dippie kunnen doen.
Dan maar een dippie verder op. Picknick, stukje omhoog lopen de bergen in en weer zien ik tot mijn grote verrassing kristalheldere riviertjes, watervalletjes. Zeer paradijselijk, alleen is alles gortdroog er om heen. De groene varens en lianen ontbreken volledig hier. Wel prachtige stenen, roodmarmer, groen. Kleren uit, dippie, kleren weer aan. Heerlijk met deze hitte.
Verder nog steeds langs de Rio Mendoza (of Aconcagua?), een wildstromende rivier waar volop geraft wordt. Dichter bij Mendoza verschijnen de eerste wijnboerderijen met de giga-landhuizen erbij! Het is gek als je beseft dat ook dit wijngebied vroeger een grote dorre droge woestenij was. Door slim te bevloeien (op zich komt er water genoeg uit de bergen), staan er nu enorme druivenplantages. Met de nodige wijnproeverijen!!!
   | | 05-03-2007 S33 00.212'
W071 11.867' | Olmuè (Joop&Sandra) - Portillo (grens Chilie/Argentinie ter hoogte van Los Andes)
Schoolwerk en inpakken. Op ons gemakkie. Klerentassen reorganiseren voor het warmere noorden. Alle dingetjes overal vandaan halen: hoeden, pannetjes uit de hut, kaartspelletjes etc. Bakkie koffie. Al met al is het drie uur eer we klaar zijn om te vertrekken. Nog langs de garage om een foutje te laten herstellen en langs de supermarkt. Joop probeert ons nog over te halen om morgen vroeg te vertrekken. Zeer verleidelijk aanbod, maar we doen het niet. Afscheid van Joop & Sandra. Gek hoor. 3 maanden geleden kenden we hen niet, dan zitten we er een week op de auto te wachten en nu weer zo'n 10 dagen omdat het zo heerlijk is om hier ff bij te komen. Het voelde als een thuisbasis! Veel gelachen, heftige discussies gehad. Fantastische mensen. Maar nu zie je elkaar wellicht nooit meer! We houden natuurlijk contact via internet, maar toch... Scheien doet leien!
's Avonds komen we toch nog tot pal voor de grens met Argentinië. Hier is geen camping, geen omgeving om wild te kamperen, maar wel een cabana. Lekker op tijd plat, morgen op tijd verder. | | 04-03-2007 S33 00.212'
W071 11.867' | Olmuè (Joop&Sandra) -
Schoolwerk, resultaten naar school. Met name Koen heeft er lekker de vaart in. Thom doet alles zelfstandig en is zijn periode aan het inhalen dat hij 'Cryptonomicon' heeft gelezen. Stijn komt ook al weer lekker bij. Zelfs Luuk had vandaag een snelle dag!
Met Sandra & Joop uit eten gegaan en zowaar een lekkere rode biefstuk gegeten. Meestal bakken ze die hier driedubbelendwars door ook al vragen ze of je hem rood wilt. Nu prima dus.
Op bezoek bij de Noorse meneer op zijn landgoed. Prachtige plek (eind van het dal, overal mooie uitzichten op de bergen, heuvels en het dal) en prachtig gebouwd. Niet super groot, maar juist in traditionele stijl. Barbeque plaats, zwembad, cottage, grote bron, prachtige cactussen, pijnbomen, rozen, mandarijnenbomen, druiven, bananenboom, mooie verhalen. Weer een prachtige ontmoeting! | | 03-03-2007 S33 00.212'
W071 11.867' | Olmuè (Joop&Sandra) -
De paarden van Joop & Sandra moesten vandaag naar een andere wei. Wat een expeditie met ongetrainde paarden. Vier volwassenen, auto's voor en achter de paarden, kinderen die naast de paarden aan de wegkant moesten lopen zodat de paarden niet naar de weg maar naar de berm wegspringen in geval van nood, hoofdstellen gekocht. Helaas voor nix. Het jongste veulen was niet te vangen.
Terwijl wij op een afstandje stonden te wachten totdat de paarden gevangen zouden zijn, kwam een meneer op zijn quad aanrijden. Hij had gehoord dat er een stelletje buitenlanders stonden te wachten. Resultaat na een praatje: rondleiding over zijn land, bramen plukken, zak met een bijzonder soort peer/appel.
De bergschoenen zijn weer genaaid: 3 schoenen, 3 euro.
Er komt een Noorse meneer langs, die hier een groot stuk land heeft gekocht en een mooie plek van heeft gemaakt. Hij nodigt ons uit om langs te komen morgen. OK. Dan gaan we maar niet morgen weg... | | 02-03-2007 S33 00.212'
W071 11.867' | Olmuè (Joop&Sandra) -
Vandaag weer naar het strand. Gelukkig nu geen badmeester die ons steeds terugfloot, dus optimaal genieten van de golven. En gelukkig geen tsunami!
Wat ik nog niet verteld had, maar wel ontzettend apart is: dit strand ligt vol met goud. Glitters natuurlijk (anders stond Jan en Alleman hier te zeven!), maar je weet niet wat je ziet. Prachtig op het donkere zand. Ook in het water schittert het! Ik heb het helaas niet goed op de foto kunnen krijgen.
  | | 01-03-2007 S33 00.212'
W071 11.867' | Olmuè (Joop&Sandra)
Het is ongelofelijk maar waar!!! De barometer staat op € 9.933!!!
J/M heeft weer een nieuwe column geplaatst: lees maar... De auto is weer gerepareerd. Het reservewiel zit nu achterop en de auto is enorm opgekrikt met extra bladveren. We zijn benieuwd of 'ie nu strax nog in de container past!!! Maar geen zorgen voor de dag van morgen... We blijven t/m zondag bij Joop & Sandra. J&S hebben 4 paarden in een wei staan: 2 ongetrainde en 2 paarden waar de laatste 4 jaar niet meer op gereden is. Deze paarden moeten nu naar een andere wei 2 kilometer verder op. Eigenlijk is Joop de paardenman, maar aangezien zijn rug hem in de steek heeft gelaten, moet Sandra het nu doen. Zaterdag komt er nog een jongen die altijd de tuin komt doen. Daarom moeten wij ook tot zaterdag blijven. Met z'n vieren (Sandra, Pier, Thom en de tuinman) gaan we nu de paarden verplaatsen. De rest moet er omheen lopen om een eventuele auto op afstand te houden anders slaan ze op hol... Maar het is sowieso de vraag of de beesten wel willen lopen... De twee ongetrainde paarden hebben nog nooit een hoofdstel op gehad! Een heuse expeditie dus. Wordt vervolgd... |
| | |
| Hoofd sponsors | 
| 
| 
|  
| 
| 
| 
| 
| 
|  
| 
| 
| ... en alle vrienden en familie!
1000 x THANX!!! |
|
